Makalausi sjálfbirgingurinn

 

Menn glottu við tönn og brostu vorkunsamlega út í annað þegar Katrín Júlíusdóttir iðnaðarráðherra ávarpaði Tækni og hugverkaþing og fór með ráðherramöntruna um árangur ríkisstjórnarinnar á efnahags og atvinnusviðinu. Þetta hafði heyrst áður og augljóst að þetta þótti broslegt.

Sem það auðvitað er, þó ræða ráðherrans hafi verið ágæt að mörgu leyti og lýst inn í annað viðhorf en finna má í afturhaldshluta ríkisstjórnarinnar, sem lætur ekkert tækifæri ónotað til þess að sparka í átt að atvinnulífinu.

En það er þó þessi sjálfbirgingur ráðherrana sem er svo makalaus. Hvert tækifæri notað til þess að messa yfir okkur um meintan árangur ríkisstjórnarinnar. Þó allir viti betur.  En svo er að sjá sem á ráðherrabekkjunum sitji fólk sem sér heiminn allt öðrum augum en restin af þjóðinni.  Þannig virkar ráðherraliðið eins og einangraður, sjálfmiðaður og skeytingarlaus hópur sem æði áfram á sjálfsprottinni upphafningu.

Við sáum þetta í svo átakanlegri mynd fyrir viku, við setningu Alþingis. Eftir allt sem á gekk,kom forystufólk ríkisstjórnarinnar, enn með sama sönglið um árangurinn. Sama innantóma röflið, sem ekki nokkur maður tekur lengur mark á. Kröfunum frá almenningi um aðgerðir til hjálpar heimilunum, aðgerðir í þágu atvinnulífsins, kröfunni um vinnu og bætt kjör var mætt með gamla sönglinu. – Já en við erum búin að gera svo svakalega mikið og stöndum okkur svo ofsalega vel!

Það vantaði ekkert nema orðin, - skiljið þið þetta ekki asnarnir ykkar! En það var auðvitað látið ósagt. Svo taktlausir eru ráðherrarnir þó ekki orðnir; sem betur fer.

En það eru þó þessi viðbrögð, þessi sjálfbirgingsháttur, þessi sjálfmiðaði rembingur, sem er að ergja fólk. Mannalæti ráðherranna stappa ekki stálinu í nokkurn mann. Þvert á móti. Þau  draga úr mönnum kjark, því fólki  finnast þau til marks um svo mikið skeytingarleysi um hag almennings og bera vitni um svo mikinn kulda gagnvart óskum fólksins í landinu. Það eru einmitt svona viðbrögð sem m.a gera það að verkum að meðal-Jóninn og hún meðal- Gunna steðja út á göturnar til þess að mótmæla. Vegna þess að þau skynja vonina helst í því að slíkt neyði skilningsvana stjórnvöld til að hlusta.