En hver á að taka á sig kvótaskerðinguna?

 

Þegar Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra svaraði fyrirspurn Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins um fiskveiðistjórnarmálin sl. fimmtudag, nefndi hún nokkur útfærsluatriði sem þyrfti að útkljá, jafnframt því að hún sagði samningaleiðina lagða til grundvallar. Það þýðir á mæltu máli væntanlega að fyrningarleiðin verði EKKI lögð til grundvallar. :Því ber í sjálfu sér að fagna.

En eitt gekk ekki upp hjá ráðherranum. Hún sagði að álitamál væri hvernig farið yrði með kvótaaukningu, hvort henni yrði ráðstafað til veiðiréttarhafa eður ei. Þetta hlýtur að vera misskilningur hjá ráðherranum. Þetta er grundvallaratriði. Samningaleiðin felur í sér að stuðst skuli við aflahlutdeildir, rétt eins og núna. Kvóti manna minnki ef aflakvótar eru skertir og kvóti manna aukist ef aflakvótar aukast. Það er kjarni málsins. Um það var enginn ágreiningur í nefndinni sem endurskoðaði fiskveiðilöggjöfina.

Um þetta fjallaði ég í grein í Morgunblaðinu sl. laugardag, sem lesa má hér í dálkinum Greinar og ræður. Í greininni segi ég meðal annars

"Í niðurstöðu fyrrgreindrar endurskoðunarnefndar kom mjög skýrt fram að stuðst skyldi við aflahlutdeildarkerfi við fiskveiðistjórnun. Þetta var algjörlega ágreiningslaust í nefndinni. Það þýðir á mæltu máli að útgerðum er úthlutað tiltekinni hlutdeild í því aflamarki sem stjórnvöld gefa út á ári hverju. Þegar aflaheimildir aukast, eykst  sá veiðiréttur í tonnum talið sem útgerðirnar hafa til ráðstöfunar. Þegar þær minnka taka útgerðirnar á sig skerðinguna. Það er því um tómt mál að tala að öðruvísi verði farið með aflaaukningu en aflaminnkun. Enda augljóst að slíkt fær engan veginn staðist.

Tökum dæmi: Við upphaf núgildandi fiskveiðiárs ákváðu stjórnvöld að auka kvóta í þorski en minnka hann í ýsu. Ef ætlunin væri að fara öðruvísi að með aflaaukningu en aflaminnkun, hefði útgerðin ekki átt að njóta ábatans af auknum þorskafla, en hins vegar taka á  sig skerðingu í ýsunni. Það sjá auðvitað allir að það getur ekki gengið."