Hafa menn gleymt leynipukrinu í heilbrigðismálunum?

 

Það hefur gleymst í öllu fárinu í kring um Jón Bjarnason sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra að það er aldeilis ekki nýtt í þessu stjórnarsamstarfi að ráðherrar haldið málum þétt upp að sér og vinni þau í einrúmi.  Leyndarhyggja hefur verið aðalsmerki ríkisstjórnarinnar eins og allir vita og því hefði  mátt ætla að forysta hennar hefði átt að hlaða Jón Bjarnason lofi fyrir að bera ekki verk sín á torg.

Nú rifjast til dæmis upp hvernig staðið var að tillögum þáverandi heilbrigðisráðherra Álfheiðar Ingadóttur um sparnað í heilbrigðiskerfinu.

 Þeim tillögum var skellt fram kl. 16 þann 1. október í fyrra. Það gerðist einfaldlega þegar fjárlagafrumvarpi fyrir árið 2011 var dreift á Alþingi. Þetta var vitaskuld gert án samráðs  við forsvarsmenn heilbrigðisstofnananna sem við áttu að búa. Að sjálfsögðu var ekki reynt að ná neinni samstöðu um  málið á hinum pólitíska vettvangi  með samráði við stjórnarandstöðuna. Enginn bjóst svo sem við því.

En hitt var athyglisverðara að ekki var dagurinn liðinn frá því  að málið var lagt á borð þingmanna í fjárlagafrumvarpinu að stjórnarliðar fóru að afneita þessum tillögum. Og áður er en vika var liðinn höfðu þeir gert það í hrönnum. Þá lýsti ég því yfir að ljóst væri að málið væri tapað fyrir ríkisstjórninni. Svo margir stjórnarliðar höfðu lýst andstöðu sinni við málið að ljóst mátti teljast að það hefði ekki  þingmeirihluta.

 Þegar ég spurði á Alþingi hvort þingmenn stjórnarliðsins hefðu samþykkt þetta mál í þinglokkum sínum í meðvitundarleysi, reiddust þeir. Sögðu  málið aldrei hafa verið kynnt þeim, heldur bara skellt fram í fjárlagafrumvarpinu.

Eftirleikinn þekkja allir. Guðbjartur Hannesson var í millitíðinni orðinn nýr velferðarráðherra. Hann hafði tekið við nokkru eftir að málið var komið inn í frumvarpið, þó ekki hefði það  enn komið til dreifingar þingskjalsins. Hann, sem þó hafði verið  formaður fjárlaganefndar, kvaðst ekkert hafa verið upplýstur , þrátt fyrir það. Ekki frekar en aðrir þingmenn.

 Það var kannski orðið of seint að krefjast afsagnar Álfheiðar Ingadóttur úr stóli ráðherra. Það var búið að skáka henni til hliðar. Ekki vegna embættisverkanna, heldur til þess að skapa rými fyrir Ögmund Jónasson að nýju í ríkisstjórninni, eins og menn muna.  Svo hefði líka verið ósanngjarnt að láta hana eina axla ábyrgð. Sú ábyrgð hvíldi líka á herðum annarra ráðherra. Svo sem Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra og Steingríms J Sigfússonar, sem einnig tóku þátt í leynipukrinu með Álfheiði Ingadóttur.

Það er því athyglisvert að þessi mannskapur skuli nú fara fram með kröfu um að Jón Bjarnason víki úr stóli ráðherra, af því að hann hafi ekki haldið mannskapnum nógu upplýstum í stjórnarflokkunum. Jón Bjarnason ástundaði einfaldlega vinnubrögð, sem greinilega eru alsiða í þessu stjórnarsamstarfi,  í stórum sem smærri málum.

Ps.

 Og svo má ekki gleyma Ögmundi og málinu í kring um Kínverjann Huang Nupo og Grímsstaði, sem hér má lesa um.