Vilja menn að raddir landsbyggðarumræðunnar hljóðni?

 

 

Umræður taka stundum á sig sérkennilegar myndir.  Á dögunum vakti ég  máls á miklu óréttlæti, sem felst í því að ríkisstjórnin hyggst leysa fjárhagsvanda sveitarfélagsins Álftaness með því að skerða greiðslur sem ættu að óbreyttu að renna til skuldgura sveitarfélgaga. Þannig er í rauninni verið að færa þennan skuldavanda Álftaness yfir á herðar annarra sveitarfélaga; einkanlega þeirra skuldugri.

Þetta háttalag gagnrýndi ég harðlega. Með því var ekki verið  útiloka aðkomu ríkisins að erfiðleikum Álftasness. Aðeins að benda á óréttlætið sem í því felst að senda sveitarfélögum, ekki síst á landsbyggðinni, sem líka eiga við vanda að etja, reikninginn vegna skulda Álftaness.

Þá bregður svo við að upp hefst umræða um að þessi aðfinnslur mínar renni stoðum undir hugmyndina að því að gera landið að einu kjördæmi.

Þetta er stórfurðulegt.

Hvað er hér verið að segja?

Í rauninni er verið að segja  að með því að gera landið að einu kjördæmi séu minni líkur á því að þingmenn finni að slíkri ósvinnu sem þeirri, að færa skuldavanda sveitarfélags á höfuðborgarsvæðinu  yfir á þá sem líka glíma við miklar skuldir og eru einkanlega á landsbyggðinni.

Svona málflutningur sýnir einmitt hættuna sem í því felst að gera landið að einu kjördæmi.  Er þessi málflutningur ekki einmitt sönnun þess að þeim sem grípa til varna fyrir landbyggðina muni fækka. Rödd dreifbýlisins verði veikari.

Einhverjum kann að finnast það gott. Að það sé betra að losna þannig við byggðamálaumræðu, enda muni  hún ekki ná eyrum manna þegar landið sé orðið að einu kjördæmi.