Er ESB umsóknin þá bara könnunarleiðangur?

 

Það var bráðfyndið á Alþingi í gær að heyra hinar órímuðu öfugmælavísur af vörum stjórnarliða um meintan árangur ríkisstjórnarinnar. Þingmenn Samfylkingarinnar fóru í stórum torfum upp í ræðustól Alþingis til þess að hlaða ríkisstjórnina lofi. Athygli vakti að enginn þingmaður VG ómakaði sig til þess að kyrja lofsöngvana á Alþingi í morgun.

 

En tónninn hafði svo sem verið sleginn í morgun. Þá birtu formenn stjórnarflokkanna furðulega grein, í tilefni af þriggja ára afmæli ríkisstjórnarinnar. Allir vita að sú ríkisstjórn er nú komin á grafarbakkann, svo að segja má að grein formannanna hafi verið eins konar snemmbúin minningargrein um ríkisstjórn sem bara á eftir að gefa upp öndina. Eins og stundum gerist við slíkar aðstæður var viðfangsefnið hlaðið miklu lofi, sjálfhælni, sem vænta mátti af landfeðrunum sem ekki eru í nokkru jarðsambandi. Enda fílabeinsturn þeirra vel einangraður.

Makalaust var svo að lesa eftirfarandi í grein þeirra flokksformannanna í Fréttablaðinu í gær: „Samkvæmt ákvörðun meirihluta Alþingis er nú verið að kanna til fullnustu kosti og galla aðildar“.

Það er nefnilega það. Ganga þá aðildarviðræðurnar við ESB sem Samfylkingin tróð ofan í VG þá út á það? Að kanna málin, kíkja í pakkann? Er þetta þá bara eftir allt saman eins konar könnunarleiðangur, þar sem Össur Skarphéðinsson er leiðangursstjóri.

Þetta er þvílíkt bull og rugl að það tekur auðvitað ekki nokkru tali.

Vitaskuld er ekki verið að kanna kosti og galla aðildar. Það er verið að freista inngöngu í ESB í samræmi við það sem  stjórnarflokkarnir ákváðu og bera alla ábyrgð á. Um þetta snýst málið og það er auðvitað ömurleg og lágkúruleg blekking sem formenn flokkanna, ráðherrarnir Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. Sigfússon bera á borð fyrir okkur í þessari sjálfbirgingslegu blaðagrein.

Nú er rammaáætlunin í uppnámi – eins og flest annað

  

 

Vandræðagangur og vesen ríkisstjórnarflokkanna er fyrir löngu hætt að vekja athygli. Því er í rauninni að verða öfugt farið. Fréttnæmt er nú orðið þegar ríkisstjórnin kemst nokkurn veginn vandræðalaust í gegn um einn dag.

Þess vegna mun það ekki vekja neina sérstaka athygli að allt er í hönk hjá ríkisstjórninni varðandi hina svo kölluðu rammaáætlun um nýtingu orkuauðlinda, sem sagt er frá í fjölmiðlum í dag. Í mesta lagi munu menn yppta öxlum og segja:  Jæja, þetta er þá vandræðamál dagsins - og ræða svo eitthvað annað.

En skoðum aðeins.

Rammaáætlunin er byggð á gríðarlega mikilli vinnu sem fram fór á vegum sérfræðinga, en með pólitískri aðkomu. Þessari vinnu lauk sl. haust og afraksturinn  birtist í gríðarlega mikilli skýrslu sem  nálgast má á heimasíðu Iðnaðarráðuneytisins. Allt var þetta kynnt með lúðrablæstri og söng, rætt um fagleg vinnubrögð, gegnsæi og það allt saman. Kallað var eftir athugasemdum og málið sett í hendurnar á iðnaðarráðherranum og umhverfisráðherranum.

Síðan eru liðnir margir mánuðir.

Ég spurðist fyrir um málið á Alþingi fyrir einni viku. Umhverfisráðherrann varð til andsvara. Tilefni þess að ég spurði var það að í nýrri þingmálaskrá forsætisráðherra var það kynnt með kurt og pí að þinglegt plagg með tillögu að rammaáætlun ætti að líta dagsins ljós 30. janúar, sem var sem sagt í gær. Þessa tilkynningu sendi forsætisráðherra frá sér 18. janúar, eða 12 dögum áður en dreifa átti plagginu á borð þingmanna.

Umhverfisráðherrann bar sig vel og sagði plaggið væntanlegt um þetta leyti. Þetta var fyrir viku.

Vandræðagangurinn sem nú er orðinn opinber í ríkisstjórnarliðinu stafar af því að nú er verið að mixa nýja áætlun. Kippa út virkjunarkostum og koma í veg fyrir að fram nái að ganga hið faglega mat rammáætlunar. Það eru hin pólitísku afskipti sem lita munu allt þetta mál, þrátt fyrir hástemmdar yfirlýsignar og svardaga um annað.

Hin nýja „verkalýðsbarátta“ – baráttan gegn verkalýðshreyfingunni !

 

Maður hefði þurft að láta segja sér það þrim sinnum að ríkisstjórn, sem í senn kenndi sig við norræna velferð og segðist vera fyrsta hreina og tæra vinstri stjórnin,  legði í sérstakt stríð við verkalýðshreyfinguna, eins og núverandi ríkisstjórn hefur sannarlega gert. Og stríðið heldur áfram, eins og glögglega kom fram í orðaskiptum okkar Jóhönnu Sigurðardóttur á Alþingi í gær.

Verkalýðshreyfingin kvartar undan svikum ríkisstjórnarflokkanna. Það má lesa HÉR, HÉR, HÉR, HÉR og HÉR. Forystumenn verkalýðshreyfingarinnar ákváðu að segja ekki upp kjarasamningum þrátt fyrir svik ríkisstjórnarinnar. Þeir segja vinnuveitendur hafa staðið við sitt, en ríkisstjórnin svíkja sinn hlut. Forystumenn ríkisstjórnarinnar láta líkt og það komi þeim ekki við.

Ríkisstjórnin hefur  búið til nýja tegund af hugtakinu verkalýðsbarátta. Hin nýja verkalýðsbarátta – sú sem ríkisstjórnin heyr – er ekki barátta í þágu verkalýðs, heldur einbeitt barátta við verkalýðshreyfinguna, gegn henni og gegn hagsmunum félagsmanna hennar.

Á þetta benti ég í ræðum mínum í gær, sem sjá má HÉR og HÉR. En Jóhanna Sigurðardóttir fór sína hefðbundnu leið. Barði höfði sínu við steininn og talaði eins og veraklýðshreyfingin skildi hvorki eitt né neitt og færi með tóma vitleysu.

Þetta heitir á góðri íslensku að tala niður til fólks. Forsætisráðherra talar niður til verkalýðshreyfingarinnar. Hennar málflutningur er sá að verkalýðshreyfingin sé úti að aka. Viti ekki hvað hún sé að segja. Bulli bara og rugli. Þess vegna eyddi ráðherrann ræðu sinni í að setja ofan í við verkalýðshreyfinguna.

En það er ekki verkalýðshreyfingin sem misskilur. Það er ríkisstjórnin sem er skilningsvana. Hún lifir í fílabeinsturni, meðtekur ekki skilaboð samfélagsins, býr í  sínum þrönga hugarheimi og kýs það helst að koma í veg fyrir að mál fari á dagskrá samfélagsumræðunnar, sem eru þeim ekki þóknanleg.

Það er af sem áður var. Vinstri flokkarnir kölluðu sig hér fyrr meir verkalýðsflokka. Forystumenn þeirra mættu í 1. maí göngur með „félögunum“.  Ríkisstjórnarflokkarnir  hegða sér allt öðruvísi. Þeirra verkalýðsbarátta er baráttan gegn verkalýðshreyfingunni.

PS

Það er mjög að vonum að ríkisstjórnin hafi nú séð sitt óvænna og ráðið sér eins konar pólitískan lýtalækni til þess að hressa upp á útlit sitt. Það sem koma skal má sjá HÉR.

 

Undirmál á Alþingi

 

Undirmál eru nú í gangi á Alþingi. Efnt hefur verið til afar sérstakrar aðgerðar gagnvart forseta Alþingis, Ástu Ragnheiði Jóhannesdóttur. Upplýst hefur verið að í gangi sé einhvers konar undirskriftasöfnun, sem skilja má að verði eignlegt þingmál ef nægur stuðningur fæst til þess að bola þingforseta úr embætti sínu.

Þetta er furðulegt mál og örugglega einstætt;  að minnsta kosti minnist ég ekki þess að hafa heyrt um slíkt og þvílíkt.

Um er að ræða leynilega lista sem sagðir eru ganga á milli einhverra þingmanna sem ekki verði gerðir opinberir nema tilskilinn meirihluti fáist fyrir kröfunni um brottvikningu þingforsetans. Ella verði nöfn þingmannanna ekki gerð opinber!

Athyglisvert er að fyrir þessu leynibralli stendur alþingismaðurinn Birgitta Jónsdóttir. En einmitt hún hefur á undanförnum misserum farið um lönd og álfur og flutt boðskap um nauðsyn gagnsæis í stjórnmálum og stjórnsýslunni. Þetta tiltæki þingmannsins er því örugglega fyrirboði þess að hún hyggist nú láta af þessari baráttu sinni og hvetji framvegis til leynipukurs og undirmála í stjórnmálum, þar sem því verði komið við.

En hver er þá sá glæpur þingforsetans sem verðskuldi að henni verði refsað?

Jú. Ásta Ragnheiður hefur unnið það sér til óhelgis að taka á dagskrá þingmál Bjarna Benediktssonar þar sem  saksóknara Alþingis er falið að afturkalla í heild ákæru útgefna með stefnu sem þingfest var fyrir landsdómi  7. júní 2011.

Liggur þó fyrir að málið var þingtækt og aðstæður kalla á að Alþingi taki afstöðu til þess sem fyrst. Sem sagt. Þingforseti brást við með fullkomlega eðlilegum hætti og sýndi að hún vill í raun efla sjálfstæði Alþingis. Það er að mati þeirra sem nú vilja bola henni frá hins vegar greinilega orðið óæskilegt athæfi sem ekki verði látið átölulaust.

Þessu hefur þingforseti svarað efnislega.

Og svo er gráu bætt ofan á svart. Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra kýs að lúta lágt í þessu máli. Í stað þess að styðja þingforseta sem eðlilegt hefði verið við þessar aðstæður, kýs hún að tala í gátum og heldur á lofti refsivendi sínum með óljósum orðum um að mögulega muni hún sjá til þess að þingforseti víki.

Skilaboðin eru skýr. Ef þingforseti stendur í  lappirnar, fer að þingskaparlögum og tryggir að þingmál fái eðlilega þinglega meðferð í samræmi við þingskaparlög, verður þess hefnt.

Nú er tími kominn til að þingmenn lesi að nýju sína eigin samþykktir og heitingar um að efla sjálfstæði Alþingis. Eða voru þær samþykktir bara gerðar upp á punt?

Hatrið er verst

 

Loft er ekki bara lævi blandað á Alþingi. Verst er að verða vitni að hatrinu og heiftinni sem kom svo dapurlega fram í ræðum einstakra þingmanna sem mæltu gegn tillögu Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins um að afturkalla ákæruna á hendur Geir H. Haarde fyrrverandi forsætisráðherra. Eitt er það að þingmenn takist á af hörku. Það fylgir stjórnmálunum áátakatímum. En þetta var allt annað og eitrar andrúmsloftið á þinginu og þar með í samfélaginu. Þetta er mikið áhyggju og umhugsunarefni.

 

Því er haldið fram að með tillögunni sé Alþingi að hlutast til um dómsmál með óeðlilegum hætt og vanvirða þrískiptingu ríkisvaldsins. Þetta er mikill misskilningur. Það hefði hins verið staðan ef Alþingi hefði reynt að grípa inn í dómsmál sem háð hefði verið á vettvangi hinna hefðbundnu dómstóla. Í slíkum málum hefði Alþingi átt neina aðild. Ekki farið með ákæruvaldið.

Í landsdómsmálum eru þessu öfugt farið. Þar fer Alþingi með ákæruvaldið. Um það er ekki ágreiningur. Um Landsdóminn gilda sérstök lög og þar sem þeim sleppir gildir önnur réttarfarslöggjöf.

Það er grundvallaratriði í slíkri löggjöf – og þar með einn af hornsteinum réttarríksins – að ákæruvaldið getur hvenær sem er fallið frá ákvörðun um ákæru. Alveg fram að því að dómur er kveðinn upp. Engum hefur nokkru sinni dottið það í hug hér á landi að svipta sakborning þeim rétti að fallið sé frá ákæru, standi til þess efnisleg rök. Þau rök eru til staðar, eins og við þingmenn margir röktum í umræðunum og er einnig að finna í þingsályktunartillögunni

Dettur þá einhverjum í hug að slíkur réttur sé ekki til staðar þegar kemur að Landsdómi? Heldur því einhver fram að ráðherrar einir séu sviptir slíkum rétti, en það eru þeir sem senda má fyrir Landsdóm, ef Alþingi samþykkir. Auðvitað ekki, eins og Bjarni Benediktsson vakti athygli á í ræðu á Alþingi um þessi mál. Auðvitað er slíkur réttur fyrir hendi, eins og fjölmargir fræðimenn og lögmenn hafa bent á

Og það er á forræði Alþingis að beina því til saksóknara Alþingis að afturkalla ákæruna standi til þess forsendur, eins og er í þessu máli. Ákæruvaldið, Alþingi verður því að hafa atbeina að málinu. Það er stjórnarskrárvarinn réttur og skylda Alþingis. Það er því ótrúlegt að mæta svo harðneskjulegum mótmælum þingmanna gagnvart því sem blasir við að lögum að gera beri. En þetta verður þó þrátt fyrir skiljanlegra þegar maður upplifir þá miklu heift og hatur sem skein út úr málflutningi einstakra þingmanna, þegar þeir andmæltu þingsályktunartillögunni.

 

Ráðherrar mega sniðganga lögin, ef það hentar!

 

Það er til marks um hve þjóðfélagsumræðan er orðin firrt og fáránleg, að það vekur ekki athygli nokkurs fjölmiðils eða álitsgjafa þegar þingmaður á Alþingi Íslendinga lýsir þeirri skoðun sinni að allt í lagi sé að ráðherrar brjóti vísvitandi lög, bjóði honum svo við að horfa. Þessari skoðun lýsti Þór Saari í orðaskiptum okkar á Alþingi í gær.

Log-og-rettur

 

Aðdragandinn er sá að þingmaðurinn bar mig þeim sökum daginn áður á Alþingi að ég hefði verið að hilma yfir upplýsingum um óæskileg aukaefni í áburði. Þetta voru rangar sakir og það vissi þingmaðurinn. Í ráðherratíð minni árið 2008 hafði verið kveðinn upp úrskurður í sjávarútvegs og landbúnaðarráðuneytinu að ekki væri heimilt samkvæmt lögum að birta þessar upplýsingar opinberlega. Ráðherra sem stendur frammi fyrir slíkum úrskurði á þrjá möguleika.

1.       Að una óbreyttu ástandi og hafast ekki að.

2.       Að brjóta lögin og fara gegn úrskurðinum

3.       Að freista þess að breyta lögunum. Þannig brást ég viðog lét semja frumvarp sem heimilaði það að gera þessar upplýsingar opinberar.

Þingmaðurinn kallaði það yfirhilmingu að ég kaus að fara að lögum. Taldi hann réttlætanlegt að ég hefði það að engu að sem lög stóðu til:  og sagði að ég hefði sem ráðherra átt að „taka þennan hugsanlega lagalega slag sem hefði fylgt í kjölfarið. Þannig hefði góð stjórnsýsla átt að vera“ , eins og hann orðaði það.

Þessum málflutningi svaraði ég með þessum hætti: „Ráðherrann gerði hins vegar það sem honum bar að gera við þessar aðstæður ef hann á annað borð vildi að þessar upplýsingar yrðu gerðar opinberar, sem ég vildi. Það var gert með því að leggja fram frumvarp sem heimilaði að þessar upplýsingar yrðu gerðar opinberar. Þannig hljóta ráðherrar að bregðast við svona úrskurðum en það segir náttúrlega einhverja sögu um hið nýja Ísland sem hv. þm. Þór Saari boðar að hann hvetur til þess að ráðherrar virði að vettugi úrskurði af þeim toga sem ég nefndi. Hann hvetur ráðherra til þess að skauta létt yfir það hvort þeir eru að brjóta lög eður ei. Þetta eru heilmikil tíðindi sem hér er verið að segja.“

Athyglisverð eru að sjálfsögðu þessi ummæli þingmannsins og lýsir virðingarleysi hans fyrir lögunum sem Alþingi setur. Og dapurlegt er að vita til þess að svo sljó er orðin vitund fjölmiðla og álitsgjafa að þessi alvarlegu orð eru látin liggja í léttu rúmi. Menn hrökkva ekki við, þó þingmenn telji í lagi að ráðherrar hirði ekki um að farið sé að lögum. Ráðherrar geti bara umgengist landslögin eftir eigin vild. Það er ekki að undra þó ýmsum finnist – og það æ fleirum – að firring þjóðfélagsumræðunnar sé að ná áður óþekktum hæðum.

Albaníu - aðferðin notuð

  

 

Þegar Samtök atvinnulífsins gefa út yfirlýsingu og segja frá því að ríkisstjórnin hafi svikið hér um bil öll fyrirheit sem hún gaf þeim og launþegum, eru þau að sinna skyldu sinni. Ef þau hefðu ekki gert það, mætti með sanni segja að þau væru að bregðast skyldu sinni.

En Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra lýtur málið öðrum augum. Hún telur þetta til marks um að SA sé í stjórnarandstöðu. Reynir sem sagt að gera atvinnulífið tortryggilegt, til þess að bjarga sér og ríkisstjórninni úr stöðu sem svikin hafa sett hana í.

Athyglisvert er að ekki gerð alvöru tilraun til þess að mótmæla efnislega athugasemdum SA. Þess í stað er farið í gamalt far og þess freistað að gera samtökin tortryggileg; ekki málefnin sem þau eru að ræða um.

Hitt er svo líka umhugsunarefni að forsætisráðherra ræðst á Samtök atvinnulífsins. En í engu er vikið að málflutningi verkalýðshreyfingarinnar, sem mjög hafa gagnrýnt  framgöngu ríkisstjórnarinnar.

 

Á heimasíðu ASÍ er gerð grein fyrir umræðum sem fóru fram á formannafundi samtakanna og vísað í fyrstu til orða Gylfa Arnbjörnssonar forseta ASÍ, sem annars er seinþreyttur til vandræða þegar stjórnvöld eiga í hlut. Þar segir orðrétt:

„Það kom hins vegar fram í máli Gylfa að sérstakt áhyggjuefni væri það sem snýr að yfirlýsingu ríkisstjórnarinnar sem var gerð í tengslum við kjarasamningana. Þar hallar verulega á stjórnvöld og vissulega tilefni til að segja upp kjarasamningum að mati forseta ASÍ. Ber þar hæst svik um að hækkun bóta almannatrygginga og atvinnuleysisbóta verði í takt við launahækkanir 1. febrúar nk. og skattlagningu á lífeyrissjóði á almennum markaði sem þýðir að óbreyttu skerðingu lífeyris félagsmanna ASÍ.

Það er ljóst að verkalýðshreyfingin verður að fara í viðræður við ríkisstjórnina á næstu tveimur vikum og fá skýr svör við ýmsum spurningum. Í ræðum allra þeirra sem tóku til máls á fundinum kom fram mikil gremja í garð ríkisstjórnarinnar enda hafa menn ekki gleymt svikum hennar í tengslum við Stöðugleikasáttmálann 2009. Að upplifa viðlíka vanefndir og þá, var fundarmönnum mikil vonbrigði.“

Og einstök samtök launamanna eru farin að krefjast þess að samningum verði sagt upp, eins og hér má sjá í samþykkt AFL Starfsgreinafélags.

En forsætisráðherra notar Albaníu aðferðina. Skammar SA, þegar hún vill gagnrýna ASÍ.

 

Þetta var algjör ósvinna

  

 

Því miður tókst ekki að afstýra þeirri ósvinnu sem í því felst að skerða hin sérstöku aukaframlög sem ráðstafað var í gegn um Jöfnunarsjóð sveitarfélaganna.  Í fjárlagafrumvarpinu sem lagt var fram í haust var gert ráð fyrir að þessi framlög lækkuðu um 30% og færu úr einum milljarði í 700 milljónir. Til viðbótar ákvað ríkisstjórnin að ráðs að ráðstafa einhliða 300 milljónum af því sem eftir stóð til eins skuldugs sveitarfélags, Álftaness.

Sveitarfélögin á Íslandi

 

Þetta var gríðarlega vont ráðslag. Þetta þýddi í raun að vanda Álftaness var velt yfir á önnur sveitarfélög í landinu; sérstaklega þau skuldugustu. Lækkun aukaframlagsins til sveitarfélaga annarra en Álftaness átti að nema 60% á milli ára. Örlítið var komið til móts við sveitarfélögin í meðferð Alþingis á þessu máli, en víðs fjarri er að það hafi verið nægjanlegt.

 

Ég tók þessi mál upp í umræðu á Alþingi þann 8. nóvember og gagnrýndi þetta háttalag harðlega. Einnig skrifaði ég um málið þrjár greinar, sem birtust í http://www.feykir.is/  http://www.skessuhorn.is/  og í http://www.huni.is/ sem sjá má hér í heimasíðunni undir kaflanum Ræður/ greinar

 

Sveitarfélögin í landinu mótmæltu aðferð ríkisstjórnarinnar, enda má segja að verið sé að útfæra aukaframlagið með einhliða hætti af hálfu ríkisins í blóra við vilja sveitarfélaganna.

 

Reglum um úthlutun aukaframlagsins var áður breytt þannig, að í stað þess að það rynni með sérstakri áherslu á sveitarfélög í rekstarvanda, færi áherslan á sveitarfélög í skuldavanda. Þetta hafði för með sér verulegar breytingar á ráðstöfun fjármagnsins, frá því sem áður gilti. Það leiddi meðal annars til þess að sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu fengu stærri skerf af fjármununum. Og einhliða ákvörðun ríkisstjórnarinnar bætti síðan um betur.

 

Til þess að varpa skýrara ljósi á málið lagði ég fram fyrirspurn til innanríkisráðherra um ráðstöfun aukaframlagsins á nokkurra ára tímabili. Það svar má nálgast hér.

 

Þetta sýnir okkur að stöðugt þarf að vera á varðbergi. Tilhneigingin virðist alltaf sú hin sama. Og afleiðingin birtist í því að sveitarfélögin á landsbyggðinni, sem ekki nutu uppsveiflunnar, en glíma við tekjusamdrátt og rekstrarvanda meðal annars vegna fólksfækkunar, bera skarðan hlut frá borði.

 

Of hátt veiðigjald stuðlar að samþjöpppun í sjávarútvegi

Það hefur ekki vakið mikla athygli að veiðigjald í sjávarútvegi mun hækka mikið á næsta fiskveiðiári. Það var á síðasta fiskveiðiári 3 milljarðar, hækkaði um 50 prósnet  á þessu fiskveiðiári og er nú 4,5 milljarður. Á næsta fiskveiðiári á það að tvöfaldast, hækka um 100 prósent og verður þá 9,1 milljarður króna. Á þessum árum mun það því hækka þrefalt.

Í höfn

Þannig hefst grein sem ég skrifaði í Fiskifréttir, sl. fimmtudag.

Í greininni segir ennfremur:

Afleiðingarnar verða augljósar. Fyrirtækjunum mun fækka. Samþjöppunin eykst og í einhverjum tilvikum  mun útgerð á tilteknum sviðum hreinlega leggjast af. Við getum til dæmis velt því fyrir okkur hvort auðlindagjaldtaka sem svarar til 27% af heildarfamlegðinni verði rækjuútgerð sem er með laka framlegð eiga einhverja möguleika.

Afleiðingarnar geta orðið skelfilegar fyrir einstöku útgerðarform og valdið uppnámi  í einstökum sjávarbyggðum. Þetta mun síðan auðvitað jafnframt leiða til þess að fjárfestingar í sjávarútvegi minnka, þrýstingur á aðhald í launamálum eykst og möguleikar fyrirtækjanna til þess að taka þátt í samfélagsverkefnum í nær umhverfinu snar minnka.

Og pólitísku spurningarnar hljóta að hrannast upp. Þegar það fer að blasa við að fyrirtækjunum fer fækkandi, samþjöppunin eykst, fyrirtækin stækka og svo framvegis mun örugglega koma fram krafa um að bregðast við með einhverjum hætti. Þá fara á stjá hugmyndir um sérúthlutanir til þess að opna mönnum aftur leið inn í sjávarútveginn, sem hins vegar stuðlar að verri afkomu og minni arðsemi.

Greinin hefur nú verið birt hér á heimasíðunni í dálkinum Greinar/Ræður

 

Þverklofnir stjórnarflokkar þora ekki að mæta örlögum sínum

 

Hvorugur ríkisstjórnarflokkanna treystir sér til þess að mæta örlögum sínum í kosningum. Bæði Samfylking og VG eru klofnin ofan í rót og sjá þann eina kost í stöðunni að hanga á ríkisstjórnarsamstarfinu til þess að fresta því í lengstu lög að til kosninga komi. Það er ein ástæða þess að ríkisstjórnin, - sem allir vita að hefur þrotið örendið, - hangir saman.  Hvorugur flokkanna hefur nokkra burði til þess að ganga til kosninga. Flokkarnir eru þrotnir af kröftum og þverklofnir.Það er óttinn sem knýr stjórnarsamstarfið áfram.

Óttinn

Forysta Vinstri grænna hefur orðið viðskila við kjarna flokksins. Hrókeringar í ríkisstjórninni hafa ýtt undir þetta ástand. Flokkurinn varð ekki síst til vegna þess að lykilmenn í vinstri hreyfingunni stóðu á bak við stofnun hans. Menn á borð við Ragnar Arnalds og Hjörleifur Guttormsson eru dæmi um það. Núna hefur forysta flokksins klippt á þessi bönd.

Vandi flokksins birtist í einstökum kjördæmum þar sem lykilmenn hans hafa hreinlega gefist upp á stöðunni í flokknum. Við þessar aðstæður er flokkurinn orðinn fangi aðstæðnanna og kemst í rauninni hvorki lönd né strönd.

Samfylkingin býr síðan við margslungna kreppu. Forystukreppu ekki síst. Allir sjá að formaður flokksins, Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra er á útleið. Spurningin er bara hvort hún verði sett af í vor eða síðar á árinu. Þetta gerir það að verkum að vald formannsins er að engu orðið. Jóhanna Sigurðardóttir er fyrir vikið nú þegar orðin ófær um að leiða flokkinn. Orð hennar hafa ekki lengur vigt innan hans.

Flokkur sem við slíkar aðstæður býr, er ekki í færum til þess að mæta skapadægrum sínum í kosningum.

Þetta er auðvitað alvarlegt fyrir þessa tvo stjórnmálaflokka. En fyst og fremst er þetta alvarlegt fyrir þjóðina af því að svo illa vill til að þessir flokkar eru í forystu fyrir landsstjórninni. Öllum er vitaskuld ljóst að stjórnarflokkar í tætlum eru ekki líklegir til stórræða, í jákvæðri merkingu þess orðs. En flokkar í þvílíkri stöðu eru hins vegar allt eins líklegir til þess að grípa til örþrifaráða og örvæntingartilburða, sem geta stórskaðað land og þjóð.

Það er þess vegna orðið svo óskaplega brýnt að hið pólitíska uppgjör geti farið fram. Áður en verra hlýst af fyrir hagsmuni þjóðarinnar. Það eru ekki rök gegn hinu pólitíska uppgjöri að menn óttist afleiðingar þess fyrir flokka sína. En það er einmit þessi ótti forystumanna stjórnarflokkanna við kjósendurna, almenning í landinu, sem knýr stjórnarsamstarfið áfram.

 Ábyrgir stjórnmálamenn verða vitaskuld að láta hagsmuni þjóðarinnar ganga fyrir. Ekki einkahagsmuni flokka sinna og alls ekki eigin pólitíska hagsmuni.