Ráðherrar væla undan skoðanakönnunum

Ráðherrarnir fóru í sinn hefðbundna vælutón þegar þeir tjáðu sig um nýju skoðanakönnunina frá Gallup. Um það má lesa HÉR og svo HÉR.  Þeir fylgja greinilega allir "ég-á-svo-bágt" línunni hans Steingríms J. Það er eina merkið um samstöðu sem orðið hefur hefur vart í ráðherrahópnum upp á síðkastið.

En hver voru tíðindin frá Gallup, sem örvaði svona tárakirtla ráðherranna? Í sem skemmstu máli þessi.

Sjálfstæðisflokkurinn ber höfuð og herðar yfir aðra flokka og fylgi flokksins hefur verið býsna stöðugt í könnunum upp á síðkastið. Flokkurinn mælist nú með 36% fylgi, sem er 50% aukning frá kosningum. Fylgi flokksins er samkvæmt könnuninni jafn mikið og fylgi VG og Samfylkingar samanlagt.

Samfylkingin er komin ofan í 18%. Var 30% í síðustu kosningum. Hefur sem sagt dalað um 40% frá því á vormánuðum 2009. Hinn stjórnarflokkurinn VG missir ekki eins mikið fylgi. Er þó kominn úr 22 i 18% fylgi. Jafn stór Samfylkingunni. Fylgi ríkisstjórnarinnar núna er um 30% sem er helmingi minna en þegar ríkisstjórnin var mynduð eftir síðustu alþingiskosningar í maí 2009. Hún tapar því að jafnaði 1,5% á mánuði !

Einu sinni var talað um tveggja turna stjórnmál og vísað til stöðu Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar. Nýja skoðanakönnunin vísar til þess að turnarnir séu sannarlega tveir, fremur lágreistir og ræfilslegir, en nokkurn veginn jafn stórir; Samfylking og VG. Helmingi minni en Sjálfstæðisflokkurinn.

Framsóknarflokkurinn er með svipað fylgi og undanfarna mánuði um 12% og hefur tapað fylgi frá kosningum, en þá fékk flokkurinn um 15%. Athyglisvert er að þrátt fyrir almenna óánægju með stjórnmáliní landinu, hefur hin mikla Hreyfing fólksins, tapað fylgi frá kosningum og enn kalla kjósendur eftir annars konar breytingum.

Í leit að hækjum og hjálparkokkum

Það kom á daginn eins og spáð var hér í gær, að markmið ríkisstjórnarinnar með tali um samráð er ekkert annað en að verða sér úti um hækju til þess að styðja sig við. Stjórnarliðið er í tætlum. Skoðanakannanir ergja mannskapinn og ríkisstjórnin hefur ekki afl til þess að ýta málum sínum áfram.

Það er öllum ljóst að ríkisstjórnin er hálfdauð og skrimtir á hræðslunni einni saman. Þá er kallað eftir samstöðu við hagsmunaaðila og stjórnarandstöðuna.

En um hvað? Því svarar Ögmundur Jónasson ráðherra þannig að ekki megi hlusta á sjónarmið Sjálfstæðisflokksins. Um það má lesa HÉR. Og þá vitum við það. Beðið er um aðstoð Sjálfstæðisflokksins, en ekki til þess að taka tillit til sjónarmiða hans. Einvörðungu að fá stuðning hans til þess að koma fram málum sem ríkisstjórnin hefur hvorki hugmyndaflug, getu né burði til. Þetta er þeirra skilgreining á samráði.

Þetta er sem sagt ekki ákall um samvinnu heldur hjálp í nauðum.

Og ætli þetta eigi ekki við um fleiri. Hvað með ósk atvinnulífs og ASÍ um að ryðja burtu hindrunum þeim ríkisstjórnin hefur lagt í götu nýrra atvinnutækifæra? Er ríkisstjórnin tilbúin til þess? Eða ætli hér eigi við hið sama og fyrri daginn; að vesæl ríkisstjórnin sé í leit að hjálparkokkum, en hlusti ekki á önnur sjónarmið en þau sem falla að kreddum ráðherranna.

Það er gott að kalla eftir samráði og samstarfi. Slíkt getur verið árangursríkt, en þá og því aðeins að það þýði stefnubreytingu af hálfu ríkisstjórnarinnar. Vandamálið í atvinnulífinu er nefnilega stefna ríkisstjórnarinnar.

Það er ekkert að marka þennan fagurgala

Nú rýkur forsætisráðherra allt í einu til og segist vilja samráð við stjórnarandstöðu, verkalýðshreyfingu og atvinnulífið um uppbyggingu á atvinnustarfsemi í landinu. Um það má lesa HÉR. Þetta gæti vitað á gott ef eitthvað væri að marka þennan fagurgala. En sporin hræða.

Ríkisstjórnin efndi til svona samráðs um einn mikilvægasta hluta atvinnuuupbyggingarinnar í landinu. Mótun stefnu um fiskveiðistjórnun. Þar komu að verki allir þingflokkar og hagsmunaaðilar í sjávarútvegi. Undirritaður var fulltrúi Sjálfstæðisflokksins. Vinnan gekk svo vel að við náðum saman um skýra stefnumótun, sem lögð var fyrir ráðherrann sem skipaði okkur til verka.

En hvað hefur síðan gerst?

Fátt er að frétta, nema helst aðskiljanlegar meldingar um að sem minnst eigi að gera með vinnu okkar. Núna er málið komið í hendur stjórnarflokkanna. Þar hefur verið  til verka skipaður þingmaður sem síst er líklegur til þess stuðla að sáttum og vill tillögur endurskoðunarnefndarinnar feigar. Og ráðherrann lætur eins og engar tillögur liggi fyrir. Það mátti lesa út úr ræðu hans á þingi LÍÚ í síðustu viku

Hefur hann ekki lesið það sem fyrir hann er lagt? Er hann ef til vill búinn að gleyma því öllu; eða varla er hann að skrökva ?

Það er svona ómerkilegheita vinnubrögð sem vekja manni ekki upp miklar vonir um nýtt verklag þó forsætisráðherrann hafi yfir einhvern fagurgala. Dæmin um hráskinnaleikinn varðandi sjávarútvegsmálin eru í alltof fersku minni.

Ráðherra og stjórnarþingmenn ósammála fjárlagafrumvarpi

Tegundin stuðningsmaður fjárlagafrumvarpsins hlýtur að teljast í útrýmingarhættu. Við höfum þingmenn verið á fundum með sveitarstjórnum þessa vikuna og alls staðar er það sama sagan. Alls herjar fordæming á frumvarpinu, óréttlæti þess, skammsýni og einstefnunnar sem ríkisstjórnin tók með þessu plaggi, þar sem enginn var spurður álits sem málið varðaði.

En finnast þó ekki stuðningsmenn í ráðherrahópnum? Kannski, en ekki er það einhlítt.

Á fundi þingmanna Norðvesturkjördæmis með sveitarstjórnarmönnum á Patreksfirði sl. miðvikudag, voru þessi mál til umfjöllunar. Þar voru meðal annarra Jón Bjarnason sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra og Guðbjartur Hannesson ráðherra heilbrigðismála og félagsmála. Afstaða hins síðarnefnda hefur komið fram í fjölmiðlum.

Sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra þvoði hendur sínar af frumvarpinu. Hann sagði gengið of langt í niðurskurði á heilbrigðissviðinu og að forgangsröðunin væri röng. Með öðrum orðum. Hann telur að of mikið sé skorið niður og þar ofan í kaupið sé skorið niður á röngum stöðum. Sem sagt allt alveg kolómögulegt í stefnumótun í þessum umdeildasta þætti frumvarpsins. Þetta er því algjör slátrun af hálfu ráðherrans á þessu máli.

Þetta er líka athyglisvert vegna þess að stjórnarliðar segja höfund þessara tillagna vera flokkssystur ráðherrans, Álfheiði Ingadóttur fyrrverandi heilbrigðisráðherra.

Og síðan er frásögn stjórnarliðanna úr hópi þingmanna umhugsunarverð. Þeir segjast ekkert hafa verið hafðir með í ráðum. Málin hafi ekki verið kynnt fyrir þeim. Niðurskurðartillögunum skellt fram án samráðs. Þeir hafi heldur ekki haft rænu á að spyrja um hvað stæði til né nokkuð annað og því ekki haft minnstu hugmynd um hvað til stæði.

Var ekki einu sinni talað um mikilvægi samráðs? Í þessu mikilvæga máli er það ekki einu sinni viðhaft innan stjórnarliðsins. Fyrrverandi ráðherra virðist hafa deilt og drottnað eins og einræðisherra. Og stjórnarþingmennirnir greinilega steinsofið á þingflokksfundunum.

Spurningin stendur eftir. Hver ber ábyrgð á fjárlagafrumvarpinu? Hverjum er ætlað að koma því í gegn um Alþingi?

 

Er ESB aðildin innanflokksmál VG?

Það þarf varla að teljast til tíðinda að á málefnafundi Vinstri grænna um evrópumál hafi komið fram yfirgnæfandi andstaða við ESB aðildina og framgang ríkisstjórnarinnar í því máli. Andstaðan við ESB aðild er flokksstefnan og afstaða flokksins í ríkisstjórn er þess vegna brigð við þá stefnumörkun.

Uppgjör vegna þess máls mun dragast fram á haustið, en Steingrímur J. Sigfússon talar eins og hann hafi enn umboð til þess að vinna gegn stefnumörkun flokksins í ESB málunum, eins og HÉR má lesa um. Hvernig rímar það eiginlega við yfirlýsingar flokksmanna nú um helgina?

Hitt er þó athyglisverðara að ESB málin nálgast menn  innan VG  sem eins konar innanflokksmál. Þannig bregður einn þingmanna flokksins Álfheiður Ingadóttir á það ráð að freista þess að hræða andstæðinga ESB aðildarinnar innn flokksins með því að búa til hræðsluáróður. Hennar málflutningur var sá að þetta snerist annars vegar um trúnaðinn við formannVG eða að taka undir með pólitískum andstæðingum.

"Andstaða við Evrópusambandið birtist sem hrein andstaða við forystu Vinstri grænna, sérstaklega formanninn. Það er auðvitiað markmið hægri manna að grafa undan styrkri stöðu hans og flokksins. Við megum ekki láta menn einsog Björn Bjarnason og Styrmi Gunnarsson leiða umræðuna með þessum hætti og láta hana á köflum snúast um tæknileg atriði og eitthvað slíkt," sagði Álfheiður

Sem sagt ESB umræðan er ekki efnisleg, heldur klækjaólitík segir Álfheiður. Þeir sem séu andstæðir ESB vegferð flokksins séu dindlar hægri manna. Trúnað sinn við forystu flokksins geti menn því aðeins sýnt að þeir fylgi henni í ESB málinu í blindni.

Að Álfheiði virðast ekki flögra að innan ESB séu menn andsnúnir stefnumótun flokksins á efnislegum forsendum. Nú virðist þrautaráðið vera að hræða menn til fylgis við feigðaför flokksforystunnar í ESB málinu. Þetta er hin nýja lína þess hóps í VG sem vill allt til vinna til þess að rugga ekki ríkisstjórnarfleyinu.

Munar ríkið ekkert um 700 milljónir?

Það var upplýst sl. mánudag á Alþingi, ( sjá HÉR) í svari iðnaðarráðherra við fyrirspurn frá mér að gönuhlaup Jóns Bjarnasonar sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra við að afnema aflamark í rækju hafi kostað hið opinbera, skattborgara landsins, 700 milljónir króna; hvorki meira né minna. Þetta er hundrað milljónum hærri upphæð en sem nemur gjörvöllum niðurskurði til heilbrigðismála í norðvesturkjördæmi.

Ég fylgdi málinu eftir í gær fimmtudag í þinginu og spurði sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra út í þetta mál. Svar hans var einhvern veginn svona. Þetta kemur mér ekki við. Þeim var nærri þarna í Byggðastofnun að lána út á rækjuna !

Þetta er auðvitað dæmafá ósvífni. Hér talar maðurinn, sem án þess að athuga nokkuð um afleiðingarnar, afnemur aflamark í rækju, vitandi vits um að Byggðastofnun hefði þar mikla hagsmuni. Hann hafði alla möguleika að kynna sér málið hjá stofnuninni, en nennti greinilega ekki að taka upp símtólið til þess. Né heldur kynnti hann málið fyrir samráðherra sínum, iðnaðarráðherranum sem fer með málefni Byggðastofnunar.

Svo hendir hann barta hnútum að Byggðastofnun, sökudólgurinn sjálfur. Hér er öllu snúið á hvolf. Skaðvaldurinn sjálfur ræðst á þann sem fyrir tjóninu verður.

Vandséð er hvernig formaður og varaformaður stjórnar Byggðastofnunar geta setið þegjandi undir svona árásum. Og iðnaðarráðherrann verður núna að manna sig upp í að tala við kollega sinn á alvarlegu nótunum. Og hvernig bregst hann við fjármálaráðherrann, sjálfur gæslumaður ríkiskassans? Tekur hann þessu bara með þegjandi þögninni.

Því verður varla tekið með þegjandi þögninni að láta einn ráðherra komast upp með það átölulaust að henda 700 milljónum út um gluggann.

Og vel á minnst. 700 milljónir. Er það ekki merkilegt að fjölmiðlarnir blessaðir skuli nær engir láta þetta mál sig nokkru varða. Finnst þeim líkt og Jóni Bjarnasyni, að 700 milljónir af ríkisins fé, séu ekki til að gera sér rellu út af?

 

Þetta er atlaga að fjölmenningarhugsjóninni

Sá sem hér stýrir penna var fyrsti flutningsmaður að þingsályktunartillögu sem við fluttum þingmenn þáverandi Vestfjarðakjördæmis um það sem við kölluðum Nýbúasetur á Vestfjörðum. Tillöguna má lesa HÉR. Texti þingsályktunartillögunnar var svohljóðandi:

"Alþingi ályktar að fela félagsmálaráðherra að undirbúa stofnun miðstöðvar nýbúa á Vestfjörðum í samvinnu við sveitarstjórnir, Rauða kross Íslands og Svæðisvinnumiðlun Vestfjarða. Hlutverk miðstöðvarinnar verði að greiða fyrir samskiptum Íslendinga og erlendra ríkisborgara, vinna með sveitarstjórnum að eflingu þjónustu fyrir erlenda ríkisborgara, fyrirbyggja vandamál í samskiptum fólks af margvíslegum menningarsvæðum og auðvelda aðlögun erlends fólks að íslensku þjóðfélagi."

Til þess að gera langa sögu stutta, var tillagan samþykkt og lagði grunninn að Fjölmenningarsetrinu á Vestfjörðum, sem um árabil hefur starfað á landsvísu, að sambærilegum markmiðum og tiltekin eru í þingsályktunartillögunni.

Fyrir okkur vakti eitt. Að tryggja góða sambúð fólks af ólíkum uppruna í okkar góða og friðsæla samfélagi.

Nú er búið að snúa þessu öllu á hvolf. Undir merkjum fjölmenningar er verið að leggja til atlögu við gömul og góð gildi og þann mikilvæga hornstein sem kristnin og kristin kirkja er í samfélagi okkar.

Þjóðkirkjan okkar heyr nú um stundir mikla varnarbaráttu og hefur orðið að takast á við mörg og erfið mál. Okkur kann að greina á um hversu vel kirkjan hefur höndlað það verkefni sitt. En það breytir ekki því að hlutverk kirkjunnar er ómetanlegt og hin kristnu gildi eru órjúfanlegur þáttur samfélags okkar, menningar og sögu. Það er ómaklegt og ódrengilegt að nýta sér erfiða stöðu kirkjunnar núna til þess að vega að þessum gildum í samfélagi okkar.

Við viljum að fólk með ólíkan bakgrunn og með ólíka trú geti lifað hér sem fyrr í góðri sátt og samlyndi. Um það hefur verið víðtæk sátt í samfélagi okkar. En frumhlaup meirihluta mannréttindaráðs Reykjavíkurborgar er ekki til þess fallið.

Ekki skal í efa dreginn einlægur og góður ásetningur nefndarfólksins, en það má öllum ljóst vera að tillögur þeirra hafa ekki gert neinum gagn, fremur stuðlað að ófriði en sátt og gæti sem best orðið hvati til hleypidóma og dómhörku.

Út á það gekk ekki hugsunin um fjölmenningarsamfélagið. Meirihlutinn í mannréttindanefndinni sem kom þessu ógæfuferli af stað ætti nú þegar að kalla til baka og falla frá fyrirætlunum sínum. Í nafni fjölmenningarinnar, þó ekki væri nú fyrir annað.

 

Ríkisstjórnin leysir ekki vandann, hún eykur hann

Það er sjálfsagt markmið sem ríkisstjórnin fylgir í orði kveðnu að afnema ríkissjóðshallann. Vextirnir sem við greiðum vegna hallareksturs ríkissjóðs eru blóðpeningar og nýtast betur til annarra hluta en að greiða úlendum og innlendum lánadrottnum vexti.

Vandinn er hins vegar sá að efnahagspólitík ríkisstjórnarinnar mun aldrei skila þessum árangri. Niðurskurðurinn og skattahækkanirnar eru eins og spírall, sem færir hagkerfið okkar sífellt neðar. Ástæðan er einföld. Stjórnvöld hyggja ekki að heildarmyndinni. Grundvellinum sjálfum. Atvinnuuppbyggingunni og verðmætasköpuninni. Fyrir vikið erum við föst í feni.

Frétt Ríkisútvarpsins frá því í gærkveldi var eins og útskýring þessa máls með skýru dæmi. Dæmið er svona: Icelandair ætlaði að stórauka umsvif sín á næsta ári og ráða til sín 200 starfsmenn. Þetta hefði orðið mikil búbót fyrir samfélagið allt, en ekki síst á Suðurnesjum, þar sem atvinnuástandið er verst.

En hvað gerist þá? Kemur nú ekki til skjalanna, Steingrímur Skattmann Sigfússon, með stjórnarliðana alla í einni strollu og ákveður að leggja svo mikla skatta á ferðamenn, Fríhöfnina þar með, að tvennt gerist. Ferðamenn hætta að ferðast og í stað þess að auka umsvifin, þá minnka þau. Í stað þess að ráða fólk til starfa, þarf að öllum líkindum að fækka þeim í ferðatengdri atvinnustarfsemi á Suðurnesjum.

Þessu fólki við stjórnvölinn er ekki sjálfrátt. Sé einhvers staðar lífsmark, er komið með græjurnar og slökkt á því lífsmarki. Þannig dýpkar kreppan, eins og við sjáum á hagvaxtartölunum. Tekjur ríkissjóðs lækka, það þarf að skera meira niður og hækka skatta, til þess að ríkissjóðsendarnir nái saman. Enn dýpkar svo kreppan og sagan endurtekur sig.

Þetta er með öðrum orðum vonlaust verk. Frumskilyrðið er að örva hagvöxtinn, hleypa lífi í atvinnusköpunina, hætta að þvælast fyrir. Sem sagt: Skipta um stjórnarstefnu.

Kynjuð aðför - ekki kynjuð hagstjórn

Á sama tíma og ríkisstjórnin leggur fram fjárlagafrumvarp sem felur í sér uppsagnir hundruða kvenna á heilbrigðisstofnunum á landsbyggðinni, er hrint úr vör miklu verkefni sem heitir kynjuð hagstjórn. Yfirlýstur tilgangur hinnar kynjuðu hagstjórnar er að skoða efnahagsmálin út frá nýjum sjónarhóli, þar sem þarfir kvenna eru í fyrirrúmi.

Í fjárlagafrumvarpinu eru liðir í hverju ráðuneyti sem bera þetta heiti, kynjuð hagstjórn. Sums staðar eru þeir býsna vandræðalegir og bera þess merki að í ráðuneytunum hafi menn ekki almennilega haft hugmyndaflug til að láta sér detta nokkuð í hug. Verkefnin verða þess vegna hálfgerð redding, til þess að uppfylla stefnumótun ríkisstjórnarinnar. En hallærisredding sem kostar fullt af peningum.

Þetta er samt aukaatriði.

Aðalatriðið er að á sama tíma og verið er að gera sérstakt átak, til þess að reka konur úr störfum sínum á landsbyggðinni sérstaklega, þá er reynt að skreyta sig með svona verkefni.

Það er ekki nóg að festa á sig feminískar skrautfjaðrir og búa til fyrirbrigði sem heitir kynjuð hagstjórn.  Það er miklu nær að varpa burtu svona sýndarmennsku  á sama tíma og verið er að reka konur úr störfum sínum.

Á Sauðárkróki sl.mánudagskvöld var haldinn þúsund manna fundur til þess að mótmæla aðförinni að heilbrigðistofnuninni. Að óbreyttum munu tugir kvenna missa vinnuna sína á næsta ári vegna stefnumörkunar ríkisstjórnarinnar. Þar eins og alls staðar annars staðar fannst fólki hrein móðgun í því að stæra sig af fyrirbrigði eins og kynjaðri hagstjórn í orði, en keppast svo við að reka konur úr störfum sínu þegar til stykkisins kemur.

Fyrir norðan var þetta nefnt Kynjuð aðför, en ekki kynjuð hagstjórn. Það er laukrétt.

Lýst er eftir stuðningsmönnum fjárlagafrumvarpsins í ríkisstjórn

Það er til marks um ruglandina í þjóðmálaumræðunni að það er talið til tíðinda að finna megi ráðherra sem styðji fjárlagafrumvarpið. Það má lesa um HÉR. Svandís Svavarsdóttir upplýsti það á Alþingi í morgun að hún ætlaði að ljá fjárlagafrumvarpinu stuðning sinn. Það varð tilefni til sérstakrar fréttar og fyrirsagnar í þessa veru.

En þá eru þeir eftir átta, ráðherrarnir sem ekki hafa sagt okkur frá afstöðu sinni til máls á málaskrá númer 1 á Alþingi, sem sagt fjárlagafrumvarpsins.

Atburðir síðustu daga gefa fullt tilefni til þess að auglýsa eftir þeim ráðherrum sérstaklega undir liðnum tapað fundið, sem styðja fjárlagafrumvarpið

Í þingræðisríkjum gilda afskaplega einfaldar reglur; óskrifaðar reglur, sem öllum þykja sjálfsagðar. Styðji ráðherra ekki fjárlagafrumvarpið, gerist annað tveggja. Ráðherrann segir af sér eða ríkisstjórnin víkur.

Hér er þessu orðið öðruvísi farið og það segir sína sögu

Ögmundur Jónasson þverneitaði að segja Alþingi frá því hvort hann styðji fjárlagafrumvarpið. Eitt og sér sýnir það auðvitað ótrúlegan hroka gagnvart Alþingi og í rauninni ættu þingmenn allra flokka að mótmæla svona vinnubrögðum ráðherrans; sjálfs mannréttindaráðherrans. En í þessu máli sem ævinlega sýndu flokksfélagar hans á Alþingi og stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar í Samfylkingunni, að þeir meina ekkert með fagurgala sínum um að Alþingi eigi að sýna framkvæmdavaldinu vald sitt. Þeir þögðu og létu sem ekkert væri.

Orðskrúðið og mælgin sem vall af vörum stjórnarliða, þegar verið var að afgreiða þingsályktunartillöguna sem Atli Gíslason kallaði sjálfstæðisyfirlýsingu Alþingis, er greinilega innistæðulaust blaður. Hrokagikkir valdsins eru samir við sig.