Sögulegar en ekki einstæðar kosningar í Bretlandi

Kosningarnar sem eru framundan í Bretlandi verða væntanlega sögulegar, en fráleitt einstæðar, eins og ráða hefur mátt af umræðum. Sókn Frjálslyndra demókrata er auðvitað markverð, en eins og skoðanakannanir standa núna er ekki ólíklegt að flokkurinn geti verið með ívið meira fylgi en árið 1983, þegar fjórir ráðherrar úr Verkamannaflokknum gengu til liðs við flokkinn. Þá spáðu því margir að varanlegar breytingar yrðu á kosningafyrirkomulaginu í landinu. Það rættist ekki, eins og kunnugt er. Líklegast er að sagan endurtaki sig núna.

Sókn Frjálslyndra demókrata skýrist í fyrsta lagi af þreytu almennings á stóru flokkunum, Verkamannaflokki og Íhaldsflokki, einkum þó gagnvart hinum fyrr nefnda. Þær aðstæður voru kjörnar fyrir hinn geðþekka foringja frjálslyndra, Nick Clegg. Athyglisvert er hins vegar að i skoðanakönnunum kemur í ljós að kjósendum geðjast hins vegar illa að skoðunum flokksins.

Allt bendir til þess að Íhaldsflokkurinn verði sigurvegari kosninganna núna. Þar með lýkur 13 ára niðurlægingartímabili flokksins frá kosningasigri Tony Blair árið 1997. Áður hafði Íhaldsflokkurinn verið við völd frá árinu 1979, lengst af undir forsæti Járnfrúarinnar Margrétar Thatcher. Jafnvel þó að flokkurinn nái ekki að merja meirihluta þingsæta, líkt og skoðanakannanir benda til, þá verður það að teljast sigur fái flokkurinn mest atkvæðamagn.

Með sama hætti verður það ósigur Verkamannaflokksins og þá sérstaklega leiðtoga hans Gordon Brown forsætisráðherra, hljóti hann færri atkvæði en Íhaldsflokkurinn. Og hér skal þá sett fram ein spá. Verði sú raunin er þess skammt að bíða að Brown segi af sér leiðtogahlutverkinu. Og hér kemur svo tilgáta númer tvö; það mun gerast fyrir næstu helgi.