Sólarhringar hinna löngu hnífa

 

Þetta eru sólarhringar hinna löngu hnífa. Einu vandræðamáli ríkisstjórnarinnar er ekki  einu sinni lokið þegar það næsta tekur athyglina í umræðunni. Í góðsemi vegur hver annan á stjórnarheimilinu. Og eitt er alla vega ljóst. Ríkisstjórn sem er þannig er komið fyrir á ekki marga góða daga framundan. Þó hún skrölti eitthvað áfram er öllum ljóst að hún er ekki á vetur setjandi. Hún er ekki lengur í neinum færum til þess að takast á við verkefni næstu daga, hvað þá til nokkurrar frambúðar.

Trúnaðartraustið, sem er forsenda alls samstarfs í stjórnmálum, er endanlega fokið út í veður og vind. Einhvers konar uppgjör hlýtur að blasa við. Yfirlýsingar Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra í garð samráðherra síns í sjávarútvegs og landbúnaðarráðuneytinu eru svo afdráttarlausar, að hún á trúverðugleika sinn undir því að láta til skarar skríða. Þegar er búið að senda hermenn á vettvang sem krefjast þess að blóð renni.

Það sem athygli vekur er síðan að innan VG tala menn opinskátt um veika stöðu eins ráðherra flokksins, sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherrans. Úr þeirri átt virðist sem ráðherrann eigi ekki von á miklum stuðningi.

Þetta hlýtur að draga á eftir sér dilk. Staða ríkisstjórnarinnar með eins manns meirihluta er þannig að örðugt hlýtur það að teljast að skorinn sé upp herör gegn ráðherra, nema að það hafi miklar afleiðingar í för með sér.

Það vakti til dæmis mikla athygli á opnum fundum atvinnuveganefnda Alþingis á dögunum með iðnaðarráðherra og sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra, að báðir staðfestu að ekki væri lengur unnið að sameiningu ráðuneytanna. Öllum var ljóst að þetta stafaði af því að slík áform myndu granda ríkisstjórnarmeirihlutanum.

Nú er hins vegar komin upp bersýnilega ný staða. Hinir löngu hnífar sem dregnir hafa verið upp úr slíðrunum í kolefnaskattamálinu, deilunum um Vaðlaheiðargöngin, ágreiningnum um sölu Grímsstaða, átökunum um niðurskurðinn i velferðarmálunum og nú síðast í sjávarútvegsmálunum Þessi miklu deilumál hafa hlaðið upp heilu fjöllunum af tortryggni og gagnkvæmu vantrausti. Ekki bara á milli stjórnarflokkanna heldur einnig innan þeirra.

Og alvarlegast er auðvitað að ríkisstjórnin er ekki starfhæf. Hún er eins og slytti, vanbúin til allra verka og gjörsamlega útkeyrð. Hún er eins og stundum er sagt; lifandi lík.