Skýrslan sem jörðin gleypti...

Hvað veldur því eiginlega að ráðherrar reyna að gera sem minnst úr mikilvægi skýrslu bresku lögmannsstofunnar Mischon de Reya. Þar er þó komist að þeirri niðurstöðu að Ísland hafi ekki undirgengist skuldbindingar Tryggingasjóðs innistæðueigenda. Þetta er gríðarlega þýðingarmikið og hefði átt að styrkja mjög samningsstöðu okkar í viðræðum við Hollendinga og Breta um Icesave..

En í stað þess að berja á Bretum og Hollendingum með þessari skýrslu, var eins og jörðin hefði gleypt hana. Hún var unnin fyrir utansríkisráðherra en fannst svo loks í fjármálaráðuneytinu - eftir að Morgunbalðið hafði greint frá henni.

Utanríkisráðherra og fjármálaráðherra reyna að gera lítið úr skýrslunni og vísa til að ofangreind niðurstaða hafi verið utan þess sem um var beðið þegar lögfræðistofan fékk tiltekið verkefni frá íslenskum stjórnvöldum. Þetta er aumlegt. Aðalatriðið er auðvitað þessi niðurstaða bresku lögfræðinganna.

Það skýrir hins vegar viðbrögð ráðherranna að verkefni samninganefndarinnar var ekki að halda þessu sjónarmiði til haga heldur að "semja um sem hagstæðasta skilmála", eins og segir í greinargerð frumvarpsins um ríkisábyrgð vegna Icesaveskuldarinnar. Það er því ljóst að álit bresku lögmannanna þjónar ekki áróðri ríkisstjórnarinnar í þessu máli.

Það er þess vegna langsamlega líklegast að sú sé ástæðan fyrir þessu makalausa máli öllu.

En það er fleira sem undrun sætir.

Þetta álit Bretanna lá fyrir 29. mars.  Heilum mánuði fyrir alþingiskosningar. Og önnur dagsetning skiptir líka máli í þessu sambandi. Fyrsti formlegi samningafundurinn í Icesave málinu hófst 5. júní, rúmum tveimur mánuðum eftir að skýrslan lá fyrir.

Þegar allt þetta er skoðað og við blasir  að þessi skýrsla var þýðingarmikið gagn, vekur það vægast sagt furðu að hún hafi líkt og gufað upp, jörðin hafi gleypt hana, ráðherrum verið ókunnugt um tilvist hennar; og hún svo fundist í allt öðru ráðuneyti en því sem bað um að skýrslan yrði unnin.

Þetta mál er furðulegra og ámælisverðara en orð fá lýst og dregur mjög úr þeim litla trúverðugleika sem ríkisstjórnin hafði í þessu máli öllu. Í stað þess að reyna að gera sem minnst úr þýðingu málsins ættu ráðherrarnir að biðjast velvirðingar og viðurkenna mistök sín.