Dæmalaus seinagangur í boði ríkisstjórnarinnar

Samkomulag um úrlausnir á skuldavanda minni og meðalstórra fyrirtækja var kynnt í dag. Rúmum tveimur árum eftir bankahrunið. 26 mánuðum eftir að efnahagsreikningar fyrirtækjanna kollsteyptust er ákveðið að búa til áætlun um HVERNIG staðið verði að því að leysa úr þessum vanda.

Það má kannski segja í anda hinnar sígildu Pollýönnu að betra sé seint en aldrei. En það dugir ekki. Þetta er innsiglun á þeim ótrúlega seinagangi sem hefur ríkt í þessum málum. Sem er auðvitað ein helsta ástæða þess að við erum hér í áframhaldandi samdrætti og margboðaður viðsnúningur í efnahags og atvinnulífi er ekki til nema í hugarórum fáeinna ráðherra.

Samkomulagið gengur út á það að að úrvinnslu skuldamála lítilla og meðalstórra fyrirtækja verði hraðað. Stefnt er að því að fyrir 1. júní 2011 hafi fjármálafyrirtæki lokið skoðun á fjárhagsstöðu þessara fyrirtækja og gert lífvænlegum fyrirtækjum sem eru í fjárhagsvanda tilboð um úrvinnslu skulda þeirra.

Með öðrum orðum. Málin verða skoðuð í hálft ár og eftir það  sjá menn hvort fyrirtækin lifi eða deyji.

Örugglega má  til sanns vegar færa að þessi vinna taki allan þennan tíma. Það skal í sjálfu sér ekki gagnrýnt. Gagnrýnisvert er hinsvegar að ekki skuli hafa verið hafist handa fyrr. Það er óafsakanlegt.

Árni Páll Árnason efnahags og viðskiptaráðherra segir réttilega í yfirlýsingu, sem samkomulaginu fylgir, að óhjákvæmilegt hafi verið að ríkisstjórnin hefði frumkvæði í málinu. Og það er einmitt heila meinið. Það skýrir seinaganginn.

Ríkisstjórnin átti að hafa frumkvæðið í málinu. Þá var auðvitað ekki von á góðu. Mál sem eru á könnu ríkisstjórnarinnar dragast von úr viti. Seingagninn á að skrifa á reikning hennar.

Og hyggjum nú aðeins að tímarammanum. Skoðun á málinu á að ljúka 1. júní. Þá tekur við ódrjúgur tími, eins og reynslan kennir okkur að sumarlagi. Bjartsýni má það því teljast að við sjáum afrakstur þessarar vinnu fyrr en með haustmánuðum. Sennilega þegar við minnumst þess að þrjú ár séu liðin frá hruninu.