Forystukreppan í Samfylkingunni

Það ríkir forystukreppa í Samfylkingunni. Og hún er einhvern veginn svona.

Þegar Ingibjörg Sólrún Gísladóttir formaður Samfylkingarinnar lýsti því yfir að hún drægi sig út úr stjórnmálum af heilsufarsástæðum upphófst ótrúlegur og fordæmalítill vandræðagangur. Það leynir sér ekki að ýmsir gætu hugsað sér að setjast í formannsstólinn á flokksþinginu í lok þessa mánaðar. Vandinn er bara sá að það vilja svo fjarskalega fáir sjá þá í þeim stóli.

Innanbúðarmenn í Samfylkingunni segja að mikil bylgja stuðnings sé við það að Jóhanna Sigurðardóttir verði formaður flokksins, enda sé hún forsætisráðherra og vel látin. Vandinn er sá að það vill Jóhanna bara alls ekki sjálf.

Þess vegna staðan svo vandræðaleg og sem sé svona: Þeir sem vilja verða formenn hafa ekki til þess stuðning. Það vill þá eiginlega enginn og ekki er gott að fara af stað með formann í farteskinu sem enginn vill sjá. Og þó sagt sé að Jóhanna njóti stuðnings í starfið, þá er sá galli á gjöf Njarðar, að hún vill ekki sjá það.

Með öðrum orðum; það eru ýmis formannsefni sem enginn vill, en formannsefnið sem nýtur stuðnings, vill sjálf ekki sjá jobbið!

Forvitnilegt verður að sjálfsögðu að sjá hvernig úr þessu leysist. En eitt er ljóst. Það er sama hvernig fer. Málið verður allt hið vandræðalegasta og versta fyrir Samfylkinguna. Kostirnir sem flokkurinn mun geta boðið upp á er annað hvort formaður, valinn í einhverju hallæri, ef Jóhanna Sigurðardóttir lætur ekki undan þrýstingnum. Eða þá. Jóhanna Sigurðardóttir í einhvers konar nauðungarvist í formannsstólnum, sem allir sjá að verður hugsað sem biðleikur þar til fús formannskandídat finnst, sem menn telja brúklegan í Samfylkingunni.