Frestun á kostnað almennings

Þeir fara nú brátt að telja 400 dagarnir sem eru liðnir frá ríkisstjórnarmynduninni. Enn er allt í hers höndum í atvinnulífinu, málefnum heimilanna, ríkisfjármálum og efnahagslífinu almennt. Helsta mál ríkisstjórnarinnar í skuldavanda heimilanna var svo afgreitt í gær á Alþingi. Frestun á nauðungaruppboðum í þriðja sinn.

Þetta er sem sagt SKJALDBORGIN. Frestun á vandanum. því miður er ekki einu sinni hægt að taka sér í munn máltækið um að frestur sé á illu bestur. Því er einmitt þveröfugt farið. Á meðan á frestun stendur þá safnast upp dráttarvextir. Þeir verða smám saman fólki algjörlega ofviða. Þegar fresttímabilinu lýkur eftir þrjá mánuði, þá er vandinn einfaldlega orðinn miklu verri og óviðráðanlegri en áður.

Það sjá allir neyðina nema ríkisstjórnin. Hún er með bundið fyrir bæði augun, heldur fyrir eyrun og lokar sig inni í fílabeinsturni sínum, til þess að komast hjá því að skynja ástandið. Úr þeim mikla turni fílabeins heyrast svo ópin sem hljóma svona:

„Þið eruð apakettir, þið eruð spilafífl og ekkert af því sem nú er að gerast er okkur að kenna. En mikið óskaplega eigum við erfitt, því við erum að leggja svo hart að okkur“.

Ríkisstjórnin vorkennir sem sagt sjálfri sér og er svo sem vorkunn vegna eigin eymdar. En þegar kemur að því fólki sem í raun ætti að líta til þá er úrræðið bara eitt. Frestun á fullum dráttarvöxtum, sem enginn græðir á nema bankar og fjármálastofnanir. Og svo er ósvífnin kórónuð með því að heimila innheimtuaðilum stór hækkun þóknunar sinnar.

Innheimtumennirnir fá kauphækkanir, bankarnir og fjármálastofnanirnar  græða á dráttarvöxtunum, en almenningur og atvinnulífið situr uppi með skaðann. Á meðan kaupir ríkisstjórnin sér stöðugt fleiri fresti og lætur almenning blæða.