Stjórnarstefnan er ígildi heimsstyrjaldar

Það þarf engan að undra þó seint gangi með viðreisn efnahags og atvinnulífs. Við blasir að stefna stjórnvalda vinnur beinlínis gegn því að við réttum úr kútnum. Nú dugar ekki lengur að vísa í hrunið. Ríkisstjórnin hefur setið í tæp tvö ár og haft næg tækifæri. Hún hefur ekki einasta látið þau fara framhjá sér. Ríkisstjórnin stritar alla daga við að koma í veg fyrir endurreisnina. Stjórnarstefnan er vandamálið, eins og ég skrifaði um í grein í Morgunblaðinu sl. þriðjudag og HÉR MÁ LESA UM.

1. Það ríkir póltísk óvíssa í landinu. Enginn veit hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Þess vegna þora fyrirtæki ekki að fjárfesta.

2. Ríkisstjórnin hefur breytt skattareglum þannig að það veldur kostnaðarauka og eykur flækjustig.

3. Mörg þúsund fyrirtæki eru með sín mál óleyst í bönkum og fjármálastofnunum. Þau fyrirtæki hreyfa sig því ekkert. Lánin eru fryst, en ekki er vitað hvort fyrirtækin lifa eða deyja. Við þær aðstæður fjárfesta þau ekki. Þau hvorki vilja það né geta. Eða hvers vegna ættu stjórnendur þeirra að leggja í fjárskuldbindingar sem fjárfestingum fylgja þegar þeir vit hvorki hvort fyrirtækin lifi, né hvort þau verði í höndum núverandi eigenda og stjórnenda.

4. Ríkisstjórnin hefur komið í veg fyrir fjárfestingu í stóriðju. Ekki bara í áliðnaði, heldur gagnvaerum og öllu því sem lýtur að orkunýtingu.

5. Óvissan í sjávarútvegi kemur í veg fyrir að fyrirtækin í þessari undirstöðuatvinnugrein okkar hreyfi sig, til eins eða neins. Stefnan í sjávarútvegi er þess vegna hrein eyðileggingarstefna.

6. Þegar svo er komið að hvorug þessara stærstu útflutningsgreina okkar, sjávarútvegs eða stóriðju,  geta eða mega fjárfesta,  er ekki við því að búast að líf kvikni í hagkerfinu.

Þess vegna er fjárfesting í sögulegu lágmarki. Þess vegna er fjárfesting hér á landi svipuð og hún var þegar í heiminum  var heimsstyrjöld, líkt og Seðlabankinn hefur bent á. Þess vegna er stjórnarstefnan  ígildi heimsstyrjaldar, þegar kemur að fjárfestingu og atvinnulífi.

Og svo láta stjórnvöld eins og landið sé að rísa og batinn handan við hornið. Þvílík firring!

 

Veifiskatar og lyddur af alls konar tagi

Jón Bjarnason sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra hefur lýst því yfir að hann láti sér í léttu rúmi liggja hótanir um viðskiptaþvinganir frá Mariu Damanaki sjáavarútvegsstjóra ESB vegna makríldeilunnar. Þetta er hárrétt afstaða. Við erum í fullum rétti, höfum hegðað veiðum okkar af ábyrgum hætti, en mætt óbilgirni af hálfu Norðmanna og ESB.

Þetta brýndi ég fyrir Össuri Skarphéðinssyni utanríkisráðherra nú á dögunum og hafði áður rætt þessi mál á Alþingi við utanríkisráðherrann og sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra.

Sjálfur hef ég reynslu af svona kúgunartilburðum. Þegar hvalveiðar hófust þá byrjuðu hótanir vestan frá Ameríku og frá ríkjum ESB. Okkur var purkunarlaust hótað viðskiptaþvingunum og ýmis stórfyrirtæki brugðust við með svipuðum hætti.

Athyglisvert er hve margir voru þá tilbúnir að beygja sig í duftið. Veifiskatar og lyddur af allskonar tagi.

Á þeim tíma voru útrásarvíkingr dáðir mjög og margir viðruðu sig upp við þá. Þeir beittu sér harkalega í þessu máli og réðust að ákvörðun minni um hvalveiðar af mikilli hörku. Sögðu þær skaða þá góðu ímynd sem þeir væru að skapa Íslandi með atorku sinni. Undir jarðarmen þeirra gengust svo hinir aðskiljanlegustu menn. Vinstri menn upp til hópa, náttúruverndarsinnar svo kallaðir, með Árna Finnsson lénsmann Bandaríkjanna í broddi fylkingar, fréttamenn og álitsgjafar í hrönnum og síðast en ekki síst þáverandi ritstjórar Morgunblaðsins, sem skrifuðu dæmalausar bull-ritstjórnargreinar í það góða blað.

Er merkilegt til þess að vita að þrátt fyrir þetta hélt almenningur ró sinni. Reis gegn síbyljunni í fjölmiðlunum og studdi hvalveiðarnar heilshugar; rétt eins og núna

Núna skulum við vona að við þurfum ekki að búa við það eins og í hvaladeilunni að áhrifamiklir landar okkar stigi fram til þess að grafa undan málstað okkar. Við eigum að sameinast þegar ráðist er gegn hagmunum okkar. Við hljótum að sameina kraftana þegar að okkur er sótt.

Ríkisstjórnin er læst inni

Staða órólegu deildarinnar innan VG hefur styrkst eftir síðustu atburði. Það er allt rétt sem sagt hefur verið um alvöru þess að stjórnarliðar styðji ekki fjárlagafrumvarp ríkisstjórnar. En ákvörðun þremenninganna um að styðja ekki fjárlagafrumvarpið hefur sýnt og sannað hversu ríkisstjórnin stendur veikum fótum.

Engin ástæða er þó til þess að spá endalokum hennar. Hún tórir ábyggilega eitthvað lengur. En hún er rækilega löskuð og svigrúm hennar til ákvarðana verður miklu minna.

Eitt dæmi kemur til dæmis umsvifalaust upp í hugann.

Ríkisstjórnin hefur áformað að fækka ráðuneytum. Steypa saman sjávarútvegs og landbúnaðarráðuneyti og iðnaðararráðuneyti, gelda það ráðuneyti síðan og setja ein helstu viðfangsefni þess undir nýtt og öflugra umhverfisráðuneyti. Í þvi sambandi verður uppstokkun á ráðherraskipan og þá eru stólar núverandi ráðherra í hinum sameinuðu ráðuneytum orðnir valtir.

Slíkar tilfæringar gætu orðið til þess að fjölga hinum óbundnu og órólegu, þeim sem utan ríkisstjórnar eru. Þá gæti nú farið að færast fjör í leikinn. Auðvitað gera forystumenn ríkisstjórnarinnar sér grein fyrir þessu og þetta er ein ástæða þess að tafir eru á uppstokkun Stjórnarráðsins. Þeir ráða ofureinfaldlega ekki við málið; hafa ekki á því vald.

Ákvörðun þeirra þriggja úr VG, sem neituðu að styðja ríkisstjórnina í fjárlagafgreiðslunni, sýna svart á hvítu hvar valdatakmörkin liggja. Hér eftir er ljóst að engin meiriháttar mál verða til lykta leidd, nema að spyrja órólegu deildina fyrst. Hún er á góðri leið með að skapa sér neitunarvald.

Pungspark í atkvæðagreiðslu

Hin heiftúðugu átök Vinstri grænna taka á sig ótrúlegar myndir. Þau birtast til dæmis með makalausum hætti í atkvæðagreiðslu um fjárlagafrumvarpið í dag, þegar Álfheiður Ingadóttir þingmaður VG notaði atkvæðagreiðslu til þess að slæma slóttugu og miskunarlausu höggi á andstæðinga sína í flokknum; þingmennina þrjá sem ekki styðja fjárlög ríkisstjórnarinnar. Tilgangurinn? Jú augljóslega að kenna þeim lexíuna, vegna óþekktarinnar.

Þau þrjú, Lilja Mósesdóttir, Atli Gíslason og Ásmundur Einar Daðason lýstu því yfir við upphaf lokaatkvæðagreiðslu um fjárlagafrumvarpið að þau styddu það ekki og myndu sitja hjá við alla liði þess, þar með talið breytingartillögur. Í þessu fólst ekki efnisleg afstaða til einstakra tillagna heldur almenn yfirlýsing þeirra og andstaða við frumvarpið sjálft.

Þetta skildu allir þingmenn. Einnig Álfheiður Ingadóttir.

Hún lét sig þó ekki muna um að beita nefnda þremenninga og flokksfélaga ótrúlega lævíslegu og ótuktarlegu bragði, sem þeir munu seint gleyma. Sennilega aldrei, svo andstyggilegt var það.

Verið var að greiða atkvæði um mál sem þingið var sammála um. Fjárveitingu til að hefja á miðju næsta ári bólusetningu allra 12 ára stúlkna gegn HPV-sýkingum og leghálskrabbameini. Trú yfirlýsingum sínum, þá sátu þremenningarnir hjá. Allir vissu að það var ekki vegna efasemda um þetta mál. Þetta var hluti af mótmælum þeirra við fjárlögin, sem þau hafa gert grein fyrir.

En Álfheiður lét höggin dynja þar sem hún vissi að þau yrði sárust; neðan við beltisstaðinn. Um leið og hún lauk atkvæðaskýringu sinni, sagði hún málið lýsa framsýni og fyrirhyggju og bæta á heilsu " og ég skora nú á þá fjóra þingmenn sem nú sitja hjá að greiða þessu þjóðþrifamáli atkvæði sitt", sagði hún.

Þetta gat vart verið níðangurslegra né sársaukafyllra. Hér talaði flokksfélagi til félaga sinna. Lét í það skína að þau vildu hvorki sýna framsýni, né fyrirhyggju, hvað þá bæta heilsu ungra stúlkna eða kvenna og vakti athygli á því að þau sætu hjá í þessu góða máli. Þar með var þeim stillt upp sem andstæðingum framfaramála kvenna og ungra stúlkna.

Verra gat það varla verið. Þetta var pungspark af harkalegustu sort. Lævíslegt bragð, sem sýnir að átökin í VG eru komin á þau stig að þar er engu eirt og allt telst leyfilegt. Í þessum átök þekkjast augljóslega engar leikreglur.

Dæmalaus seinagangur í boði ríkisstjórnarinnar

Samkomulag um úrlausnir á skuldavanda minni og meðalstórra fyrirtækja var kynnt í dag. Rúmum tveimur árum eftir bankahrunið. 26 mánuðum eftir að efnahagsreikningar fyrirtækjanna kollsteyptust er ákveðið að búa til áætlun um HVERNIG staðið verði að því að leysa úr þessum vanda.

Það má kannski segja í anda hinnar sígildu Pollýönnu að betra sé seint en aldrei. En það dugir ekki. Þetta er innsiglun á þeim ótrúlega seinagangi sem hefur ríkt í þessum málum. Sem er auðvitað ein helsta ástæða þess að við erum hér í áframhaldandi samdrætti og margboðaður viðsnúningur í efnahags og atvinnulífi er ekki til nema í hugarórum fáeinna ráðherra.

Samkomulagið gengur út á það að að úrvinnslu skuldamála lítilla og meðalstórra fyrirtækja verði hraðað. Stefnt er að því að fyrir 1. júní 2011 hafi fjármálafyrirtæki lokið skoðun á fjárhagsstöðu þessara fyrirtækja og gert lífvænlegum fyrirtækjum sem eru í fjárhagsvanda tilboð um úrvinnslu skulda þeirra.

Með öðrum orðum. Málin verða skoðuð í hálft ár og eftir það  sjá menn hvort fyrirtækin lifi eða deyji.

Örugglega má  til sanns vegar færa að þessi vinna taki allan þennan tíma. Það skal í sjálfu sér ekki gagnrýnt. Gagnrýnisvert er hinsvegar að ekki skuli hafa verið hafist handa fyrr. Það er óafsakanlegt.

Árni Páll Árnason efnahags og viðskiptaráðherra segir réttilega í yfirlýsingu, sem samkomulaginu fylgir, að óhjákvæmilegt hafi verið að ríkisstjórnin hefði frumkvæði í málinu. Og það er einmitt heila meinið. Það skýrir seinaganginn.

Ríkisstjórnin átti að hafa frumkvæðið í málinu. Þá var auðvitað ekki von á góðu. Mál sem eru á könnu ríkisstjórnarinnar dragast von úr viti. Seingagninn á að skrifa á reikning hennar.

Og hyggjum nú aðeins að tímarammanum. Skoðun á málinu á að ljúka 1. júní. Þá tekur við ódrjúgur tími, eins og reynslan kennir okkur að sumarlagi. Bjartsýni má það því teljast að við sjáum afrakstur þessarar vinnu fyrr en með haustmánuðum. Sennilega þegar við minnumst þess að þrjú ár séu liðin frá hruninu.

Kveinstafir berast úr Stjórnarráðinu

Eitthvað óskynsamlegast sem nokkur maður getur gert er að berja höfði sínu við stein. Flestum er það síðan ljóst að sé það gert lengi og af ákefð, þá eru afleiðingarnar mjög ógæfulegar. Jafnt fyrir hausinn og það sem inni í honum er.

Þessi sannindi eru augljós og þess vegna er þetta ekki almennt tíðkað. Nema náttúrulega í forystu ríkisstjórnarinnar, sem skýrir vitaskuld ýmislegt það sem kemur úr þeim ranni.

Þetta höfum við séð í dag í fjölmiðlum í viðbrögðum ríkisstjórnarforystunnar við nýjum Icesavesamningi. Í stað þess að viðurkenna það sem allir sjá, að nýju samningsdrögin eru margfalt betri en hneykslissamningar Steingríms J. og Jóhönnu, er hausnum barið við stein og þrætt.

Fjármálaráðherra segir það ekki sanngjarnt að bera nýja samninginn saman við þann gamla. Ekki það? Fyrir hvern er það ósanngjarnt? Jú auðvitað fyrir þá sem sitja uppi með skömmina af því að ætla að koma drápsklyfjum á landsmenn, upp á 400 til 500 milljarða króna. Þess vegna kveinkar ríkisstjórnarforystan undan því að þurfa að standa reikningsskil gerða sinna.

Félagi minn Tryggvi Þór Herbertsson alþingismaður og hagfræðingur segir að munurinn á nýju samningsdrögunum og samningum Steingríms J. og Jóhönnu sé hvorki meira né minna en 432 milljarðar. Það er því ekki að undra þó kveinstafir berist úr Stjórnarráðinu þessi dægrin

Ekki er nema tæpt ár síðan að fjármálaráðherrann gerði með svo felldum hætti grein fyrir atkvæði sínu þegar hann samþykkti á Alþingi samning sem þjóðin hafnaði svo í þjóðaratkvæðagreiðslu. Þau orð segja það sem segja þarf.

„Ég greiði þessu frumvarpi atkvæði og ég mæli með því að það verði samþykkt vegna þess að það er bjargföst sannfæring mín að það sé betri kostur fyrir Ísland?“

Athyglisvert er að lesa þau orð í ljósi þess sem síðar hefur gerst.

Já, en styður Lilja ríkisstjórnina?

Munaðarlausasta fjárlagafrumvarp í manna minnum kemur til atkvæðagreiðslu nú síðar í dag. Frumvarpið var lagt fram á Alþingi kl. 16, föstudaginn 1. október. Áður en vika var liðin höfðu svo margir stjórnarliðar lýst andstöðu við meginstefnu þess, niðurskurðinn í heilbrigðismálum á landsbyggðinni, að ljóst var að þeirri stefnu yrði ekki framfylgt. Á þetta benti ég í bloggi hér á síðunnu 8. október.

Enn bætast síðan við vandræði ríkisstjórnarinnar. Lilja Mósesdóttir, formaður viðskiptanefndar Alþingis lýsti því yfir í nótt í umræðum um frumvarpið á Alþingi að hún styddi það ekki í núverandi búningi. Ásmundur Einar Daðason, fjárlaganefndarmaður VG gagnrýndi einnig mjög margt í stefnumótuninni, þó hann hafi ekki gengið jafn langt og flokkssystir hans.

Ég benti á það í umræðum og orðaskiptum mínum við Lilju að ljóst væri að fjárlögunum yrði ekki breytt úr þessu í meginatriðum. Ljóst er þess vegna að hún muni ekki standa að samþykkt þess í endanlegum búningi. Allt bendir því til þess að Lilja Mósesdóttir verði með okkur stjórnarandstæðingum í liði þegar kemur að afgreiðslu sjálfra fjárlaganna. En ekki með stjórnarliðum.

Orðaskipti okkar Lilju má sjá á Alþingisvefnum um hálf þrjú í nótt.

Nú vaknar spurningin. Styður hún ríkisstjórnina?

Fjárlög eru grundvöllur efnahagsstefnu ríkisstjórna. Og ekki bara það. Þar kemur líka fram stefnan og afstaðan til stórra málaflokka, svo sem velferðarmála. Ómögulegt er að sjá að þingmaður sem ekki styður sjálf fjárlögin geti stutt ríkisstjórnina.

Smám saman er að flysjast utan af ríkisstjórninni. Hún varð að beygja af leið sinni í fjárlagagerðinni. En þrátt fyrir það nýtur hún ekki stuðnings þingmanna sinna. Og ef svo er í fjárlögunum, hvað þá með önnur hin minni mál? Og hvað þá með ríkisstjórnina sjálfa?

Hvatt til ofríkis gegn Íslandi

Wikileaks fletti ofan af makki Árna Finnssonar formanns Náttúruverndarsamtaka Íslands með bandarískum stjórnvöldum í fyrra. Tilgangur leynibralls hans var að fá stjórnvöld hins öfluga ríkis til þess að brjóta á bak aftur, löglegar ákvarðanir íslenskra stjórnvalda í hvalamálinu. Þetta eru mikil tíðindi og ótrúlegt að vita að fulltrúi ríkisstyrktra almannasamtaka skuli vera eins og grár köttur í sendiráði Bandaríkjanna til þess að hvetja þau til að beita íslensk stjórnvöld ofríki.

Semsagt. Íslenskur þegn, fer í nafni almannasamtaka á fundi í erlendu sendiráði til þess að hvetja til þess að það neyti aflsmunar gagnvart stjórnvöldum hér á landi. Svo einfalt er það.

Eftir þetta er augljóst að trúverðugleiki Árna Finnssonar er jafnvel orðinn minni en hann var. En það sem verra er. Trúverðugleiki Náttúruverndarsamtakanna er stórlega laskaður á meðan þessi einstaklingur er þar í forsvari.

Enn hefur ekki komið fram hvort sendiför formannsins var gerð í umboði Náttúrurverndarsamtakanna.  Allavega hafa aðrir forsvarsmenn þeirra ekki talið tilefni til þess fordæma þetta athæfi.  Á meðan sitja þeir þá einnig uppi með skömmina.

Ég tjáði mig um þetta mál í Ríkisútvarpinu, í hádegisfréttatíma, eftir að frá málinu hafði verið greint í útvarpinu daginn áður. Hér má lesa um það og hlusta á útsendingu.

Athygli vekur að málgagn Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, Smugan  kom þessum sálu og baráttufélaga bandarískra stjórnvalda til varnar, nær jafnskjótt og viðtalið við mig hafði birst. Er það til marks um augljósa velþóknun málgagns VG á því að menn sleiki sig upp við fulltrúa bandarískra stjórnvalda ( svo gamalt kommahugtak sé notað) til þess að fá þau til þess að beita íslensk stjórnvöld ofbeldi.

Einhvern tímann hefðu menn á vinstri bæjunum kallað svo tiltæki nöfnum, sem ekki verða endurtekin hér á þessum stað. En þetta sýnir að í VG eru menn algjörlega gengnir í björg. Rétt eins og Árni Finnsson – og Náttúruverndarsamtökin í þessu máli

Já, en styður Lilja ríkisstjórnina?

Munaðarlausasta fjárlagafrumvarp í manna minnum kemur til atkvæðagreiðslu nú síðar í dag. Frumvarpið var lagt fram á Alþingi kl. 16, föstudaginn 1. október. Áður en vika var liðin höfðu svo margir stjórnarliðar lýst andstöðu við meginstefnu þess, niðurskurðinn í heilbrigðismálum á landsbyggðinni, að ljóst var að þeirri stefnu yrði ekki framfylgt. Á þetta benti ég í bloggi hér á síðunnu 8. október.

Enn bætast síðan við vandræði ríkisstjórnarinnar. Lilja Mósesdóttir, formaður viðskiptanefndar Alþingis lýsti því yfir í nótt í umræðum um frumvarpið á Alþingi að hún styddi það ekki í núverandi búningi. Ásmundur Einar Daðason, fjárlaganefndarmaður VG gagnrýndi einnig mjög margt í stefnumótuninni, þó hann hafi ekki gengið jafn langt og flokkssystir hans.

Ég benti á það í umræðum og orðaskiptum mínum við Lilju að ljóst væri að fjárlögunum yrði ekki breytt úr þessu í meginatriðum. Ljóst er þess vegna að hún muni ekki standa að samþykkt þess í endanlegum búningi. Allt bendir því til þess að Lilja Mósesdóttir verði með okkur stjórnarandstæðingum í liði þegar kemur að afgreiðslu sjálfra fjárlaganna. En ekki með stjórnarliðum.

Orðaskipti okkar Lilju má sjá á Alþingisvefnum um hálf þrjú í nótt.

Nú vaknar spurningin. Styður hún ríkisstjórnina?

Fjárlög eru grundvöllur efnahagsstefnu ríkisstjórna. Og ekki bara það. Þar kemur líka fram stefnan og afstaðan til stórra málaflokka, svo sem velferðarmála. Ómögulegt er að sjá að þingmaður sem ekki styður sjálf fjárlögin geti stutt ríkisstjórnina.

Smám saman er að flysjast utan af ríkisstjórninni. Hún varð að beygja af leið sinni í fjárlagagerðinni. En þrátt fyrir það nýtur hún ekki stuðnings þingmanna sinna. Og ef svo er í fjárlögunum, hvað þá með önnur hin minni mál? Og hvað þá með ríkisstjórnina sjálfa?

Hvatt til ofríkis gegn Íslandi

Wikileaks fletti ofan af makki Árna Finnssonar formanns Náttúruverndarsamtaka Íslands með bandarískum stjórnvöldum í fyrra. Tilgangur leynibralls hans var að fá stjórnvöld hins öfluga ríkis til þess að brjóta á bak aftur, löglegar ákvarðanir íslenskra stjórnvalda í hvalamálinu. Þetta eru mikil tíðindi og ótrúlegt að vita að fulltrúi ríkisstyrktra almannasamtaka skuli vera eins og grár köttur í sendiráði Bandaríkjanna til þess að hvetja þau til að beita íslensk stjórnvöld ofríki.

Semsagt. Íslenskur þegn, fer í nafni almannasamtaka á fundi í erlendu sendiráði til þess að hvetja til þess að það neyti aflsmunar gagnvart stjórnvöldum hér á landi. Svo einfalt er það.

Eftir þetta er augljóst að trúverðugleiki Árna Finnssonar er jafnvel orðinn minni en hann var. En það sem verra er. Trúverðugleiki Náttúruverndarsamtakanna er stórlega laskaður á meðan þessi einstaklingur er þar í forsvari.

Enn hefur ekki komið fram hvort sendiför formannsins var gerð í umboði Náttúrurverndarsamtakanna.  Allavega hafa aðrir forsvarsmenn þeirra ekki talið tilefni til þess fordæma þetta athæfi.  Á meðan sitja þeir þá einnig uppi með skömmina.

Ég tjáði mig um þetta mál í Ríkisútvarpinu, í hádegisfréttatíma, eftir að frá málinu hafði verið greint í útvarpinu daginn áður. Hér má lesa um það og hlusta á útsendingu.

Athygli vekur að málgagn Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs, Smugan  kom þessum sálu og baráttufélaga bandarískra stjórnvalda til varnar, nær jafnskjótt og viðtalið við mig hafði birst. Er það til marks um augljósa velþóknun málgagns VG á því að menn sleiki sig upp við fulltrúa bandarískra stjórnvalda ( svo gamalt kommahugtak sé notað) til þess að fá þau til þess að beita íslensk stjórnvöld ofbeldi.

Einhvern tímann hefðu menn á vinstri bæjunum kallað svo tiltæki nöfnum, sem ekki verða endurtekin hér á þessum stað. En þetta sýnir að í VG eru menn algjörlega gengnir í björg. Rétt eins og Árni Finnsson – og Náttúruverndarsamtökin í þessu máli