Gamlar en samt grafalvarlegar fréttir

Nýverið hefur verið vakin athygli á því að ríkisstjórnin gekk frá Icesavesamningunum hinum fyrri þó það lægi fyrir að þingmeirihluti væri ekki fyrir hendi til þess. Þetta eru ekki ný tíðindi. Ég vakti til dæmis athygli á þessu í ræðu um Icesavemálið á Alþingi 20. ágúst sl, sem lesa má hér.

Í ræðu minni um þetta segi ég:

"Það er líka mjög sérkennilegt til þess að hugsa að ríkisstjórnin skyldi láta sig hafa það að undirrita þennan samning vitandi að ekki var pólitískur þingmeirihluti fyrir málinu á Alþingi. Það kom m.a. fram í ræðu hv. þm. Lilju Mósesdóttur áðan að þrír þingmenn Vinstri grænna hefðu lýst því yfir að ríkisstjórnin hefði ekki umboð þeirra til að undirrita þennan samning. Þar með lá það fyrir að ríkisstjórnarmeirihluti í þessu máli var ekki til staðar.

Það er mjög alvarlegur hlutur þegar ein ríkisstjórn gerir það að ganga frá samningi af þessu taginu við aðrar þjóðir, ég tala nú ekki um samning af þessari stærðargráðu, vitandi að ekki væri pólitískur meiri hluti fyrir málinu. Það var ekki álitamál hvort það væri pólitískur meiri hluti, það lá fyrir að hann var ekki fyrir hendi. Engu að síður ákvað hæstv. ríkisstjórn að ganga til samninga og undirrita samninga í blóra við ætlaðan vilja meiri hluta Alþingis Íslendinga. Á sama tíma og þetta gerist er verið að tala um að ná þurfi breiðri pólitískri samstöðu í málinu þegar það liggur fyrir að sú samstaða var ekki einu sinni til í hópi stjórnarliða sjálfra."

En svo skrítið var andrúmsloftið þessa dagana í samfélaginu að þetta vakti enga athygli - þá. Látið var eins og það skipti engu máli hvort ríkisstjórn hefði þingmeirihluta á bak við sig eður , ei til þess að skuldbinda okkur til að axla ábyrgð á milljarða hundraða fjárhæð, eða yfirhöfuð gera nokkra samninga við aðrar þjóðir í blóra við vilja meirihluta þingmanna.

Svona var nú andrúmsloftið einkennilegt að það þótti nokkurs konar gamaldags fortíðarhygja að hafa áhyggjur af svona smáatriði. En gott er þó að málið hefur fengið athygli; jafnvel þó seint sé.