Þennan vítahring verður að rjúfa

  

 

Nýjar tölur um hagvöxt á Íslandi eru hrollvekjandi. Þær segja okkur að ekkert – nákvæmlega ekkert – sé að gerast í efnahagslífinu. Það sé ennþá við frostmark og framundan sé nákvæmlega sama stöðnunin og fyrr. Væntingar og spár um hagvöxt, sem áttu að byggja svo mjög á einkaneyslu, eru þess vegna runnar út í sandinn.

Þetta er grafalvarlegt mál. Í rauninni ættu að vera margs konar forsendur til hagvaxtar nú um þessar mundir. Lágt raungengi íslensku krónunnar ætti að öðru óbreyttu að skapa okkur tækifæri  til  hagvaxtar, atvinnusköpunar og nýrra möguleika sem legðu grunninn að betri lífskjörum og minnkandi atvinnuleysi. Nýjar tölur gefa ekki til kynna að slíkt sé í kortunum.

Í sjálfu sér kemur þetta þó ekki á óvart. Þessi illu tíðindi sem nú má lesa út úr hagtölum, staðfesta það sem hvarvetna heyrist úr atvinnulífinu og er álit alls almennings. Hér er stöðnun. Kannanir á væntingum stjórnenda í atvinnulífinu eru á þennan veg. Almenningur í landinu finnur þetta líka á eigin skinni og er greinilega margfalt betur að sér um stöðuna en ráðherrarnir sem klifa stanslaust á innistæðulausum tilkynningum um  að hlutirnir séu að fara í rétta átt.

Við hverju er svo sem að búast? Þúsundir fyrirtækja, stór og smá, hafa ekki fengið úrlausn sinna mála í bankakerfinu. Þar er allt klossfast. Á meðan geta þau ekkert hafst að, hvorki til fjárfestinga né annarra aukinna umsvifa. Almenningur hefur verið að ganga á sparnað sinn, sem hefur haldið heimilunum á floti. Nú fer að koma að endimörkum á þeim sviðum.

Helstu útflutningsgrein okkar sjávarútvegi er haldið í spennitreyju óvissu. Þar er ekkert fjárfest. Þá er ekki von á góðu. Orkufrekur iðnaður er bannorð stjórnvalda og ekkert gengur eða rekur á þeim sviðum heldur. Sú pólitíska óvissa sem er ríkjandi eftir tveggja ára vegferð vinstri stjórnarinnar, hræðir innlenda og erlenda fjárfesta frá því að leggja fé í atvinnuuppbyggingu.

Þessi stöðnun gerir það að verkum að skattstofnar ríkisins rýrna dag hvern. Við erum komin inn í vítahring. Samdrátturinn í atvinnulífinu veldur minni skatttekjum, sem er svarað með niðurskurði og skattahækkunum, sem aftur dregur úr eftirspurn í hagkerfinu og síðan koll af kolli.

Það er þennan vítahring sem við verðum að rjúfa. Til þess skortir hins vegar allan vilja hjá ríkisstjórninni. Hennar eina leiðarljós er skattahækkanir og stefna sem leggur steina í götu atvinnulífsins. Þess vegna erum við stödd í þessum vandræðum. Sem fyrr er ríkisstjórnin helsta efnahagsmeinsemdin.

Ríkisvaldið og bankinn eiga nú næsta leik

 

 

Hörmulegt er að vita hvernig fór með SpKef, sparisjóðinn sem endurreisa átti á grundvelli Sparisjóðs Keflavíkur. Sameining hans við Landsbankann, getur haft veruleg samfélagsleg áhrif á einstaka landssvæðum sem óhjákvæmilegt er að bregðast við.

Fjármálaráðherra segir að þessi leið við endurreisn sjóðsins spari ríkinu 10 milljarða króna. Sé það svo er auðvitað ekki hægt að horfa framhjá því. Né heldur því að verið sé að endurskipuleggja bankakerfi sem flestir telja að sé of stórt.

En þar með lýkur ekki málinu. Spyrja þarf hver njóti ávinningsins og hver taki á sig herkostnaðinn? Svarið er að þess nýtur ríkissjóður í lægra framlagi og væntanlega líka Landsbankinn í hagræðingu sem af sameiningunni hlýst. Og þá er komið að næsta atriði.

Það er ljóst að herkostnaðurinn af hagræðingunni  mun koma fram í fækkun starfa. Sameining útibúa og frekari lokun mun fækka störfum. Fyrirsjánlegt er að það verður allt utan höfuðborgarsvæðisins. SpKef starfar á Suðurnesjum, Vestfjörðum,  Snæfellsnesi og í Vestur Húnavatnssýslu.

Gáum að því að helmingur útibúa SpKef er á Vestfjörðum; átta af sextán, eða tveimur fleiri en á Suðurnesjum.

Það er því krafan að komið verði sérstaklegatil móts við þessi landssvæði. Ríkinu ber að gera það, með því að koma á atvinnustarfsemi  á sínum vegum á þessum svæðum ( munum að ríkið er stærsti atvinnuveitandi landsins) Ríkissjóður eru jú að njóta 10 milljarða hagræðis af sameiningunni. Það er eðlilegt að svæðin sem bera munu þungann af hagræðingunni fái að njóta sérstaklega hlutar úr ávinningi  ríkissjóðs, með sérstökum fjárframlögum.

Síðan er það Landsbankinn sjálfur. Tilkynnt hefur verið að bankinn íhugi að setja á laggirnar starfsstöð á Suðurnesjum tengdri verkefnum höfuðstöðva.  Það er ágætt, en af hverju bara á Suðurnesjum? Hvað með þau önnur landssvæði þar sem útibúaumsvif munu fyrirsjánlega minnka við sameininguna? Þess er að vænta að bankinn muni bregðast eins við þar. Það yrði líka í samræmi við þá ímynd sem hinn nýji banki hefur skapað sér að undanförnu.

Og loks eitt. SpKef hefur keypt margvíslega þjónustu í byggðunum. Hætt er við að slík þjónustuviðskipti færist suður  á höfuðborgarsvæðið  við sameininguna. Því er hér með skorað á Landsbankann, það öfluga og góða fyrirtæki,  að beina sérstaklega slíkum viðskiptum í auknum mæli til viðskiptaaðila á þeim landssvæðum sem SpKef hefur starfað á. Það er sanngirnismál og í samræmi við áform bankans um að verða hreyfiafl í atvinnulífinu.

 

Nú verður að vinna hratt og vel

  

 

Flestir höfðu talið að útgerð og fiskvinnsla gæti hafist að nýju  á Flateyri eftir að lagt hafði verið fram tilboð í eignirnar á staðnum í síðasta mánuði. Það jók svo bjartsýnina að væntanlegir kaupendur sögðu málið í höfn og lýstu því yfir að útgerð og vinnsla hæfist innan skamms tíma.

Það urðu því ólýsanleg vonbrigði þegar öllum að óvörum kom upp sú staða sem við höfum fylgst með í fjölmiðlum. Það var auðvitað mjög slæmt að þannig fór og að málið var komið svo langt að það vekti upp væntingar heima fyrir sem rættust svo ekki.

Þetta er staðan og úr henni þurfum við að vinna, eins fljótt og örugglega og hægt er. Við getum auðvitað ekki liðið að óvissa umljúki Flateyringa; nóg er nú samt.

Mál standa svona um þessar mundir:  Hinir nýju rekstraraðilar, sem þó eru ekki orðnir eigendur eigna fiskvinnslunnar, hafa byrjað atvinnustarfsemi í fiskvinnsluhúsunum og ráðið til sín starfsfólk og byrjað róðra. Skiptaráðandi hefur að ósk helsta lánadrottins auglýst eignirnar til sölu. Tilboðsfrestur er skammur, innan við tíu daga frá birtingu auglýsingarinnar. Það þýðir að tilboðsfrestur er útrunninn í lok næstu viku. Hinn skammi tilboðsfrestur segir að allir aðilar sem að málinu koma gera sér grein fyrir þýðingu þess að vinna hratt.

Nú verður verkefnið að aflétta óvissunni sem fyrst. Jafnskjótt og tilboðsfresti lýkur í lok næstu viku, verður að ganga frá málum, þannig að línur í atvinnumálum Flateyringa verði skýrar og öryggi skapist um atvinnustarfsemina. Það eru líka allar forsendur til þess að þannig geti tekist til.

Á grundvelli núgildandi laga um fiskveiðistjórnun liggja fyrir 300 tonna aflaheimildir, byggðakvóti, sem ætti að örva menn til þess að  hefja útgerð og fiskvinnslu á Flateyri. Til staðar er gott fólk sem kann vel til verka.  Framtíð byggðarlagsins er í húfi. Skiptaráðandi og lánadrottnar ráða för, en vitaskuld eru það hagsmunir þeirra að koma hjólum atvinnulífsins af stað sem fyrst á Flateyri. Til þess stendur örugglega þeirra vilji sem annarra.

Flutningskostnaðurinn er allt lifandi að drepa

 

 

Ég hafði frumkvæði á Alþingi í gær að umræðu um hinn sligandi flutningskostnað, sem er allt lifandi að drepa á landsbyggðinni, eins og ég orðaði það. Innti ég Steingrím J. Sigfússon fjármálaráðherra eftir því hvort ætlunin væri að bregðast einhvern veginn við, til dæmis með lækkun á sköttum á umferðinni, sem gæti stuðlað að lægri flutningskostnaði.

Flutningskostnaðarmálin eru ekki ný af nálinni. En þau hafa sjaldan brunnið svo heitt á landsbyggðinni og einmitt núna. Flutningskostnaður, sem var nógu hár fyrir,  hefur rokið upp vegna hækkandi eldsneytisverðs og enn eru áhrifin af hærra heimsmarkaðsverði á olíu varla komin fram í flutningstöxtum nema að hluta til. Ríkið magnar þetta svo upp með skattlagningu, en helmingur útsöluverðs á olíu og bensíni fer beint ofan í ríkiskassann. Það gerir málið svo verra að virðisaukaskattur er prósentutala, sem leggst ofan á æ hærri gjaldstofn og magnar þannig verðið upp.

Þetta þarf ekki að orðlengja. Hár flutningskostnaður skekkir samkeppnisstöðu framleiðslugreina, hvort sem það er almennur iðnaður, kjötiðnaður eða fiskiðnaður. Við höfum lesið ákall stjórnenda í þessum greinum, sem ber að taka mjög alvarlega.

Sem sagt. Það verður að bregðast við. Við skulum leggja til hliðar þrætur um hvort skattar á eldsneyti séu of háir eða lágir. Hvort eldsneytisverð sé hærra hérlendis eða erlendis. Um það snýst málið ekki. Það snýst bara um að þetta er algjörlega ólíðandi ástand.

Flutningskostnaðurinn er orðinn stórhættulegur fyrir byggðirnar. Hann mun leiða til þess að fyrirtæki á landsbyggðinni leggja upp laupana, eða þau verða flutt nær útflutnings og innflutningshöfninni í Reykjavík og þar sem stærsta markaðssvæðið er. Fólkið flytur á eftir og vítahringurinn verður óleysanlegur.

Fjármálaráðherra opnaði á það í umræðunni að nota ávinning ríkissjóðs af hærri tekjum af virðisaukaskatti af eldsneyti til þess að lækka sérstaklega flutningskostnað út á land. Undir þá hugmynd ber að taka. Þó við Steingrímur J. Sigfússon séum ósammála um margt, þá erum við þó sammála um að nota það svigrúm sem gefst með hærri tekjum af virðisaukaskatti á eldsneyti, til að lækka flutningskostnaðinn. Það verður að hafa forgang umfram annað þegar kemur að því að bregðast við afleiðingum af hærri eldsneytiskostnaði.

 

 

                                        

„og þá eru eftir átta...“

 

 

Áhugaverð og alvarleg staða er komin upp. Nú þurfa átta ráðherrar að stíga fram og gera hreint fyrir sínum dyrum.  Forsagan er þessi.

Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands kom fram í Silfri Egils á dögunum og sagði: „Þetta er ekki létt byrði að bera, að láta öll spjót standa á sér, láta ráðherra hóta að segja af sér eða að ríkisstjórnin fari frá o.s.frv.“

Engum dettur vonandi í hug að bera forsetanum það á brýn að segja ósatt um ráðherra  í máli eins og þessu. En hvaða ráðherra hefur viðhaft svona hótanir?  Þetta mál verður klárlega að upplýsa.

Félagi minn Sigurður Kári Kristjánsson tók málið upp á Alþingi í dag og innti forsætisráðherra álits á ummælum forsetans. Svarið var skýrt. - Ég hótaði ekki forsetanum, sagði hún. Við skulum ekki véfengja ráðherrann, þó Jóhanna Sigurðardóttir sé sérfræðingur í hótunum, þegar hún vill fá sínu fram. Varla fer hún að skrökva að Alþingi. En þá eru eftir níu.

Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra hefur upplýst að eftir að forsetinn synjaði Icesavelögunum staðfestingar hið fyrra sinnið, hefði talsamband þeirra gömlu flokksbræðranna rofnað. Fjármálaráðherra og formaður VG  yrðir sem sagt ekki á forseta Íslands. Það eru mikil tíðindi, en þar með heldur ekki líkindi á að hann hafi hótað Ólafi Ragnari. Þá eru eftir átta.

Sem minnir á barnagæluna gamalkunnu um Tíu litlum negrastráka, sem nú á tímum pólitísks rétttrúnaðar er samt forboðin.

Nú þurfa ráðherrarnir átta, sem eftir standa, að stíga fram í dagsljósið og hreinsa andrúmsloftið. Nema því aðeins að þeir telji það viðunandi að láta sem forseti Íslands hafi sagt þjóð sinni ósatt í svo veigamiklu máli. Nöfn ráðherranna átta eru:

Össur Skarphéðinsson, Ögmundur Jónasson, Katrín Jakobsdóttir, Katrín Júlíusdóttir, Jón Bjarnason, Árni Páll Árnason, Svandís Svavarsdóttir, Guðbjartur Hannesson.

 

 

 

Enga stæla núna!

 

 

Sú ákvörðun Ólafs Ragnars Grímssonar forseta Íslands að vísa Icesavemálinu  til þjóðarinnar er að sönnu umdeild, en niðurstaða engu að síður. Hana ber því að virða. Nú er það verkefni stjórnvalda að undirbúa kosninguna eins vel og kostur er svo þjóðin geti, líkt og þingið, með yfirveguðum hætti komist að niðurstöðu í þessu umdeilda og þýðingarmikla máli.

Hlutur stjórnvalda er ærinn og líka vandasamur. Vitað er að ríkisstjórnin hefur mikla pólitíska hagsmuni og því verður vandlega fylgst með hvernig staðið verður að kynningu á málinu. En það skiptir líka gríðarlega miklu máli hvernig umgjörð kosninganna verður og hvort ekki verði örugglega tryggt að athygli þjóðarinnar geti verið óskipt á þessu máli í kosningunum.

Sporin hræða þegar kemur að því að núverandi stjórnvöld fari að annast framkvæmd kosningar. En vonandi hafa menn lært af reynslunni og að betur takist til en síðast.

Hitt er ekki síður alvarlegt að nú verið að ræða um að slengja saman við atkvæðagreiðslu um Icesave, illa skilgreindum kosningum um stjórnalagaþing.

Það væri mjög ólýðræðisleg aðferð. Icesavemálin eru margslungin. Þau krefjast þess að umræða um þau verði málefnaleg og fái fulla athygli. Það að blanda stjórnlagakosningum saman við Icesave atkvæðagreiðslu væri þess vegna ótrúlegt tiltæki og til þess eins fallið að torvelda hvorutveggja. Þannig geta stjórnvöld sem hafa lýðræði að leiðarljósi, ekki leyft sér að haga sér.

Hugmyndir af þessum toga nú eru greinilega sprottnar upp úr einhvers konar pirringi yfir því að forsetinn ákvað að synja Icesavelagasetningu Alþingis staðfestingar. Pólitískur pirringur er ekki gott föruneyti þegar teknar eru ákvarðanir í svona mikilvægum málum.

Lýðræðið útheimtir upplýsta umræðu og þátttöku almennings. Nú er hinn almenni þjóðfélagsþegn í rauninni í sömu stöðu og við þingmenn þegar við tókumst á við að móta okkur efnislega afstöðu til Icesavemálsins. Það bögglaðist fyrir okkur mörgum.  Við ættum því öðrum frekar að hafa á því skilning að íslenska þjóðin fái næði og aðstöðu til þess taka afstöðu til þessa stóra og mikilvæga máls.

Ráðin til ríkisstjórnarinnar eru því þessi, í einni setningu: Enga stæla núna!

En hver á að taka á sig kvótaskerðinguna?

 

Þegar Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra svaraði fyrirspurn Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins um fiskveiðistjórnarmálin sl. fimmtudag, nefndi hún nokkur útfærsluatriði sem þyrfti að útkljá, jafnframt því að hún sagði samningaleiðina lagða til grundvallar. Það þýðir á mæltu máli væntanlega að fyrningarleiðin verði EKKI lögð til grundvallar. :Því ber í sjálfu sér að fagna.

En eitt gekk ekki upp hjá ráðherranum. Hún sagði að álitamál væri hvernig farið yrði með kvótaaukningu, hvort henni yrði ráðstafað til veiðiréttarhafa eður ei. Þetta hlýtur að vera misskilningur hjá ráðherranum. Þetta er grundvallaratriði. Samningaleiðin felur í sér að stuðst skuli við aflahlutdeildir, rétt eins og núna. Kvóti manna minnki ef aflakvótar eru skertir og kvóti manna aukist ef aflakvótar aukast. Það er kjarni málsins. Um það var enginn ágreiningur í nefndinni sem endurskoðaði fiskveiðilöggjöfina.

Um þetta fjallaði ég í grein í Morgunblaðinu sl. laugardag, sem lesa má hér í dálkinum Greinar og ræður. Í greininni segi ég meðal annars

"Í niðurstöðu fyrrgreindrar endurskoðunarnefndar kom mjög skýrt fram að stuðst skyldi við aflahlutdeildarkerfi við fiskveiðistjórnun. Þetta var algjörlega ágreiningslaust í nefndinni. Það þýðir á mæltu máli að útgerðum er úthlutað tiltekinni hlutdeild í því aflamarki sem stjórnvöld gefa út á ári hverju. Þegar aflaheimildir aukast, eykst  sá veiðiréttur í tonnum talið sem útgerðirnar hafa til ráðstöfunar. Þegar þær minnka taka útgerðirnar á sig skerðinguna. Það er því um tómt mál að tala að öðruvísi verði farið með aflaaukningu en aflaminnkun. Enda augljóst að slíkt fær engan veginn staðist.

Tökum dæmi: Við upphaf núgildandi fiskveiðiárs ákváðu stjórnvöld að auka kvóta í þorski en minnka hann í ýsu. Ef ætlunin væri að fara öðruvísi að með aflaaukningu en aflaminnkun, hefði útgerðin ekki átt að njóta ábatans af auknum þorskafla, en hins vegar taka á  sig skerðingu í ýsunni. Það sjá auðvitað allir að það getur ekki gengið."

Landsbyggðin glatar tækifærum sínum

 

Í grein sem birtist í Fiskifréttum í gær undir heitinu Sérfræðingar í pólitískri djúpsálarfræði geri ég að umtalsefni skaðleg áhrif þeirrar óvissu sem ríkisstjórnin hefur skapað í kring um sjávarútveginn. Þar segir meðal annars

"Hið sorglega er að þetta er allt saman óþarfi. Þetta hefur aldrei þurft að vera svona. Og það sem grátlegast er. Þessi skaðlega óvissa hefur einmitt staðið yfir á þeim tímum sem sjávarútvegurinn hefði getað náð vopnum sínum, fjárfest, búið til störf og eflt sig til framtíðarverkefna. Hið lága gengi krónunnar hefur vitaskuld skapað sjávarútveginum eins og öðrum útflutningsgreinum gríðarlegt samkeppnisforskot. Tekjurnar hafa aukist, en hlutfallslegur kostnaður minnkað. Á slíkum tímum voru tækifærin galopin, sem aldrei fyrr. En pólitísk óvissa veldur því að þau eru að renna okkur úr greipum. Þessi tími hefði átt að vera blómatími landsbyggðarinnar. En sú er ekki raunin. Þvert á móti. Það er kvíði viðvarandi í sjávarbyggðunum. Ekki vegna fiskleysis eða vegna sölutregðu á mörkuðunum. Alls ekki. En menn óttast næstu tiltæki stjórnvalda. Hvað ætla þau að gera, Jóhanna, Steingrímur J. og Jón Bjarnason, er spurt út um allar landsins byggðir."

Þessa grein og aðrar tvær um sjávarútvegsmál sem ég skrifaði í Morgunblaðið og Fréttablaðið í janúar síðast liðnum má lesa í dálkinum sem nefnist Greinar/ ræður.

 

 

Hrokagikkir valdsins

  

 

Ríkisstjórnin hefur sett sér ný viðmið þegar kemur að pólitískri ábyrgð. Nýjasta dæmið er frá Svandísi Svavarsdóttur umhverfisráðherra sem var dæmd í Hæstarétti fyrir helgina. Fyrri dæmin eru frá því þegar Hæstiréttur ógilti kosninguna til Stjórnlagaþings. Viðbrögð þeirra ráðherra sem í hlut eiga eru öll eins. Yppt öxlum og svarað með hroka.

Þetta er sérlega ámælisvert í ljósi þess að umræðan síðustu misserin hefur einkennst af ákalli um skýra pólitíska ábyrgð. menn vitna mjög til þess að nauðsynlegt sé að draga rétta lærdóma af efnahagshruninu og ábyrgð því samfara. Ofangreind dæmi eru einmitt af þessum toga. Ráðherrarnir sem um ræðir kæra sig kollótta um allt þetta. þeim er sama. Þeir bregðast við eins og hrokagikkjum sæmir.

Orðhagur maður talaði einu sinni um hrokagikki valdsins. Hafi það hugtak einhvern tímann átt við, þá er það núna. Ráðherrarnir fylla þennan flokk með sann, en með litlum sóma.

Það var ekki stórmannlegt af innanríkisráðherra og forsætisráðherra að reyna að varpa ábyrgðinni af sér yfir á aðra. Í besta falli var þetta kattarþvottur. En nær sanni er að segja að þetta hafi verið enn eitt dæmið um allt það sem menn hafa viljað varast.  Hugmyndirnar sem flestir hafa um pólitíska ábyrgð eru augljósar flestum; en það á ekki við um ráðherrana.

Hlutur forsætisráðherra er sérstaklega ámælisverður. Stjórnlagaþingsmálið var númer eitt, tvö og þrjú á pólitíska ábyrgð forsætisráðherrans, sem lét þó eins og ekkert væri. Þetta er sami einstaklingur sem oftast hefur gert kröfu til pólitískrar ábyrgðar þegar  aðrir hafa átt í hlut.

Umhverfisráðherrann talar svo eins og hún sé hafin yfir lögin. Hún geti vegna pólitískrar stöðu sinnar hafið sig yfir lög og rétt. Ætla mætti að hún teldi sig þiggja vald sitt frá almættinu.

Gætum hins vegar að því að þessir ráðherrar líkt og aðrir sækja sér umboð sitt til Alþingis. Þeir sitja í krafti stuðnings stjórnarliða. Pólitíska ábyrgðin á þessum lögbrotum er því líka á herðum 35 menninganna sem  hafa líf ríkisstjórnarinnar í hendi sér.

 

Tilraun til að afvegaleiða umræðuna

 

 

 

Fólk sem er rökþrota grípur stundum til þess ráðs að beina umræðunni inn á aðrar brautir. Þegar svo við bætist að baklandið er tvístrað er líka heppilegt að búa sér til ímyndaða óvini og reyna að fylkja liðinu á bak við sig.

 Þetta höfum við séð birtast rækilega í dag í umræðunni um sjávarútvegsmálin. Þátttakendur í þessum spunaleik eru þingmenn Samfylkingarinnar og blogghetjur, sem ýmist vitandi vits eða óafvitandi hafa gengið í spunagildruna. Eftir því sem á daginn hefur liðið hafa þeir æ fleiri bæst við í hópinn og étið hver upp eftir öðrum.

 Aðdragandinn er þessi.

 Í gærkveldi var haldinn afar fjölmennur, fræðandi og áhugaverður fundur á Akureyri um sjávarútvegsmál. Þar kom margt fróðlegt fram, sem flest var til þess fallið að svipta blekkingarhulunni af málflutningi lítils hóps en  háværs sem krafist hefur þess að farin yrði svo kölluð fyrningarleið við fiskveiðistjórnun.

 Fundurinn stóð í ríflega þrjá klukkutíma. Um það bil þrjár mínútur fundarins fóru í umfjöllun um tiltekið atvik sem sneri að Ólínu Þorvarðardóttur alþingismanni.  Á þeirri  umfjöllun má hafa skoðun. En í dag hefur vefurinn verið spunninn þannig að ætla mætti að þetta hafi verið þungamiðja fundarins. Þrjár mínútur af þriggja klukkustunda fundi

 Svo var að sjálfsögðu ekki. En það hentar spunanum. Mögnuð er upp gríðarleg grýla, þar sem hinir illu eru útgerðarmenn, LÍU, og þeir sem nefndir eru til sögunnar þegar mikilvægt þykir að beina umræðunni frá kjarna hennar.

 Þessi hræðsla við efnislega umræðu er eftirtektarverð en skiljanleg þegar litið er til þess hve málstaðurinn er bágur.

Það er nefnilega ekki burðugt að vera málsvari stefnu í sjávarútvegsmálum sem leiða mun til hreins blóðbaðs í sjávarútvegi. Fræðileg úttekt sem meðal annars var kynnt á fundinum sýndi nefnilega fram á að fyrningarleiðin   leiði til þess að helmingur fyrirtækja í  sjávarútvegi fari á hausinn. Afleiðingarnar verða kvótatilflutningur af stærðargráðu sem við höfum ekki séð áður, byggðaröskun, samþjöppun aflaheimilda og uppnám í þeirri atvinnugrein sem er okkar helsti burðarás í gjaldeyrissköpuninni i landinu.