Landsfundurinn er hafinn

 

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins hófst í gær með kröftugri, yfirgripsmikilli og vel upp byggðri ræðu Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins. Í ræðunni var sleginn góður tónn fyrir það mikla starf sem bíður okkar landsfunarfulltrúa núna um helgina.

Skýr lýsing formannsins á þeim mistökum sem hvern dag er gerð við landstjórnina, varpaði ljósi á það mikla viðfangsefni sem bíður – og bíða mun – við að byggja upp gott og heilbrigt þjóðfélag. Formaðurinn lýsti síðan þeim tillögum sem þingflokkur Sjálfstæðisflokksins hefur lagt fram í efnahagsmálum og málefnum heimila og atvinnulífs. Þær tillögur eru skýr valkostur. Sú leið sem við sjálfstæðismenn viljum feta út úr erfiðleikunum.

Formaðurinn áréttaði líka afstöðu Sjálfstæðisflokksins til aðildarumsóknarinnar að ESB, sem við mótuðum á síðasta landsfundi. Henni má lýsa með mjög fáum orðum. Við erum á móti aðild að ESB og við viljum að því ferli sé hætt. Auk röksemdanna almennt gegn aðild að ESB, þá sjá auðvitað allir að aðildarumsóknin að ESB er úti í móa. Því þó að VG sé í bóndabeygju Samfylkingarinnar í þessu máli þá veit ríkisstjórnin hvert hún er að fara né hvaðan hún er að koma.  Og ekki þarf að hafa mörg orð um andstöðu meirihluta þjóðarinnar við aðildina.

Formaður Sjálfstæðisflokksins fór einnig yfir þá hörðu baráttu sem nú fer fram á hinum pólitíska vettvangi. Þar er tekist á um mikilvæg málefni, þar sem mjög er hart fram gengið. Við þingmenn Sjálfstæðisflokksins höfum brugðist hart við þegar tilefni hefur verið til. Við höfum verið reiðubúnir til samstarfs um framfaramál og aldrei lagt stein í götu þeirra. Þvert á móti hefur það orðið hlutskipti okkar að koma slíkum málum áfram, - þó við séum í stjórnarandstöðu - og beygt afturhalds-  og sundurlyndisöflin í þeim tilvikum.

En eins og formaður flokksins vék að, þá duga engin vettlingatök þegar kemur að stórum grundvallarmálum. Ég nefni stjórnarskrána, stjórnarráðið, Icesave, þar sem við börðum á ríkisstjórninni í lengstu umræðu um einstakt mál í þingsögunni, sjávarútvegsmálum, þar sem rústa átti okkar grundvallaratvinnuvegi, atvinnumálunum almennt þar sem ríkisstjórnin virðist vera einstakleg sýnt um að draga lappirnar, efnahagsmálunum, ESB umsókninni vanhugsuðu og hlægilegu og þannig má áfram lengi telja.

Og eitt skulu menn vita. Í átökum við hina hreinræktuðu vinstri stjórn duga ekki vettlingatökin, né elskulegar kaffibollasamræður. Því þó allir vilji – og um þaðsé engin ágreiningur – að æskilegt sé  að geta átt gott samstarf um sameiginleg framfaramál þjóðarinnar, þá eru þau mál sem við höfum risið gegn ekki af því taginu. Þau mál sem hafa kallað á hörð viðbrögð af okkar hálfu hafa verðskuldað það; og það svo sannarlega.

Í hvert skipti sem við höfum risið upp af hörku til þess að berjast gegn málum ríkisstjórnarinnar af þeim toga sem að ofan eru nefnd í dæmaskyni, hafa stjórnarliðar og nótar þeirra í hópi álitsgjafa æmt og skræmt. Og síðan sakað okkur um ofbeldi og málþóf. En það skulu menn vita að slíkt er og verður fylgifiskur stjórnmálabaráttunnar á átakatímum þar sem mikið er í húfi fyrir þjóðina. Við þær aðstæður er auðvelt að bila og kikna í hnjáliðunum. En það er einmitt þá sem reynir á.