Undirmál á Alþingi

 

Undirmál eru nú í gangi á Alþingi. Efnt hefur verið til afar sérstakrar aðgerðar gagnvart forseta Alþingis, Ástu Ragnheiði Jóhannesdóttur. Upplýst hefur verið að í gangi sé einhvers konar undirskriftasöfnun, sem skilja má að verði eignlegt þingmál ef nægur stuðningur fæst til þess að bola þingforseta úr embætti sínu.

Þetta er furðulegt mál og örugglega einstætt;  að minnsta kosti minnist ég ekki þess að hafa heyrt um slíkt og þvílíkt.

Um er að ræða leynilega lista sem sagðir eru ganga á milli einhverra þingmanna sem ekki verði gerðir opinberir nema tilskilinn meirihluti fáist fyrir kröfunni um brottvikningu þingforsetans. Ella verði nöfn þingmannanna ekki gerð opinber!

Athyglisvert er að fyrir þessu leynibralli stendur alþingismaðurinn Birgitta Jónsdóttir. En einmitt hún hefur á undanförnum misserum farið um lönd og álfur og flutt boðskap um nauðsyn gagnsæis í stjórnmálum og stjórnsýslunni. Þetta tiltæki þingmannsins er því örugglega fyrirboði þess að hún hyggist nú láta af þessari baráttu sinni og hvetji framvegis til leynipukurs og undirmála í stjórnmálum, þar sem því verði komið við.

En hver er þá sá glæpur þingforsetans sem verðskuldi að henni verði refsað?

Jú. Ásta Ragnheiður hefur unnið það sér til óhelgis að taka á dagskrá þingmál Bjarna Benediktssonar þar sem  saksóknara Alþingis er falið að afturkalla í heild ákæru útgefna með stefnu sem þingfest var fyrir landsdómi  7. júní 2011.

Liggur þó fyrir að málið var þingtækt og aðstæður kalla á að Alþingi taki afstöðu til þess sem fyrst. Sem sagt. Þingforseti brást við með fullkomlega eðlilegum hætti og sýndi að hún vill í raun efla sjálfstæði Alþingis. Það er að mati þeirra sem nú vilja bola henni frá hins vegar greinilega orðið óæskilegt athæfi sem ekki verði látið átölulaust.

Þessu hefur þingforseti svarað efnislega.

Og svo er gráu bætt ofan á svart. Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra kýs að lúta lágt í þessu máli. Í stað þess að styðja þingforseta sem eðlilegt hefði verið við þessar aðstæður, kýs hún að tala í gátum og heldur á lofti refsivendi sínum með óljósum orðum um að mögulega muni hún sjá til þess að þingforseti víki.

Skilaboðin eru skýr. Ef þingforseti stendur í  lappirnar, fer að þingskaparlögum og tryggir að þingmál fái eðlilega þinglega meðferð í samræmi við þingskaparlög, verður þess hefnt.

Nú er tími kominn til að þingmenn lesi að nýju sína eigin samþykktir og heitingar um að efla sjálfstæði Alþingis. Eða voru þær samþykktir bara gerðar upp á punt?