Lýðræðisvandi Besta flokksins

Það fer um almenning hjálfgerður kjánahrollur að fylgjast með Degi B. Eggertssyni og Samfylkingunni í Reykjavík í tjóðurbandi Besta flokksins. Þetta er jú sannarlega aðhlátursefni, en samt svo brjóstumkennanlegt að menn finna til samviskubits þegar hláturtaugarnar láta á sér kræla. Það er þó hægt að hugga sig við að í Samfylkingunni virðast þeir ekki fatta þetta og láta sér vel líka. Varaformaður Samfylkingarinnar Dagur B. Eggertsson, var eins og lítill drengur með jólapakkann sinn þegar hann tók á móti gjöf frá Jóni Gnarr; amerískri sjónvarpsmyndaseríu.

Besti flokkurinn er hins vegar í allt annars konar vanda. Flokkurinn sótti lýðræðislegt umboð sitt til um þriðjungs kjósenda í Reykjavík. En gagnstætt öðrum flokkum var það lýðræðisumboð ekki byggt á stefnumörkun í einstökum málaflokkum. Flokkurinn sótti með öðrum orðum ekki lýðræðislegt umboð til tiltekinna aðgerða eða stefnumótunar.

Kjósendur ljáðu flokknum ekki vald til þess að framkvæma tiltekin verk í skólamálum, gatnagerð, leikskólamálum, málum flugvallarins, skipulagsmálum, eða annarra slíkra hluta. Eftiráaðgerðir eins og opnun heimasíðu þar sem fólk getur sagt álit sitt, er auðvitað ákveðin redding, en það breytir ekki hinu. Í kosningum sækjast menn eftir lýðræðislegu umboði, til tiltekinna verka.

Erindi Besta flokksins var að sýna fram á að slík fyrirheit sé lítt að marka. Menn efni þau ekki eftir kosningar. Það má segja að flokkurinn hafi náð því að sýna fram á að þetta sé upplifun umtalsverðs hluta kjósenda. En eftir stendur lýðræðisvandi flokksins, sem menn geta ekki leyst eftir á. Kosningarnar eru afstaðnar. Samtöl á heimasíðum koma ekki í staðinn fyrir þær.