Skamma stund verður hönd höggi fegin

 

 

Eftir því sem yfirheyrslunum í Landsdómi vindur fram, verður það æ ljósara hversu fráleitt og fáránlegt allt þetta mál er. Skömm þeirra sem ábyrgð bera á þessum málatilbúnaðir blasir við. Og þá ekki síst þeirra sem beittu loddarabrögðum til þess að efna til hinna pólitísku réttarhalda.

Rifjum söguna aðeins upp.

Alþingi fékk til meðferðar tillögur til þingsályktunar um að ákæra annars vegar þrjá fyrrverandi ráðherra, þau Geir H. Haarde, Árna M Mathiesen og Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og hins vegar fjóra, þá sem að framan eru taldir og Björgvin G. Sigurðsson að auki.

Þá fór í gang ótrúlegur loddaraleikur. Tilteknir þingmenn Samfylkingarinnar höguðu atkvæðagreiðslunum með þeim hætti að það leiddi til þess að felldar voru tillögur um að ákæra fyrrum ráðherra flokksins. Ekki munaði nema einu atkvæði á því að Árni M. Mathiesen yrði einnig ákærður. En ætlunarverk þessa fólks náði fram að ganga. Alþingi ákvað að ákæra skyldi Geir H. Haarde.

Þarna blasti við hverjum manni að í gangi var fullkominn loddaraleikur.

Þegar komið var fram á síðasta haust varð smám saman ljóst að nýr meirihluti var orðinn til í þessu máli. Svo margir þingmenn lýstu því yfir að þeir hefðu skipt um skoðun og teldu að ákæran væri mistök, að eðlilegt var að taka málið upp að nýju. Það var gert með þingsályktunartillögu Bjarna Benediktssonar um afturköllun ákærunnar á hendur Geir H. Haarde.

En loddaraskapurinn ríður sjaldnast við einteyming og á sér ekki alltaf takmörk. Það sannaðist í þessu máli. Skyndilega sneru tilteknir þingmenn Samfylkingarinnar við blaðinu. Ekki vegna þess að þeir teldu frekar ástæðu til ákæru af efnislegum ástæðum nú en áður. Alls ekki. Þeir beittu þeim fyrirslætti að Alþingi ætti ekki að grípa inn í mál sem þegar hefði hafist.

Þetta er slík hundalógík að engu tali tekur. Það er Alþingi sem fer með ákæruvaldið. Það er því Alþingi sem getur tekið afstöðu til afturköllunar ákærunnar og saksóknari Alþingis hefur lýst því yfir að hún hefði hlýtt niðurstöðu þingsins.

 

Verstur er hlutur Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra í þessu máli. Hún segist enn jafn sannfærð um sakleysi fyrrverandi forsætisráðherra en vilji engu að síður að ákæran standi ! Heyr á endemi! Og svo teymir hún  með sér út í fúafenið, jafn vænan mann sem Guðbjart Hannesson velferðarráðherra og þá einhverja fleiri, sem hér skal ekki hirt um að tíunda.

Þeir þingmenn Samfylkingarinnar, þau Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir og Össur Skarphéðinsson sem voru sjálfum sér samkvæm allt málið til enda  máttu hins vegar þola árásir einstakra flokksfélaga sinna. Þausýndu mikla staðfestu og kjark og eiga hrós skilið fyrir að hafa ekki látið knésetja sig. Þeirra vegur verður meiri á endanum.

Hið sama á við um þingmenn VG þau Ögmund Jónasson, Guðfríði Lilju Grétarsdóttur og Jon Bjarnason, sem stóðu með eigin sannfæringu, gegn margvíslegum árásum og skítkasti.

Og þá blasir myndin við. Meirihluti Alþingis er þeirrar skoðunar að ekki eigi að ákæra Geir H. Haarde. Tilteknir þingmenn sem eru þessarar skoðunar fóru hins vegar fram gegn eigin sannfæringu, af annarlegum hvötum. Fyrir vikið stendur ákæran, jafn mótsagnakennt og þetta hljómar.

Við höfum orðið vitni af yfirdrepsskap af stærðargráðu sem áður var óþekkt. Það blasir við okkur að einstakir þingmenn Samfylkingarinnar hafa kosið að nota þetta mál til pólitískra undirmála og ódrengskapar. Og þá á það við sem Árni Páll Árnason alþingismaður og fyrrv. ráðherra sagði þegar greidd voru atkvæði um ákæruna á hendur Geir H. Haarde ( sem hann var andsnúinn) Skamma stund verður hönd höggi feginn.