Hornstrandir heilla og seiða

Gönguferð á Hornstrandir hefur verið fastur liður í minni tilveru undanfarin sex sumur. Þetta hófst smátt. Við Sigrún J. Þórisdóttir kona mín gengum með góðvini okkar Gunnari Þórðarsyni á Ísafirði og Gunnari syni hans úr Hrafnsfirði í Jökulfjörðum um Skorarheiði í Furufjörð. Við fórum daginn eftir fyrir Furufjarðarnúp, framhjá Könnu og yfir í Reykjafjörð og nutum lífsins með þeim mætu sveitungum mínum Ragnari og Lillu og skelltum okkur í heita sundlaugina. Það er nefnilega fátt ef nokkurt betra en að koma göngumóður og skella sér í þessa dásamlegu sundlaug sem ábúendur og afkomendur þeirra í Reykjarfirði hafa byggt upp af rausn og myndarskap. Eftir þetta var ekki til baka snúið; Furufjarðarósinn, Þaralátursósinn og Reykjafjarðarósinn urðu okkar Rúbíkó. Teningunum var sem sagt kastað.

Hallgrímur Bláskór ( og Hallgrímur Bláskór Group í útlöndum)

Smám saman stækkaði hópurinn. Í gufubaði í Sundlaug Bolungarvíkur vori síðar var fastmælum bundið að stika á Strandirnar aftur. Þar með höfðum við efnt í myndarlegan gönguhóp sem nú fyllir 18 manns, vestfirska vini og félaga sem hafa síðan glatt sig árlega í ferðum um Strandir og erum meira að segja farin að klífa saman fjöll í útlöndum. Við heitum Hallgrímur bláskór ( og vitaskuld Hallgrímur Bláskór Group utan landsteinanna) en heitið skilja aðeins innvígðir og aðrir þeir sem hlýtt hafa á lærða fyrirlestra okkar um orðsifjafræði og tengda hluti.

Stjáklað um Strandirnar allar

Nú lítum við yfir söguna og teljum okkur hafa stjáklað um Strandirnar allar, frá Ófeigsfirði í suðri, norður úr um Hornstrandir, yfir í Aðalvík, um Jökulfirði og í Grunnavík. Og merkilegt er það. Allar hafa þessar ferðir verið hver annarri betri. Stundum býsna erfiðar, en allt hefur það gleymst í náttstað. Og sjálfsagt myndi þessi hópur ekki teljast með þeim auðveldari viðfangs, svona utan frá séð. Við erum fleiri en eitt með stríðar meiningar og fæst alveg skaplaus. En aldrei hefur kastast í kekki. Kannski hefur hrokkið eitt og eitt blótsyrði út um samanbitnar tennurnar. En ekkert alvarlegra. Síðan hefur bara verið hlegið.

Þetta var bara gaman

Og jafnvel sl. sumar þegar við fórum úr Rekavík bak Höfn ( við Hornvík) og sem leið lá í Aðalvík, var lundin alltaf létt. Þrátt fyrir - eins og ég sagði - að sá hátturinn hefði verið á hafður að velja alltaf hina erfiðari leið, væru tveir kostir í boði. Með bakpokana hnýtta á okkur klofuðum við ár og sprænur, fórum andbrekkis og forbrekkis, hóla og hæðir, klungur og kletta, svo bratta og illa yfirferðar að manni varð á að segja þegar niður var komið; svona ferðalag leggja bara tómir andsk. vitleysingar á sig. Svo var bara hlegið, buxurnar fjarlægar og lagt af stað og vaðið upp í klof og kannski rúmlega það, yfir Fljótið í Fljótavíkinni í rigningarúðanum. Þetta var bara gaman.

Þetta er hin náttlausa voraldar veröld

Árin hafa færst yfir, en fjarri erum við því að vera af léttasta skeiði. Við höldum farst við prinsíppin og berum okkar hafurtask á bakinu í bakpokum. Sláum upp tjöldum nærri rennandi vatni, eldum á litlum gönguprímusum og leggjumst þreytt til hvílu. Þetta er hin nóttlausa voraldar veröld, eins og segir í kvæðinu alþekkta. Fjarri öllu amstri heimsins, enda ná símar og viðlík tól ekki norður þangað. Menn kalla það að fara norður í GSM frelsið og mikið er það rétt og mikið er það gott. Engar fréttir, enda ekki útvarp með í för. Og þegar slíkt barst fyrir hlustir manns fyrir tilviljun í náttstað, - kannski í stofunni hjá Sigfríði og Vilmundi heitnum í Bolungarvík og kannski í Reykjarfirði, eða í bátunum hjá Hafsteini og Kiddý eða hjá honum Reimari, - hljómaði allt svo tilgangslaust og án erindis við okkur, sem eigum það eina fyrirheit í þessari ferð að komast klakklaust í næsta áfangastað. Takast á við næsta verkefni, næsta fjall, fjörð eða næsta ós, eins og þeir kalla jökulárnar fyrir norðan. Svo látum við reyna á karlmennskuna. Úthafið freistar til sunds þegar komið er í áfangastað. Miðvíkin í Aðalvíkinni er sem glæstasta sólarströnd, þó vissulega beri að viðurkenna að sjórinn sé eitthvað kaldari. En hvað hræðir okkur vestfirskar hetjur.

Það stenst engin ákall og áskorun Strandanna

Þannig heilla Hornstrandirnar hvern þann sem hefur gengið þeim á hönd með ferð norður þangað. Og jafnvel þó komið sé ítrekað í sama áfangastað, finnur maður eitthvað nýtt. Lífríkið í Reykjafirði, rekinn í Bolungarvík, náttúrusmíðn sjálf – Drangaskörðin, björgin í Hornvíkinni, fiskurinn í Fljótinu í Fljótavík, hinar gullnu sandstrendur í Aðalvíkinni og fjölbreytileiki Jökulfjarðanna. Allt heillar þetta og seiðar. Hin mikla víðátta er þannig að sjaldan hittir maður fólk nema vitaskuld í náttstað vinsælustu áfangastaðanna. Og þó við höfum telið okkur hafa farið um flesta lófastóra bletti á þessu svæði er ferð minni aftur heitið norður þangað í sumar. Það stenst enginn ákall og áskorun Strandanna.

Einar Kristinn Guðfinnsson sjávarútvegsráðherra

(Þessi grein birtist í tímaritinu Vestfirðir sem H - Prent, sem gefur út BB á Ísafirði, gefur út og dreifir um land allt. Í blaðinu er að finna fróðleik um Vestfirði, séð út frá ferðamannsins auga)