Bresk stjórnmál á nýjum slóðum

Kosningarnar í Bretlandi voru sögulegar fyrir þær hluta sakir að enginn flokkur fékk meirihlutastuðning á þinginu. Það vantaði mjög lítið upp á hjá Íhaldsflokknum, eða um 16 þúsund atkvæði. Í Bretlandi kallast þessi staða, svona bókstaflega þýtt, hengt þing. Svona dramatísk lýsing endurspeglar hversu óalgeng þessi staða er í breskum stjórnmálum. Síðast kom hún upp árið 1974 og þá var kosið fljótlega.

Margir höfðu talið að kosningarnar yrðu sögulegar vegna ætlaðs mikils árangurs Frjálslyndra demókrata. Sú varð raunin ekki, rétt eins og hér hafði verið spáð. Á hinn bóginn rættist sú spá ekki sem var sett fram af þessari síðu að Gordon Brown yrði búinn að segja af sér fyrir helgi. Hinn þvermóðskufulli prestssonur frá Skotlandi, hangir á stól sínum, þó öllum sé ljóst að dagar hans séu í raun taldir. Félagar hans ganga sem maður undir manns hönd til þess að segja honum tíðindin, en hann lætur ekki segjast.

Að vísu endurspeglar staðan í breskum stjórnmálum það að þar í landi vita menn varla hvernig eigi að bregðast við þegar þingkosningar framkalla ekki meirihlutastjórn. Okkar reynsla segir okkur að eðlilegt sé að ríkisstjórn sitji áfram sem starfsstjórn. En samkvæmt breskri hefði mætti ætla að foringi Verkamannaflokksins greindi engu að síður frá afsögn sinni. Að því mun draga fyrr en síðar.

Fróðlegt verður svo að sjá hvernig til tekst með stjórnarmyndun Íhaldsmanna og Frjálslyndra demókrata. Samsteypustjórnir eru ekki daglegt brauð í Bretlandi og hefðir, venjur eða reynsla af slíkri stjórnarmyndun fyrirfinnast þar engar.

Og svo að lokum. Svona staða kom síðst upp í Bretlandi árið 1974. Þá var David Cameron nú  leiðtogi Íhaldsmanna helst með hugann við að skoppa gjörð, enda 8 ára og og hinn frjálslyndi Nick Clegg á svipuðum þroskaslóðum, enda 7 ára.