Jóhanna er vanstillt – segir Ögmundur

 

Þegar Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra lýsir ástandi samstarfsflokks síns í ríkisstjórn grípur hann til læknisfræðilegra hugtaka. – Ég vona að hinn pólitíski sótthiti brái af mönnum, segir ráðherrann og vísar þar með til þess að pólitískur krankleiki hafi sótt að ráðherrum og þingmönnum Samfylkingarinnar.

Hér er innanríkisráðherra að lýsa viðbrögðum forsætisráðherra, fleiri ráðherra og þingmanna Samfylkingarinnar í kjölfar ákvörðunar hans um að veita Kínverjanum Huang Nubo ekki undanþágu til þess að kaupa jörðina Grímsstaði á Fjöllum.

Og síðan hvetur hann til stillingar og yfirvegunar. Með því á hann við að hvorugt hafi verið fyrir hendi í ranni samstarfsflokksins. Hann er í rauninni að segja að Jóhanna Sigurðardóttir hafi verið vanstillt í viðbrögðum sínum eða að þau Árni Páll Árnason, Katrín Júlíusdóttir, Kristján L. Möller og Sigmundur Ernir Rúnarsson hafi ekki stjórn á sjálfum sér, en þau hafa öll tjáð sig í þessu máli.

Þetta er athyglisvert og lýsir auðvitað því hversu allt trúnaðartraust er horfið í sjtórnarsamstarfinu. Svona harðir dómar – þó felldir séu undir rós – segja sína sögu.

En rétt eins og hér var bent á í gær, er þetta allt fyrirsjáanlegt. Samfylkingin fýlir að vísu grön. Ögmundur Jónasson veit hins vegar sem er að að síðan gerist ekkert frekar. Samfylkingin þorir ekki að aðhafast neitt sem setji ríkisstjórnarsamstarfið í hættu. Þess vegna gengur innanríkisráðherra svo langt að tala niður til einstakra þingmanna eins og í Kastljósinu á föstudagskvödlið. Síðan heldur hann áfram, hæðir samstarfsflokkinn, segir ráðherra og þingmenn hans vera með pólitísk sjúkdómseinkenni og vanstillta ofan í kaupið.

Þetta heitir á góðri íslensku að láta menn fá það óþvegið.

Ögmundur sagði nei, eins og alltaf lá fyrir

Þá er því formsatriði lokið. Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra búinn að tilkynna það sem fyrir hefur legið lengi. Hann heimilar ekki söluna á Grímsstöðum til Kínverjans Nubo. Menn rjúka upp til handa og fóta. En hverjum kom þetta eiginlega á óvart? Allir sem eru læsir og með sæmileg skilningarvit hafa séð að í þetta stefndi. Ögmundur hefur verið og er andvígur því að þessi sala gangi eftir. Hann hefur vald til þess að stoppa málið að og gerði það; eins og augljóst var frá fyrsta eða næst fyrsta degi.

Nú er hann klætt skoðun sína í búning kansellísins og kynnt svo málið á ríkisstjórnarfundi. Það er svona faglegra yfirbragð á því. Efnislega skipti það engu máli. Í dag var bara verið að pakka málinu inn í nauðsynlegar umbúðir til afhendingar á ríkisstjórnarfundi.

Það er fyrir löngu vitað að núningur hefur verið á milli ráðherranna um þetta mál. Jóhanna Sigurðardóttir mætti á tröppur stjórnarráðsins og sagðist vilja heimila þessa sölu. Efnahags- og viðskiptaráðherra ber að lögum að setja fram álit sitt á málinu. Það gerði hann afdráttarlaust. Hann vildi láta heimila söluna. Samfylkingin þver og endilöng vildi heimila söluna til hins kínverska skálds.

Ögmundur Jónasson lætur þetta fólk ekki segja sér fyrir verkum. Veit sem er að hið minnsta styggðaryrði úr átt samstarfsflokksins gæti sett stjórnarsamstarfið í uppnám. Og það ætla forsætisráðherrann og félagar að forðast. Þeir samfylkingarmenn munu eitthvað mótmæla og eru svo sem eitthvað byrjaðir. En síðan ekki söguna meir. Þetta veit Ögmundur og nagg úr Samfylkinguna mun því ekki raska hans ró.

En þetta mál og kolefnisskattaofstækið mylur auðvitað innanfrá allt trúnaðartraust á milli stjórnarflokkanna. Ekki  þannig að  mikið hafi verið finnanlegt af slíku í samstarfi stjórnarflokkanna. En þetta bætir enn í tortryggnina.

Nú á Samfylkingin næsta leik. Þeir telja sig eiga næsta rétt á prakkarastrikum og andtyggilegheitum í garð VG, eftir kolefnisskattavitleysuna og Grímsstaðamálið. Nú verður farið að taka í gíslingu einstök mál frá ráðherrum VG, þvælast fyrir í stöku málum og leka út meinlegum hlutum um samstarfsflokkinn. og ég sé að þeir eru þegar byrjaðir ! Við höfum séð þetta á þessu kjörtímabili og þannig verður það.

Sem sagt. Rétt eins og áður. Hanónýt ríkisstjórn í innbyrðis skærum hingað og þangað og sem kemst ekki fyrir vikið til nokkurra ærlegra verka við landstjórnina. Ekki frekar en fyrri daginn.

 

Þeir vilja þessi fyrirtæki úr landi

 

Þegar hann Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra kom fram í sjónvarpinu og sakaði fyrirtækið ELKEM um að vera mengandi starfsemi sem ekki greiddi skatta né skyldur, þá lýsti hann hug sínum til fyrirtækisins, vinnustað  300 manna. Þar með lýsti hann því yfir að ELKEM, áður Íslenska járblendifélagið,  væri ekki velkomið hér á landi. Þessi starfsemi hefur verið hér við lýði frá árinu 1979, greitt góð laun, verið gríðarlega þýðingarmikill vinnustaður og haft í för með sér amk 1000 afleidd störf. Nú liggur það fyrir að hún er ekki lengur vel komin hér. Þá vitum við það. Kolefnaskattinum nýja sem ríkisstjórnin vill leggja á er beinlínis ætlað að hrekja fyrirtæki af þessu tagi úr landi. Orð fjármálaráðherrans fara ekki á milli mála.

Við skulum hafa það á hreinu að nýji kolefnisskatturinn sem er að hrekja úr landi heilu atvinnugreinarnar er liður í úthugsaðri skattatefnu ríkisstjórnarinnar. Hann er þess vegna ekkert ófyrirsjáanlegt slys. Þetta er bara birtingarmynd skattaæðisins sem ríkisstjórnin hefur verið haldin frá fyrsta degi.

Afleiðingarnar eru að koma í ljós. Nú hefur það þegar gerst af þessum sökum, að hugmyndir ELKEM um stækkun Grundartangaverskmiðjunnar eru ekki lengur til staðar. Fyrirætlanir um frekari starfsemi í tengslum við framleiðslu fyrirtækisins eru gengnar okkur úr greipum. Starfsemi sem flutt hafði verið hingað til lands frá verksmiðjum ELKEM í Noregi og sköpuðu hér störf og verðmæti, er á leið til Noregs á nýju.

Ríkisstjórninni eru sem sagt að takast prýðilega upp. Skattaæðið og vonlaus rekstrarskilyrði, pólitísk óvissa og fjandsemi í garð stóriðjustarfsemi hefur hjálparlaust gert þetta að verkum. Það ríkir hrein atvinnueyðingarstefna af hálfu ríkisstjórnarinnar þegar kemur að þessari atvinnugrein.

Og síðan til viðbótar er ríkisstjórnin að drepa í fæðingu nýja atvinnustarfsemi á sviði kísiliðnaðar, sem hefði velt 40 til 50 milljörðum á ári og skapað hundruð nýrra beinna starfa auk hinna afleiddu.

Það er ekki skrýtið að margir spyrji hvort þessum mönnum sem halda um stjórnvölinn í landinu sé sjálfrátt. Hvort þeir viti hvað þeir séu að gera með framferði sínu? Því miður er svarið það að þeir vita það. Þetta er hugmyndafræðin.

Og gleymum því ekki að þetta er ekki einkamál Steingríms J. Sigfússonar. Þetta er allt saman í boði þeirra þingmanna sem ljá ríkisstjórninni stuðning, svo sem tveggja ráðherra ríkisstjórnarinnar úr Norðvesturkjördæmi þeirra Guðbjarts Hannessonar velferðarráðherra og Jóns Bjarnasonar sjávarútvegsog landbúnaðarráðherra.

Svo óskaplega ópólitískt

  

Véfréttir eru sagðar af gerð nýrrar samgönguáætlunar í Ríkisútvarpinu, sem núna er farið að kalla RÚV. Ögmundur Jónasson innanríkisráðherra segir nýja  áætlun marka tímamót hvað vinnubrögð áhrærir. Það mun koma í ljós og einnig mun koma í ljós í hvaða átt hin meintu nýju vinnubrögð leiða okkur.

Það virðist útgangspunkturinn, samkvæmt fréttinni, að stjórnmálamenn ( í fleirtölu ) komi sem minnst að undirbúningi málsins. Nema auðvitað stjórnmálamaðurinn Ögmundur Jónasson – í eintölu. Og eins og málin verða skilin af frásögn útvarpsins er þá undirbúningurinn eingöngu í höndum embættismanna, sem enginn kaus. Þeir sækja bara vald sitt til og umboð til eins stjórnmálamanns, þess sem skipaði þá; innanríkisráðherrans.

Nú gilda sérstök lög um undirbúning samgönguáætlunar. Þar er gert ráð fyrir að sérstakt samgönguráð annist undirbúninginn. Um það segir í lögum: „Samgönguráð undirbýr og semur tillögu að samgönguáætlun og leggur fyrir [ráðherra]²⁾ til endanlegrar afgreiðslu og ákvörðunar.“  Engin ástæða er til að efast um að farið hafi verið að lögum og Samgönguráðið undir forystu hins ópólitíska formanns, Dags B. Eggertssonar borgarfulltrúa  Samfylkingarinnar hafi undirbúið samgönguáætlunina.

En síðan tekur vinna við í þingflokkum stjórnarflokkanna. Þingmenn þeirra munu bera ábyrgð á áætluninni að lokum. Ráðherrann þarf að tryggja sér stuðning þeirra til þess að geta farið með málið inn í þingið, til endanlegrar afgreiðslu. Sjónarhóll þingmannanna er misjafn. Fer meðal annars eftir búsetu þeirra og pólitískum áherslum.

En þetta verður samt alveg örugglega allt saman óskaplega faglegt og ópólitískt. Ekki nokkur hætta á öðru.

Við hin bíðum svo bara þess tíma þar til við fáum að berja afurðina augum. Hina ópólitísku samgönguáætlun þeirra Ögmundar Jónassonar ráðherra úr flokki Vinstri grænna og Dags B. Eggertssonar borgarfulltrúa úr Samfylkingunni.

Sjálfstæðisflokkurinn kemur firnasterkur frá Landsfundi

 

Andstæðingum Sjálfstæðisflokksins varð ekki að ósk sinni. Þeir höfðu vonast eftir því að flokkurinn kæmi sár frá Landsfundi. Það gerðist ekki og nú eru þeir í öngum sínum og örvæntingarfullrar tilraunir þeirra til að skýra  niðurstöðu fundarins leiða þá út og suður í tilraunum sínum til túlkunar.

Kjarni málsins er þessi. Sjálfstæðisflokkurinn kemur firnasterkur frá Landsfundi, nestaður með vel útfærða stefnumörkun í helstu málum. Bjarni Benediktsson var endurkjörinn formaður og hefur skýrt og endurnýjað umboð til þess að leiða flokkinn. Hanna Birna Kristjánsdóttir, sem er sterkur og öflugur stjórnmálamaður má einnig vel við sinn hlut una. Hún var jú að etja kappi við sitjandi formann sem hefur leitt flokkinn úr þeirri fylgislægð sem við fórum í við síðustu kosningar.

Gunnar Helgi Kristinsson prófessor segir að ekki hafi tekist að leysa úr ágreiningi í ESB málum í flokknum. Það er rangt. Þau mál leystust með klárri niðurstöðu. Og það er því stefna flokksins. Við viljum að gert verði hlé á ESB viðræðunum. Við teljum að þær eigi ekki að hefja á nýju nema fyrir  liggi skýrt umboð þjóðarinnar að lokinni þjóðaratkvæðagreiðslu.

Það vekur síðan eftirtekt að þingmenn Samfylkingarinnar eru ósammála um þetta atriði. Magnús Orri Schram þingmaður hneykslast á evrópustefnu Sjálfstæðisflokksins en Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra fagnar henni og telur hana valda tímamótum! Það er alltaf sama sagan þegar kemur að þessum flokki, Samfylkingunni. Tætingsbragurinn er aldrei langt undan þegar Samfylkingin er annars vegar.

Björn Valur Gíslason þingmaður VG hefur síðan allt á hornum sér þegar hann fjallar um Sjálfstæðisflokkinn. Það leynir sér ekki að þingmaðurinn er fullur af ergi. Enda ekki nema von. Hann er nýkominn af fámennum landsfundi flokks síns, þar sem ekki nema 150 manns treystu sér til að endurkjósa Steingrím J. sem formann. Það segir sína sögu um eldinn sem undir geisar í VG.Í einu helsta deilumáli flokksins, velferðarmálum, var síðan samþykkt ályktun sem flokksmenn hafa rifist um æ síðan hvernig beri  að skilja. Ég lagði til á sínum tíma að þýðingarmiðstöð Utanríkisráðuneytisins fengi það verkefni að túlka ályktunina og sú tillaga mín stendur enn. VG segist vera á móti ESB, en samþykkir síðan ályktun sem felur í sér að haldið skuli áfram aðildarviðræðum eins og ekkert hafi í skorist. Það er gert til að þjónka Samfylkingunni sem í þessu máli fer með allt umboð VG.

Ég bið lesendur þessarar síðu að sýna Birni Val og öðrum þingmönnum VG mikla meðaumkun og skilning. Þeir verðskulda það. Svo skrýtið og óskemmtilegt sem það hlýtur að vera, að tilheyra svona tvíhyggjuflokki þar sem allt er í klessu.

Ofangreind viðbrögð pólitískra andstæðinga Sjálfstæðisflokksins segja síðan sína sögu. Þeir eru argir. Þeim finnst miður hversu vel Landsfundurinn tókst og fór fram. Þeir höfðu vænst hins gagnstæða. Þeim varð ekki að ósk sinni og geta því ekki dulið skapraun sína.

 

Landsfundurinn er hafinn

 

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins hófst í gær með kröftugri, yfirgripsmikilli og vel upp byggðri ræðu Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins. Í ræðunni var sleginn góður tónn fyrir það mikla starf sem bíður okkar landsfunarfulltrúa núna um helgina.

Skýr lýsing formannsins á þeim mistökum sem hvern dag er gerð við landstjórnina, varpaði ljósi á það mikla viðfangsefni sem bíður – og bíða mun – við að byggja upp gott og heilbrigt þjóðfélag. Formaðurinn lýsti síðan þeim tillögum sem þingflokkur Sjálfstæðisflokksins hefur lagt fram í efnahagsmálum og málefnum heimila og atvinnulífs. Þær tillögur eru skýr valkostur. Sú leið sem við sjálfstæðismenn viljum feta út úr erfiðleikunum.

Formaðurinn áréttaði líka afstöðu Sjálfstæðisflokksins til aðildarumsóknarinnar að ESB, sem við mótuðum á síðasta landsfundi. Henni má lýsa með mjög fáum orðum. Við erum á móti aðild að ESB og við viljum að því ferli sé hætt. Auk röksemdanna almennt gegn aðild að ESB, þá sjá auðvitað allir að aðildarumsóknin að ESB er úti í móa. Því þó að VG sé í bóndabeygju Samfylkingarinnar í þessu máli þá veit ríkisstjórnin hvert hún er að fara né hvaðan hún er að koma.  Og ekki þarf að hafa mörg orð um andstöðu meirihluta þjóðarinnar við aðildina.

Formaður Sjálfstæðisflokksins fór einnig yfir þá hörðu baráttu sem nú fer fram á hinum pólitíska vettvangi. Þar er tekist á um mikilvæg málefni, þar sem mjög er hart fram gengið. Við þingmenn Sjálfstæðisflokksins höfum brugðist hart við þegar tilefni hefur verið til. Við höfum verið reiðubúnir til samstarfs um framfaramál og aldrei lagt stein í götu þeirra. Þvert á móti hefur það orðið hlutskipti okkar að koma slíkum málum áfram, - þó við séum í stjórnarandstöðu - og beygt afturhalds-  og sundurlyndisöflin í þeim tilvikum.

En eins og formaður flokksins vék að, þá duga engin vettlingatök þegar kemur að stórum grundvallarmálum. Ég nefni stjórnarskrána, stjórnarráðið, Icesave, þar sem við börðum á ríkisstjórninni í lengstu umræðu um einstakt mál í þingsögunni, sjávarútvegsmálum, þar sem rústa átti okkar grundvallaratvinnuvegi, atvinnumálunum almennt þar sem ríkisstjórnin virðist vera einstakleg sýnt um að draga lappirnar, efnahagsmálunum, ESB umsókninni vanhugsuðu og hlægilegu og þannig má áfram lengi telja.

Og eitt skulu menn vita. Í átökum við hina hreinræktuðu vinstri stjórn duga ekki vettlingatökin, né elskulegar kaffibollasamræður. Því þó allir vilji – og um þaðsé engin ágreiningur – að æskilegt sé  að geta átt gott samstarf um sameiginleg framfaramál þjóðarinnar, þá eru þau mál sem við höfum risið gegn ekki af því taginu. Þau mál sem hafa kallað á hörð viðbrögð af okkar hálfu hafa verðskuldað það; og það svo sannarlega.

Í hvert skipti sem við höfum risið upp af hörku til þess að berjast gegn málum ríkisstjórnarinnar af þeim toga sem að ofan eru nefnd í dæmaskyni, hafa stjórnarliðar og nótar þeirra í hópi álitsgjafa æmt og skræmt. Og síðan sakað okkur um ofbeldi og málþóf. En það skulu menn vita að slíkt er og verður fylgifiskur stjórnmálabaráttunnar á átakatímum þar sem mikið er í húfi fyrir þjóðina. Við þær aðstæður er auðvelt að bila og kikna í hnjáliðunum. En það er einmitt þá sem reynir á.

Samfylking reiðubúin til að stórauka landbúnaðarstuðninginn

 

 

Ef íslenskur landbúnaður á að vera jafnsettur með ESB aðild og nú, þarf að auka innanlandsstuðninginn um 70 - 80%. Fara úr rúmum 9 milljörðum í tæpa 16 milljarða. Þetta sýnir svart á hvítu hversu geigvænlegar afleiðingarnar yrðu að óbreyttu fyrir íslenskan landbúnað, ef við Íslendingar gerðumst aðilar að Evrópusambandinu.

Þessir útreikningar koma fram í skýrslu sem hagfræðingarnir Daði Már Kristófersson og Erna Bjarnadóttir hafa gert og utanríkisráðuneytið birtir á heimasíðu sinni.

Ég vakti máls á þessu í gær á Alþingi og rakti nokkur atriði skýrslunnar.

 Af þeirri skýrslu  má ráða að áhrifin eru mjög mikil. Niðurstaðan er sú að sauðfjárrækt, svínarækt, blómaframleiðsla, framleiðsla kúabænda, kjúklingabænda og eggjaframleiðendur myndu að öllum líkindum ekki lifa af þá tekjuskerðingu sem þeir yrðu fyrir með inngöngu í ESB. Kemur þetta fram á bls 31 í skýrslunni.

Og nú geta menn velt fyrir sér spurningunni:  - Er  líklegt að um það skapaðist  pólitískur stuðningur hér á landi að bæta 6 til 7 milljörðum á ári við landbúnaðarstyrkina? Eru þeir, sem annars vegar tala fyrir aðild að ESB og ræða svo um að gera þurfi  sérstakar ráðstafanir til verndar innlendri búvöruframleiðslu, þá að boða það að íslensk stjórnvöld lýsi sig reiðubúin að stuðla að svo auknum stuðningi við íslenskan landbúnað?

Ég spurði svo í umræðunni: Er líklegt að Samfylkingin myndi ljá slíku máls. Og merkilegt nokk, svarið kom. Helgi Hjörvar þingmaður Samfylkingarinnar taldi það alls ekki útilokað. Sagði hann það vel til þess vinnandi að fara þá leið,ef það mætti verða til þess að lækka innlent vöruverð og verja kjör bænda.

Þetta eru auðvitað mikil tíðindi. Og tíðindin eru þessi. Samfylkingin jánkar því að auka megi innanlandsstuðning við íslenskan landbúnað, þegar ég vek máls á því að hann þurfi að vaxa um 70 til 80% svo bændur verði jafn settir fyrir og eftir ESB aðild.

Svo mjög er samfylkingarmönnum í mun að Ísland gangi í ESB að þeir lýsa sig reiðubúna til þess að auka búvörustuðninginn. Og stærðargráðan er þá þessi sem ég rakti.

Þetta hefði ég áður látið segja mér þrim sinnum. En ég hlýddi á þessi ummæli og nú má lesa þau orðrétt og stafrétt á vef Alþingis, einmitt hér.

 

 

 

Vilja menn að raddir landsbyggðarumræðunnar hljóðni?

 

 

Umræður taka stundum á sig sérkennilegar myndir.  Á dögunum vakti ég  máls á miklu óréttlæti, sem felst í því að ríkisstjórnin hyggst leysa fjárhagsvanda sveitarfélagsins Álftaness með því að skerða greiðslur sem ættu að óbreyttu að renna til skuldgura sveitarfélgaga. Þannig er í rauninni verið að færa þennan skuldavanda Álftaness yfir á herðar annarra sveitarfélaga; einkanlega þeirra skuldugri.

Þetta háttalag gagnrýndi ég harðlega. Með því var ekki verið  útiloka aðkomu ríkisins að erfiðleikum Álftasness. Aðeins að benda á óréttlætið sem í því felst að senda sveitarfélögum, ekki síst á landsbyggðinni, sem líka eiga við vanda að etja, reikninginn vegna skulda Álftaness.

Þá bregður svo við að upp hefst umræða um að þessi aðfinnslur mínar renni stoðum undir hugmyndina að því að gera landið að einu kjördæmi.

Þetta er stórfurðulegt.

Hvað er hér verið að segja?

Í rauninni er verið að segja  að með því að gera landið að einu kjördæmi séu minni líkur á því að þingmenn finni að slíkri ósvinnu sem þeirri, að færa skuldavanda sveitarfélags á höfuðborgarsvæðinu  yfir á þá sem líka glíma við miklar skuldir og eru einkanlega á landsbyggðinni.

Svona málflutningur sýnir einmitt hættuna sem í því felst að gera landið að einu kjördæmi.  Er þessi málflutningur ekki einmitt sönnun þess að þeim sem grípa til varna fyrir landbyggðina muni fækka. Rödd dreifbýlisins verði veikari.

Einhverjum kann að finnast það gott. Að það sé betra að losna þannig við byggðamálaumræðu, enda muni  hún ekki ná eyrum manna þegar landið sé orðið að einu kjördæmi.

 

Dularfulli seðlabankastjórinn - fyrrverandi

  

  Þegar  prófessor í hagfræði kemur fram og segist hafa þær upplýsingar frá fyrrverandi seðlabankastjóra að hér sé mikið af óhreinu fjármagni í umferð, þá höfum við ekki leyfi til annars en að taka það alvarlega. Þetta snýst ekki um prívatpersónuna sem greindi frá þessu á sínum tíma að öðru leyti. Þetta snýst bara um það að reiddar eru fram alvarlegar staðhæfingar og fyrir þeim borinn maður, sem ekki er hægt að afgreiða með kæruleysislegum hætti. Þessi orð verða menn því að taka eins og þau eru sögð og kryfja þau til mergjar.

 

Það var af þeim ástæðum sem ég tók málið upp á Alþingi í gær og innti Árna Pál Árnason efnahags og viðskiptaráðherra  álits á þeim orðum Þorvaldar Gylfasonar hagfræðiprósessors að bankarnir á Íslandi störfuðu undir leyndarhjúp vegna þess að mikið sé af óhreinu fé í umferð.

Ráðherrann sagði, eftir að ég hafði gengið eftir því við hann í tvígang: „Virðulegi forseti. Ég er sammála hv. þingmanni um að það er auðvitað augljóst að það verður að fást botn í það hvort um það geti verið að ræða að „óhreint fé“ sé á ferð í landinu. Það er Seðlabanka Íslands að upplýsa um það. Ég vænti þess að Seðlabankinn upplýsi um það ef svo er.“

Sjálfur sagði ég að ég tryði ekki öðru en málið væri nú til sérstakrar skoðunar og viðkomandi fyrrverandi seðlabankastjóri hefði komið málinu áleiðis. Ótrúlegt væri að hann sæti inni með upplýsingar af þessum toga án þess að koma því að framfæri við þar til bær yfirvöld

Nú hefur Seðlabanki Íslands brugðist við og segir að undir verksvið sitt heyri bara möguleg gjaldeyrisbrot. Sérstakur saksóknari kveðst ekki hafa vitneskju um mál af þessum toga. En núna sem stendur erum við sem sagt engu nær um þetta mál.

Eftir stendur hins vegar frásögn háskólaprófessorsins, þar sem heimildarmaður er einstaklingur ( hver svo sem hann er) sem var seðlabankastjóri. Það eitt og sér ljær málinu þunga.

Málavextir eru af því taginu að ómögulegt hlýtur að teljast að það liggi þannig að eilífu. „Óhreint fé“, vísar ekki til æskilegs atferlis og væntanlega ekki heldur til lögmæts atferlis; og er nú allrar varúðar gætt í túlkun þessa hugtaks.  Þegar  því er bætt við, að um sé að ræða háar upphæðir, verður málið enn alvarlegra og þá alveg sérstaklega þar sem það er sagt vera á vitorði manns sem var einu sinni bankastjóri sjálfs Seðlabanka Íslands.

Ég hef nú vakið athygli á málinu á Alþingi, sem ég hef tækifæri til sem alþingismaður. Frekari frumkvæðisskylda hlýtur hins vegar að hvíla á herðum ríkisstjórnarinnar, einkanlega efnahags og viðskiptaráðherra. Skoða okkar öflug og mannmörgu eftirlitsstofnanir ekki mál af þessum toga? Það sjá auðvitað allir að ekki er hægt að yppta bara öxlum í máli sem þessu.

 

VG er einarðasti ESB flokkurinn

 

Það er sagt að hver dragi dám af sínum sessunaut. Þetta gamla íslenska máltæki virðist passa sem flís við rass þegar skoðuð er stefna stjórnarflokkanna gagnvart ESB umsókninni. Fulltrúi VG sagði á Alþingi í dag að samningaviðræður við ESB gangi vel. Þetta var mælt af sýnilegri velþóknun. Samfylkingarmenn voru einnig með gleðilátum að vanda þegar ESB mál voru rædd á Alþingi í dag. Það komst sem sé ekki hnífurinn á milli flokkanna þegar að ESB málum kom.

VG og Samfylking eru í reynd eins og pólitískir síamstvíburar í þessu máli. Fyrir löngu eru flokkarnir orðnir eins og eiginlegt bandalag um ESB umsóknina og hvika ekki í nokkru í þessu máli.

Fyrir löngu eru gleymdir svardagar fulltrúa VG fyrir síðustu kosningar; kosningafyrirheitin um andstöðuna við ESB eru ekki lengur nokkurs virði. Ekki frekar en öll hin sviknu kosningaloforðin.

Þeir fara að vísu með möntruna sína á flokksfundum, um allt það illa sem í ESB sé að finna. Þetta er hins vegar liður í því að komast í gegn um flokksfundina, svona nokkurn veginn án brothljóða. Að kveldi eftir það dagsverkið, er svo gengið út í myrkrið og tekið til við að vinna að aðildarumsókn að ESB í kompaníi við Samfylkinguna.

Það er þess vegna ekki að undra að Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra og formaður Samfylkingarinnar hafi með miklu gleðibragði tekið flokkinn í samstarfsflokkinn í fang sér til þess að þakka honum stuðninginn. – Sjálfsagt mál og ekkert að þakka, segir svo VG forystan og brosir breitt.

Athyglisvert er það hins vegar að VG ályktaði ekki neitt á landsfundi sínum í þá átt að hætta skyldi viðræðunum við ESB. Enda hvernig ætti flokkur sem vinnur af einurð að ESB aðild,  að álykta um þvílíkt og annað eins. Það er vitaskuld óhugsandi. Og það er til marks um heljartök ESB sinnanna, innan VG,  að hinir hörðustu andstæðingar aðildarumsóknarinnar æmta hvorki né skræmta. Það er til vitnis um uppgjafartóninn í flokknum.

Andóf einstakra ráðherra og virðulegra flokksmanna breytir engu. Það hefur enga þýðingu.Er bara til skrauts og til þess að tjasla flokknum saman. Forystan fer sínu fram og er ekki í neinum vandræðum með það. ESB umsóknin mallar sína leið. ESB lætur ekkert tækifæri ónotað til þess að þakka stimamýktina sem mætir þeim frá íslenskum stjórnvöldum. Samfylkingin fagnar og þeirra nánustu, einlægustu og ódeigustu bandamenn í málinu, Vinstri hreyfingin grænt framboð, fagna góðum árangri. Og skammast sín ekki einu sinni fyrir það.