Lýðræðisást í meinum

Þegar ríkisstjórnin lagði fram ESB málið sitt á fyrstu dögum þingsins vakti það athygli að stjórnarflokkarnir voru út og suður. Stuðningur við málið var óviss og ekki einu sinni ráðherrarnir stóðu að málinu. Það var fleirum en mér sem þótti það einkennilegt ráðslag að þegar kæmi að þessu einu helsta máli ríkisstjórnarinnar þá væri ekki samstaða um málið í stjórninni. Velti ég því meðal annars upp hvort ekki kæu fram fleiri svipuð mál.

Það hefur síðan orðið raunin. Icesave málið er gleggsta dæmið og alveg ljóst að fleiri eiga eftir að sigla í kjölfarið.

En hverju var svarað svona athugasemdum. Jú svarið var skýrt: Nú eru upp runnir nýjir tímar. Ríkisstjórnir þurfa ekki að vera samstæðar, jafnvel ekki í stærstu málum. Það er á þinginu sem málin eru uppgerð og ríkisstjórnin stendur jafn keik og áður. Einn þeirra sem þessu hélt fram var ofurbloggarinn Egill Helgason.

En nú er skyndilega orðin önnur öld. Ásmundur Einar Daðason þingmaður VG sem hefur alla tíð verið sjálfum sér samkvæmur í ESB málinu hugðist flytja tillögu um svo kallaða tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu um ESB. Og hvað skeður þá?

Á hann er lagst með ofurþunga og hann þvingaður til þess að hverfa frá þessum vilja sínum. Honum er gert það ljóst að láti hann verða af ásetningi sínum sé ríkisstjórnin sprungin.

Skýtið. Því okkur var einmitt sagt í upphafi að ESB málið væri ekki þeirrar gerðar. Menn ættu að geta kosið þvert á flokkslínur og að það vitnaði um lýðræðisást ríkisstjórnarinnar.

Nú er hið sanna komið í ljós. Hin meinta lýðræðisást var bara orðin tóm.