Þrír slæmir kostir ríkisstjórnarinnar

Þar sem er reykur, er eldur. Þegar fréttir berast af því úr þingflokki VG og sem birtar eru í málgagni flokksins að verið sé að kalsa við Framsóknarflokkinn um að styrkja stjórnarsamstarfið, er það auðvitað til marks um að í forystu ríkisstjórnarinnar sé ekki mikil trú á að stjórnin eigi sér mikla lífsvon.

Kemur það nokkrum á óvart?

Eða er einhver til, sem í alvöru telur að ríkisstjórnin geti að óbreyttu sinnt hlutverki sínu næsta árið? Þessi spurning svarar sér sjálf. Mat þingflokksformanns VG, Árna Þórs Sigurðssonar er að óvissa sé um líf hennar. Kostirnir sem ríkisstjórnin stendur hins vegar frammi fyrir eru allri slæmir og í meginatriðum kannski þrír.

Hinn fyrsti er þessi: Þremenningarnir í þingliði VG ( og þeir eru í raun fleiri eins og allir vita) leggi 180 gráðu lykkju á leið sína, hverfi frá skilyrðum sínum og lúti forsögn Steingríms J. og Jóhönnu Sigurðardóttur. Það væri til marks um uppgjöf hinnar svo kölluðu órólegu deildar.

Síðan mætti hugsa sér að fram fari eins konar stjórnarmyndunarviðræður, þar sem reynt verði  að semja frið við órólegu deildina. Slíkt gæfi þeim órólegu aukið vægi og styrk en myndi vitaskuld veikja forystu  ríkisstjórnarinnar almennt, og forystu VG sérstaklega.

Loks er vitaskuld sá kostur  að ríkisstjórnin freisti þess að sækja sér liðsauka úr öðrum flokkum, eins og þrálátur orðrómur er um. Það væri hins vegar ígildi uppsagnar þremenninganna og þeirra stuðningsmanna í vistinni hjá VG. Allir sjá afleiðingar þess fyrir VG. Það að menn láti sér þetta til hugar koma er í senn til marks um örvæntingu og um leið kalt mat á hraklegri stöðu ríkisstjórnarinnar.

Allir hennar kostir eru slæmir, en áfram skröltir hún þó.