Allt það ógeðfelldasta kom nú í ljós

  

 

Atkvæðagreiðslan um afturköllun ákæru á hendur Geir H. Haarde fyrrverandi forsætisráðherra dró fram einkar ógeðfellda mynd af verklagi meirihluta Alþingis. Alveg frá því að málið kom fram var allt – bókstaflega allt – reynt til þess að koma í veg fyrir að hún kæmist á dagskrá þingsins.

 

Fyrst með því að reyna að meina því að tillagan yrði yfirhöfuð sett á dagskrá eða tekin til umræðu. Það tókst ekki. Þá var lögð fram frávísunartillaga, sem hafði þann tilgang að koma í veg fyrir að hún gæti fengið efnislega meðferð á Alþingi. Það mistókst. Því næst tók við afar sérkennilegur tími, þar sem áhrifafólk í stjórnskipunar og eftirlitsnefnd ætlaði að svæfa málið í nefndinni með ofbeldi og koma þannig í veg fyrir að Alþingi gæti afgreitt málið. Það gekk ekki.

Og þá kom að síðasta þætti málsins. Eðlilegast hefði auðvitað verið að þingmenn hefðu fengið tækifæri til þess að taka efnislega afstöðu til málsins og greiða atkvæði um tillögugreinina. En við það vildi meirihluti nefndarinnar ekki una. Lagði hann því fram frávísunartillögu, til þess að afstýra því að þingmenn gætu tjáð hug sinn í atkvæðagreiðslu til efnisgreinarinnar sem í tillögunni fólst.

Og af hverju skyldi það nú hafa verið?

Það fer alltaf best á því að kalla hlutina sína réttu nafni.

Þetta var tæknilegt bragð til þess að koma í veg fyrir að alþingismenn fengju færi á því að taka efnislega afstöðu til tillögunnar um afturköllun ákærunnar. Þessi frávísunartillaga var lögð fram til þess að koma þeim þingmönnum og ráðherrum úr Samfylkingunni í skjól, sem greiddu á sínum tíma atkvæði gegn tillögum um ákæru á hendur fjórum fyrrverandi ráðherrum úr tveimur stjórnmálaflokkum; Sjálfstæðisflokknum og Samfylkingunni. Þannig var reynt að forða þeim frá því að þurfa að svara eigin samvisku.

Þeir höfðu lýst því yfir með atkvæði sínu að ekki bæri að ákæra og nú höfðu þeir tækifæri til þess að árétta þessa skoðun sína, sem hefði að sjálfsögðu verið rökrétt og eðlilegt. Til þess máttu tilteknir þingmenn og ráðherrar, þar með talinn forsætisráðherrann J+ohanna Sigurðardóttir, ekki hugsa. Þeim var greinilega nægjanlegt að hafa komið í veg fyrir að ráðherrar úr flokki sínum lytu ákæru.

Með frávísunartillögunni átti að koma í veg fyrir að tvískinnungurinn yrði lýðum ljós.

Það sjá þó auðvitað allir í gegn um þetta ómerkilega háttalag. Með atkvæði sínu núna um frávísunartillöguna, tóku þeir auðvitað efnislega afstöðu, gegn eigin sannfæringu, gegn því sem þeir höfðu talað fyrir og gegn þeirri grundvallarreglu réttarríkisins að ekki beri að ákæra nema ákærandinn telji sök líklegri en sýknu.

Þessir þingmenn höfðu sagt það sem sína skoðun að í þessu tilviki væru meiri líkur en minni á sýknu. Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra hefur sagt að það sé enn sín skoðun. Engu að síður fór hún og fleiri félagar hennar ofan í þennan fúla pytt. Stuðluðu að því að ákæran yrði borin fram gegn öllum reglum almenns réttarfars í vestrænum ríkjum. Þeirra skömm er mikil og hún verður ævarandi.

Það voru flutt mikilvæg rök fyrir því að  málsástæður hafi breyst frá því að Alþingi tók afstöðu um ákæru á hendur fyrrverandi forsætisráðherra; efnisleg rök og gildar málsástæður.

Alþingi fer með ákæruvaldið í þessu máli. Það var þess vegna á valdi Alþingis að hafa frumkvæðið að afturköllun ákærunnar. Engra annarra.

En allt hið versta birtist okkur við afgreiðsluna, undirmálin og ómerkilegheitin. Þeir sitja svo uppi með það sem þannig komu fram.

HÉR má svo sjá hvernig atkvæði féllu í atkvæðagreiðslunni í dag.

HÉR má hins vegar sjá hvernig atkvæði féllu í atkvæðagreiðslunni  28. september 2010.