Ringluð þjóðmálaumræða

Það er til marks um hversu ringluð þjóðmálaumræðan er orðin, að það er talið tíðinda þegar hið augljósa er sagt; sem sagt að ríkisstjórn sem ekki hefur vald á sínu eigin fjárlagafrumvarpi er feigðinni vígð. Egill Helgason skrifar um þetta með spekingssvip og vitnar í Mörð Árnason þingmann Samfylkingarinnar þessu til stuðnings. En kannski er Egill bara að auglýsa sjónvarpsþáttinn sinn, en þar hraut þessi mikla speki af vörum samfylkingarþingmannsins.

En mönnum er vorkunn. Fáránleikinn í þjóðmálaumræðunni er orðinn svo yfirgengilegur á köflum, að það vekur ekki athygli þegar fréttir berast af því að ríkisstjórnin hafi ekki meirihluta fyrir fjárlagafrumvarpinu sínu.

Álfheiður Ingadóttir sagði frá því þegar hún kvaddi heilbrigðisráðuneytið og Ögmundur Jónasson fékk aðgang að ríkisstjórnarborðinu að nýju, að þessar tilfæringar væru gerðar til þess að tryggja ríkisstjórninni meirihluta fyrir fjárlagafrumvarpinu.

Sjálfur hrökk ég við þegar ég nam þessi orð af vörum ráðherrans fráfarandi. Bæði vegna þess að þau fólu í sér að fjárlagafrumvarpið hefði verið afgreitt bersýnilega úr þingflokkum stjórnarflokkanna án nægjanlegs stuðnings á Aþingi. En einnig vegna þess að hér var lýst ótrúlegu valdabraski; ráðherrastóll í skiptum fyrir stuðning við fjárlögin.

Um þetta fjallaði ég HÉR á þessu bloggi. Annars staðar vakti það ekki athygli.

En nú er komin upp ný staða. Ríkisstjórnin hefur ekki meirihluta fyrir tillögum sínum um niðurskurð til heilbrigðisstofnana á landsbyggðinni. Það sást þegar sl. fimmtudag, eins og ég vakti athygli á HÉR. Enn er því fjárlagafrumvarpið í höndum hers. Þingmenn Samfylkingar jafnt og VG leggjast á árarnar með okkur í sjtórnarandstöðunni og sífellt fjölgar í liðinu.

Ráðherrakapallinn frá því í september dugði því bersýnilega ekki. Í þetta sinn er lausnin einfaldari. Hún er bara í því fólgin að ríkisstjórnin afturkalli fjárlagatillögur sínar varðandi heilbrigðisstofnanir á landsbyggðinni

Meirihluti Alþingis hafnar niðurskurðinum á heilbrigðisstofnunum á landsbyggðinni

Síðasti sólarhringur eða svo hefur verið örlagaríkur í stjórnmálunum. Við lok gærdagsins lá það fyrir að ekki er þingmeirihluti fyrir umdeildasta þætti fjárlagafrumvarpsins. Niðurskurðinum til heilbrigðisstofnananna á landsbyggðinni. Ríkisstjórnin á núna bara einn kost. Lýsa því yfir að fallið verði tafarlaust frá þessum fyrirætlunum og að við afgreiðslu fjárlaganefndar fyrir aðra umræðu fjárlaganna verði tillögurnar dregnar til baka.

Eigi færri en þrír þingmenn stjórnarliðsins lýstu í gær andstöðu sinni við þá ætlun að skera svona harkalega niður fjármuni til heilbrigðisstofnana á landsbyggðinni. Sigmundur Ernir Rúnarsson fjárlaganefndarmaður Samfylkignarinnar gerði það strax í gær, undir það tóku Ólína Þorvarðardóttir, Samfylkingu og Ásmundur Einar Daðason, einnig fjárlaganefndarmaður úr VG. En áður hafði Jórunn Einarsdóttir varaþingmaður Atla Gíslasonar VG, gert það í umræðu um stefnuræðu forsætisráðherra.

Á þúsund manna fundi á Ísafirði, þar sem íbúar á norðanverðum vestfjarða mættu til þess að láta í ljósi hug sinn til niðurskurðaáformanna, vakti ég athygli á þessu.

Það er ekki vika síðan að ríkisstjórnin lagði fjárlagafrumvarpið fyrir árið 2011, á borð þingmanna, þar sem ótíðindin var að finna. Það gerðist nákvæmlega kl. 16 sl. föstudag. Fyrir dagslok í gær, lá fyrir að þessi áform nutu ekki stuðnings þingmanna. Það tók sem sagt ekki nema 6 daga að hafna þessum vanhugsuðu og röngu tillögum.

En gáum samt að. Nú er ekki ólíklegt að reynt verði að þröngva í gegn minniháttar breytingum. Það væru hins vegar brigð. Það getum við heldur ekki látið yfir okkur ganga.

Það eitt er viðunandi að ekki verði gengið svo nærri heilbrigðisstofnunum okkar á landsbyggðinni, að þær standi eftir aðeins svipur hjá sjón. Þau niðurskurðaráform sem litu dagsins ljós öllum að óvörum í fjárlagafrumvarpinu var stefnuyfirlýsing um að leggja af eiginlega sjúkrahúsþjónustu út um allt land. Það er því sem við eigum að hrinda af okkar höndum.

Samstarf ? Já, en um hvað?

Ríkisstjórnin kallar núna skyndilega eftir samvinnu við stjórnarandstöðuna. Þetta er kunnuglegt stef. Svoleiðis bregst ríkisstjórnin einlæglega við þegar hana hefur rekið upp á sker, eins og ég hef rakið HÉR.

Sannarlega er þess þörf að allt gott fólk beiti kröftum sínum að því að bregðast við þeim vanda sem við er að glíma. Hjálparlaust gerir ríkisstjórnin það ekki.

En tvær spurningar vakna strax. Hin fyrri er þessi. Vill ríkisstjórnin samráð í raunveruleikanum, er þetta sýndarmennska? Hin spurningin er þá þessi. Um hvað á þetta samráð að snúast?

Sporin hræða. Ríkisstjórnin hafði það bókstaflega á stefnuskrá sinni að útiloka stjórnarandstöðuna frá samstarfi. Það var gert með því að stjórnarflokkarnir sögðu það skýrt að hvað brýnast væri að halda stærsta stjórnarandstöðuflokknum Sjálfstæðisflokknum frá áhrifum og ákvarðanatöku. Voru sem sagt á móti samstarfi á Alþingi. Þessari stefnu sinni hefur ríkisstjórnin fylgt, þó annað hafi verið svikið. Um samráð er bara að ræða þegar ríkisstjórnin er í nauðum.

Hitt dæmið er sjálfur Stöðugleikasáttmálinn. Gerður undir merkjum samráðs og samstarfs við launþega og atvinnulíf. Blekið hafði ekki þornað þegar sáttmálinn hafði verið svikinn.

Og um hvað á samráðið að snúast núna?

Eftirfarandi má meðal annars nefna:

Í fyrsta lagi um raunverulegar lausnir fyrir heimilin í landinu. Núverandi lausnir duga ekki.

Í annan stað að koma atvinnulífinu á ferð. Ríkisstjórnin gerir allt sem hún getur til að þvælast fyrir uppbyggingu í helstu útflutningsgreinum okkar, sjávarútvegi og stóriðju. Því verður að linna.

Í þriðja lagi þarf að aflétta ýmsum þeim álögum sem hafa verið settar á heimili og atvinnulíf og fara í staðinn þá leið skattlagningar séreignasparnaðar sem við sjálfstæðismenn höfum sett fram.

Í fjórða lagi verður ríkisstjórnin að hætta að níðast á landsbyggðinni við niðurskurð, eins og hún markar stefnu um þessa dagana.

Og þannig mætti halda áfram.

Það þarf með öðrum orðum að snúa af leið ríkisstjórnarinnar. Ekki gera neinar minniháttar breytingar á einstökum þáttum. Það þarf miklu meira. Það þarf algjöra stefnubreytingu.

Heilbrigðisstofnanir á landsbyggðinni settar í spennitreyju

Hinn gríðarlega harkalegi niðurskurður á heilbrigðisstofnunum á landsbyggðinni hefur eðlilega vakið upp hörð viðbrögð almennings. Annað væti óeðlilegt. Menn skilja vel að það þarf að draga saman seglin eins og gert er í heilbrigðismálum almennt. 5% niðurskurður í heilbrigðismálum að jafnaði er staðreynd og enginn kveinkar sér undan henni.

En 20 prósent niðurskurður eins og á Ísafirði eða 30% eins og á Sauðárkróki, eða 11% á Blönduósi, strax ofan í harkalegan niðurskurð á þessu ári og svipað á Patreksfirði, það gengur auðvitað ekki.

Það er eins og ég sagði í fjárlagaumræðunni í gær. Það er ekki hægt að segja að þessum heilbrigðisstofnunum sé markaður rammi. Það er verið að setja þær í spennitreyju. Sjá HÉR

Þarna er allt gert með öfugum klónum.

Eðlilegt hefði verið að stefnan hefði verið mótuð fyrst, nauðsynlegt samráð haft við heimamenn og niðurstaðan síðan kynnt í fjárhagsumfangi því sem fjárlögin gerðu ráð fyrir.

Það er ekki þannig. Ekki var talað við nokkurn mann, engin fagleg ráð sótt út í héruðum. Allt unnið í eintómu leynipukri og ákvörðuninni síðan skellt framan í menn, rétt sisona. Þetta er gjörsamlega ólíðandi.

Þannig er læðst að fólkinu á landsbyggðinni og án nokkurs fyrirvara er verið að gjörbreyta þessum heilbrigðisstofnunum. Þær verða ekki eiginleg sjúkrahús á næsta ári, verði þetta niðurstaðan. Allt að 70% niðurskurður á sjúkradeildum eru skilaboð um það í gegn um fjárlögin.

En það leynist ein lítil vonartýra. En bara örlítil.

Í umræðum um fjárlögin krafði ég heilbrigðisráðherra svara um þessi mál. Sjá HÉR Hann var varkár, en sagði þó eitt, sem við þurfum að fylgja eftir. Hann útilokaði ekki að fært yrði til innan fjárhagsramma heilbrigðisráðuneytisins. Þannig þyrfti ekki að koma til þessa mikla niðurskurðar. Þessu þurfum við að fylgja eftir. Réttlæti og sanngirni krefst þess.

Stjórnarstefnan var að hafna öllu samstarfi á Alþingi

Nú segir Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra að stjórnmálaflokkarnir þurfi að taka höndum saman. Það er gott að hún hefur skipt um skoðun og skilur að ríkisstjórnin er bæði máttvana og hefur þrotið örendið. En sorglegt er að það þurfi 8 þúsund manna mótmæli við Alþingishúsið til þess að skilja það sem hefur blasað við öllum landsmönnum um langa hríð.

En gleymum þá ekki einu. Það var meðvituð og markviss stefna ríkisstjórnarflokkanna, VG og Samfylkingar að eiga EKKI slíkt samstarf. Þetta var eitt af kosningaloforðunum sem voru gefin. Sagt er að það sé eina kosningaloforðið sem ríkisstjórnarflokkarnir hafa ekki svikið; ennþá að minnsta kosti.

Því eins og við munum lýstu báðir flokkarnir því yfir að markmið þeirra væri að tryggja að Sjálfstæðisflokknum - og eftir atvikum Framsóknarflokknum - yrði haldið frá öllum áhrifum við landstjórnina. Nú þyrfti nýja stefnu og nýjar áherslur. Stefnu og áherslur VG og Samfylkingar. Þessu hefur samviskusamlega verið fylgt eftir. Það verður nefnilega aldrei samstarf á milli flokka á Alþingi, þegar þeir sem landinu stýra vilja ekki slíkt samstarf.

Nú hafa ríkisstjórnarflokkarnir haft 900 daga til þess að hrinda þessum áherslum í framkvæmd. Reisa skjaldborgina umræddu og breyta þjóðfélaginu eftir höfði þessara tveggja flokka. Þeir hafa haft til þess nægjanlegan þingstyrk. Og árangurinn blasir við.

Á meðan forystumenn ríkisstjórnarinnar tala um að "landið sé að rísa" eins og Steingrímur segir - og "árangurinn sé öfundarefni annarra þjóða", eins og Jóhanna segir, blasir hinn bitri sannleikur við öllum almenningi.

Ríkisstjórnin er núna úti á berangri, hefur engum árangri náð þar sem brýnast er og veit ekki í hvorn fótinn hún á að stíga. Þess vegna sendir hún út neyðarkall.

Við Sjálfstæðismenn höfum hvað eftir annað kallað eftir samstöðu allra flokka um nauðsynlegar aðgerðir, í atvinnumálum, í málefnum heimilanna og efnahagsmálum. Á það hefur ekki verið hlustað. Okkar hugmyndum hefur verið sópað út af borðinu, af þeim háum herrum og frúm í Stjórnarráðinu. Það er gott að vita að þetta fólk er að vitkast. En það er illt að til þess þurfi 8 þúsund manns að þyrpast út á göturnar og krefjast nýrra vinnubragða.

Hvað snýst hraðar en vindhani á burst?

Nú er ekki úr vegi að bjóða upp á dagskrárliðinn Spurningu dagsins. Og spurt er: Hvað er það sem snýst hraðar en skopparakringla og hvað fer örar í hringi en vindhani á burst.?

Já ég veit. Þetta er auðveld spurning. Svarið blasir vitaskuld við hverjum manni. Það er hann Mörður Árnason alþingismaður Samfylkingarinnar. Það sáum við í atkvæðagreiðslunni um ákærur gegn fyrrverandi ráðherrum sl. þriðjudag. Þessari sömu og afhjúpaði loddarahátt nokkurra þingmanna Samfylkingarinnar.

Mörður Árnason, sem kveðst vera prinsippfastur maður og sjálfum sér samkvæmur, hafði nokkra sérstöðu. Það tók hann 14 mínútur, að fara í algjöra hringi. Var með fyrirheit um að ákæra bæri alla ráðherrana fjóra. En hætti við tæplega kortéri seinna og ákvað að greiða því ekki atkvæði að ákæra einn ráðherra Samfylkingarinnar.

Þetta getum við séð í meðfylgjandi atkvæðaskýringum hans, sem birtar eru á vef Alþingis og HÉR má lesa og þar sést nákvæm tímasetning hringsnúnings hans. Þetta kemur hér á eftir:

Fyrri ræðan:

[16:42] Mörður Árnason (Sf): Forseti. Þetta er einn af þeim þáttum málsins sem ég hef velkst í vafa um frá því að ég byrjaði að kynna mér það, m.a. vegna þess að málsgögn og yfirlýsingar sem varða fyrrverandi utanríkisráðherra og fyrrverandi viðskiptaráðherra eru misvísandi. Að lokum er það mín niðurstaða að um alla fjóra ábyrgðarmenn ríkisstjórnarinnar 2007–2009 um efnahagsmál hljóti að gilda hið sama. Ég segi því já.

Síðari ræðan:

[16:56] Mörður Árnason (Sf): Forseti. Meiri hluti Alþingis hefur ákveðið að kæra ekki fyrrverandi utanríkisráðherra og fyrrverandi fjármálaráðherra. Við þær aðstæður er út í hött að mínu viti að kæra fyrrverandi viðskiptaráðherra. Ég greiði ekki atkvæði í þessari atkvæðagreiðslu.

Samstarf byggist á trausti og heiðarleika

Á margan hátt var að þróast prýðilegt samstarf á Alþingi síðustu mánuðina í stórum og erfiðum málum. Dæmi er vinnan í Iceavemálinu, þegar ríkisstjórnin var uppgefin og við stjórnarandstæðingar tókum upp samstarf við þingmenn úr stjórnarliðinu til að hrinda af okkur alræmdum samningi Steingríms J. og Jóhönnu. Annað dæmi: Árni Páll Árnason félagsmálaráðherra kom með svo hraklegt frumvarp inn í þingið um málefni heimilanna, að félagsmálanefnd Alþingis ásamt starfsfólki þingsins og ráðuneytisins, máttu búa til nýtt þingmál.

Þingmannanefndin sem svo mjög hefur verið umrædd, lagði fram þingsályktunartillögu þar sem andi samvinnu þingflokka sveif yfir vötnum.

En þá dundi ógæfan yfir. Hinar ástæðulausu ákærur á hendur fjórum ráðherrum voru teknar fyrir strax í kjölfarið. Og þá birtist okkur óheiðarleikinn, undirmálin og loddaraskapurinn í sinni purkunarlausustu mynd. Tilteknir þingmenn Samfylkingarinnar sýndu alþjóð inn í sálargluggann sinn og það sem þar blasti við, líður landsmönnum seint úr minni.

Það hefur farið bylgja fordæmingar um landið vegna þessa.

Auðvitað munu slík vinnubrögð í þessu grundvallarmáli hafa áhrif á samstarf á Alþingi. Alls ekki almennt, en andrúmsloftið eitrast, eins og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir fyrrverandi formaður Samfylkingarinnar benti á í fjölmiðlum í fyrradag.

Samstarf byggist nefnilega bæði á trausti og heiðarleika. Samstarf á Alþingi byggist ekki á niðurskrifuðum nótum, heldur trúnaði og trausti. Þegar traust er rofið, þegar óheiðarlegum vinnubrögðum er beitt, þegar loddaraskapur verður aðalsmerki manna, þá verða engar forsendur til ærlegs og nauðsynlegs samstarfs. Ekki við það fólk sem þannig vinnur. Hins vegar verður vonandi áframhaldandi samstarf og traust á milli allra hinna, sem eru sem betur fer lang flest ágætt og ærlegt fólk sem fyrirlítur þau vinnubrögð sem við urðum vitni að á Alþingi síðast liðinn þriðjudag.

Nýr heimsmetshafi í hræsni

Steingrímur J. Sigfússon formaður VG og fjármálaráðherra, sló heimsmet í hræsni í sjónvarpsviðtölum sl. þriðjudag, eftir að loddaraskapurinn úr Samfylkingunni leiddi til ákærunnar á hendur Geir H. Haarde.

Formaður VG mætti þar, setti upp svip kórdrengsins, - sem illa dugði þó til að fela brosviprurnar - og sagði þetta hafa allt saman vera hið ömurlegasta. Verst af öllu væri að sitja uppi með það að Geir H. Haarde yrði ákærður. Annar hefði frekar átt að sæta ákærum.

Þvílíkur yfirdrepsskapur!

Það var með atkvæði Steingríms J. Sigfússonar að Geir H. Haarde sætir nú ákæru. Steingrímur J. flutti mál sitt á Alþingi og þar kom skýrt fram einbeittur vilji að ná fram ákæru á hendur fyrrverandi forsætisráðherra.

Og síðan skulum við ekki gleyma einu. Fimm þingmenn undir forystu fulltrúa VG í þingmannanefndinni, Atla Gíslasonar, lögðu af stað með þingsályktunartillögu um að ákæra fjóra ráðherra. Klíkan úr Samfylkingunni sem plottaði aðra niðurstöðu, sá til þess að ráðherrar flokksins yrðu ekki ákærðir. Einu atkvæði munaði að Árni M. Mathiesen yrði líka að sæta ákæru. Eftir situr Geir H. Haarde.

Hefði það verið gegn vilja Steingríms J. Sigfússonar að svona færi, átti hann einn ofureinfaldan og rökréttan kost. Tillagan svo breytt með ákæru á hendur einum manni, var borin upp til atkvæða í lokin. Þar fékk Steingrímur J. tækifæri til að sýna manndóm og greiða atkvæði gegn slíkri niðurstöðu, væri hún honum á móti skapi.

Það hefði líka verið rökrétt eins og í pottinn var búið. Það er eðlismunur á því að ákæra fjóra ráðherra eða einn. Það er vandséð hvernig sá sem taldi rétt að ákæra fjóra, gat stutt þá niðurstöðu að ákæra einn, þegar upp var staðið. En þeir gerðu það nú samt, hræsnararnir.

En auðvitað sýndi hvorki formaður né þingmenn VG slíkan manndóm. Ákæruviljinn réði för. Hræsnin, yfirdrepsskapurinn og krókódílatárin voru hins vegar vandlega geymd fram að sjónvarpsviðtölunum.

Ómerkilega liðið

Síðast liðinn mánudag gengu staflaust um Alþingishúsið sögur um að tilteknir þingmenn Samfylkingarinnar undirbyggju taktískar atkvæðagreiðslur vegna áforma um að ákæra fyrrverandi ráðherra. Ætlunin væri að tryggja að ráðherrar Samfylkingarinnar slyppu en ráðherrar Sjálfstæðisflokksins yrðu ákærðir. Þegar eftir þessu var gengið þverneituðu þingmenn Samfylkingarinnar að nokkuð slíkt væri í pípunum og sögðu hið augljósa; slíkt væri vitaskuld fáránlegt.

En annað kom í ljós í atkvæðagreiðslunum í gær. Þar birtist manni ömurlegur hráskinnsleikur og ótrúlegur loddaraskapur þar sem skrifað var upp um alla veggi. SAMFYLKINGIN SÉR UM SÍNA.

Þetta er augljóst.

Geir H. Haarde verður ákærður og sú ákvörðun tekin með 33 atkvæðum gegn 30. Það vildu 9 þingmenn Samfylkingarinnar.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir verður EKKI ákærð og sú ákvörðun er tekin með 34 atkvæðum gegn 30. Fimm þingmenn Samfylkingarinnar vildu ákæra hana. Fjórir þingmenn flokksins sem vildu ákæra Geir vildu ekki ákæra Ingibjörgu

Árni M. Mathiesen verður EKKI ákærður. Það var ákveðið með 32 atkvæðum gegn 31. Sem sé. Einungis munaði einu atkvæði að hann yrði ákærður. Sjö þingmenn Samfylkingarinnar vildu ákæra Árna. Þar af sex sem ekki vildu ákæra annan hvorn fyrrverandi ráðherra Samfylkingarinnar.

Björgvin G. Sigurðsson verður EKKI ákærður. Þrír þingmenn Samfylkingarinnar vildu ákæra hann, en 9 þeirra Geir og sjö þeirra Árna.

Það þarf ekki vitnanna við. Þetta blasir við hverjum óvitlausum manni.

Nöfn þessara þingmanna sem hafa nú orðið berir að þessum fyrirlitlegu vinnubrögðum, eru skráð óafmáanlega í bækur Alþingis. Þar verða þau varðveitt um aldur og ævi þessu fólki til fullkominnar skammar.

En það sýnir svo forherðinguna, að í fjölmiðlum reynir þetta lið að þræta og bera af sér loddaraskapinn, sem við öllum blasir. Það er sem sagt ekki nóg með að þetta fólk stundi hér ómerkilegan hráskinnaleik sem ekki hefur fyrr sést í minni manna á Alþingi. Heldur er augljóst að það er einbeitt og forhert í athæfi sínu og bætir þannig gráu ofan á svart.

Alltaf heyrum við sama eymdarvælið

Ríkisstjórninni er alls staðar mislagðar hendur. Þegar á það er bent, bregðast talsmenn hennar alltaf við með sams konar hætti. Með væli. Hvað er hann Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra búinn að skæla oft og mikið yfir örlögum sínum í fjölmiðlum eða úr ræðustóli Alþingis? Það væri verðugt rannsóknarefni fyrir töluglöggt fólk að taka saman þær upplýsingar.

Samfylkingin og VG gengu saman í eina sæng 1. febrúar árið 2009, en höfðu staðið í leynimakki til undirbúnings ráðahagnum frá haustdögum ársins 2008. Sá tími er einfaldlega liðinn að ríkisstjórnin geti alltaf svarað fyrir mistök sín og verkleysi með því að vísa á efnahagshunið árið 2008.

Það gera sér allir grein fyrir afleiðingum þess hruns. En ríkisstjórnin getur engum kennt um nema sjálfri sér fyrir vandræðaganginn  sem einkennir allt hennar fas. Tveimur árum eftir efnahaghrunið verða ráðherrarnir að líta í eigin barm. þaðþýðir ekki endalaust að benda á aðra.

Glöggt dæmi er niðurstaða dómstóla vegna gengisbundnu lánanna. Um það mál hafði ríkt óvissa. Héraðsdómur á sínum tíma gaf til kynna hvers vænta mátti. Bæði Seðlabankinn og Viðskiptaráðuneytið létu vinna sérfræðiálit, sem sögðu að lánveitingarnar væru ólöglegar.  En sjálf svaf ríkisstjórnin sínum óréttláta svefni, gjörsamlega aðgerðar- og meðvitundarlaus.

Öllu var stungið undir stól. Og þó öllum væri ljóst að  afleiðingar dómsins yrðu miklar fyrir hag ríkisins, var ekkert gert til að undirbúa sig. Ríkisstjórnin var, eins og Bjarni Benediktsson formaður Sjálfstæðisflokksins benti á í grein í Morgunblaðinu sl. föstudag, algjörlega ber að fullkominni vanrækslu. Og svo dirfast stuðningsmenn hennar að rífa kjaft og verja þennan aumingjaskap.