Ríkisstjórnin vill ekki frekari aðgerðir í þágu heimilanna

 

 

Það er kvartað undan því að ríkisstjórnin vildi ekki setja á dagskrá Alþingis, mál sem snertu hagsmuni heimilanna, skuldir þeirra og erfiðleika. En það þarf engan að undra. Menn þurfa einfaldlega að horfast í augu við það að ríkisstjórnin ætlar ekki að gera neitt fleira en gert hefur verið til þess að koma til móts við þeirra hagsmuni.

 

 

Ríkisstjórnin hefur sagt sitt síðasta orð. Hún ætlar ekki að gera neitt fleira. Stærir sig af aðgerðum sínum og sýnist harla ánægð. Skuldug heimili verða einfaldlega að horfast í augu við það.

Meira en tvö ár eru liðin síðan að forsætisráðherra sagði að nú væri búið að ná með fullnægjandi hætti utan um þennan skuldavanda, eins og Bjarni Bendiktsson formaður Sjálfstæðisflokksins dró fram í þingræðu. Fleiri aðgerða væri ekki að vænta. Síðan þá hafa stjórnvöld hrakist undan, eins og flatreka skip í stórsjó. Það hafa verið kveiktar væntingar um frekari aðgerðir. Vikulega hefur formaður efnahags og viðskiptanefndar Alþingis komið upp í ræðustól og sagt frægðarsögur af væntanlegum afrekum nefndarinnar.

En ekkert hefur hins vegar gerst í reynd. Þetta eru allt orðin tóm, lýðskrum, til þess að róa mannskapinn. Það er alltaf allt við það sama.

Ég flutti frumvarp um að ríkisstofnunin  Íbúðalánasjóður fengi heimildir til þess að beita sömu aðferðum við skuldalækkun til heimila og ríkisfyrirtækið Landsbankinn. Það hefði þutt verulega skuldalækkun fyrir heimilin. En það vildu stjórnarliðar ekki.  Þessi tillaga mín kom til afgreiðslu á Alþingi. VELFERÐARráðherrann beitti sér gegn þessu, í nafni ríkisstjórnarinnar. Þingmenn stjórnarliðsins dröttuðust á eftir og þar með var það spil búið.

Nú þýðir ekkert að kalla eftir frekari úrræðum frá þessari ríkisstjórn. Hún hefur fengið til þess ærin tækifæri, en vill ekki nýta þau. Hún vill ekki frekari aðgerðir fyrir heimilin. Það er orðið svo niðurneglt og kýrskýrt, að ekki þarf frekar um að ræða.

Nú eiga þingmenn einfaldlega að horfast í augu við þessa staðreynd. Ríkisstjórnin er andsnúin frekari aðgerðum fyrir heimilin. Úr þeirri átt er einskis að vænta. Það gerist ekkert fyrr úr þessu, fyrr en ríkisstjórnin missir völdin, fer frá og efnt verður til kosninga.

 

Skítt með forsetakosningarnar

 

 

Forsetakosningar nálgast nú óðfluga. Hingað til hefur jafnan gilt sú sjálfsagða regla að þingstörf liggi niðri í grennd við kosningar, svo sem forsetakosningar og sveitarstjórnarkosningar, til þess að gefa umræðum á þeim vettvangi eðlilegt svigrúm. Á því er þó ein undantekning á seinni árum. Við síðustu sveitarstjórnarkosningar, var Alþingi að störfum framundir kjördag og sætti þá eðlilega gagnrýni sveitarstjórnarmanna og frambjóðenda.

 

Þeirri för réðu forystumenn ríkisstjórnarinnar Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. Sigfússon. Og nú endurtaka þau leikinn í aðdraganda forsetakjörsins. Fyrir ellefu dögum tók ég málið upp á Alþingi og spurði Steingrím J. Sigfússon, með þessum orðum:

„Fram undan eru forsetakosningar og hingað til hefur það verið almennur skilningur að Alþingi bæri að gefa öðrum almennum kosningum rými á hinum lýðræðislega vettvangi til þeirrar umræðu sem er nauðsynlegur aðdragandi kosninga í lýðræðisríki. Það hefur til dæmis alltaf verið gert gagnvart sveitarstjórnarkosningunum nema nú síðast. Því verður ekki trúað að ríkisstjórnin ætli að koma eins fram gagnvart forsetakosningunum sem eru sögulegar í ljósi þess að í fyrsta skipti á lýðveldistímanum má segja að boðið sé fram með alvöruhætti gegn sitjandi forseta. Þá er mikil gerjun í umræðunni um stöðu og vald forsetans í stjórnskipun okkar og þess vegna er mjög mikilvægt að um þau mál geti farið fram lýðræðisleg umræða.“

Ráðherrann var alveg áhyggjulaus. Hann taldi helst að þjóðin væri svo áhugasöm um EM í knattspyrnu ( sem hún sannarlega er) að engu breytti þó þjóðmálaumræðan á Alþingi skyggði eitthvað á forsetakosningarnar.

Og enn virðist hið sama vera uppi á teningnum. Alþingi heldur áfram störfum sínum. Ríkisstjórnin situr við sinn keip; og rembist. Það er engu eirt. Stoltir ráðherrar og einsýnir fara sínu fram og skítt með forsetakosningarnar.

Erlend fjárfesting er það heillin

  

 

Ekki er langt síðan að háværar deilur stóðu um réttmæti erlendra fjárfestinga á Íslandi. Þessar deilur blossuðu upp í árdaga uppbyggingar á stóriðju. Þannig var tekist á um það þegar álverið í Straumsvík var byggt. Frægt er svo að hópur mótmælenda steðjaði á Grundartanga við Hvalfjörð og reisti níðstöng til þess að mótmæla áformum um uppbyggingu Járnblendiverksmiðjunnar á Grundartanga á sínum tíma.

 

Þetta var í þá daga. Og allt fram á þennan dag höfum við séð slíka umræðu, þar sem varað er við ásælni erlendra auðhringja, sem vildu seilast inn í íslenskt atvinnulíf, hafa áhrif á efnahagslífið og raunar þjóðlífið allt. Nefna mætti til sögunnar margs konar fleyg orð sem féllu í þessa veru.

Í sögulegu samhengi núna er það síðan athyglisvert að þeir sem fremstir fóru í slíkri umræðu voru vinstri menn allra  handa. Þeir fóru harðast fram gegn öllum hugmyndum um erlenda fjárfestingu og höfðu uppi stærstu orðin.

En sagan getur verið lævís og lipur, ekki síður en syndin ( sbr. heiti frægrar ævisögu Jóns Kristórfers kadetts) . Og örlögin geta verið meinleg og grá, eins og allir vita.

Gerist það nú ekki að við völd er ríkisstjórn á Íslandi, sem af aðstandendum er nefnd fyrsta tæra vinstri stjórnin; það er ríkisstjórn sem ekki er „menguð“ af miðjuviðhorfum Framsóknarflokksins. Og hvað gerist þá?

Iðnaðarráðherra þessarar ríkisstjórnar mælir fyrir tillögu á Alþingi um stefnu varðandi beinar fjárfestingar og gerði það í nafni ríkisstjórnarinnar. Þar getur sitthvað fróðlegt að líta. Svo sem eins og þetta: „Alþingi ályktar að bætt samkeppnishæfni Íslands gagnvart erlendri fjárfestingu og markaðssetning byggð á skýrum markmiðum sé sérstakt viðfangsefni sem leggja beri aukna áherslu á.“

Þarna eru tekin af öll tvímæli. Bæta þarf samkeppnishæfi landsins gagnvart erlendri fjárfestingu, sem á að verða sérstakt viðfangsefni sem leggja beri aukna áherslu á.

Þetta samþykktum við svo á Alþingi í gær. Ályktuðum um að við vildum auka aðdráttarafl Íslands gagnvart erlendri fjárfestingu,  gera hana að sérstöku viðfangsefni og leggja á hana aukna áherslu

Þá vitum við það sem sagt. Erlend fjárfesting er það heillin. Það urðu sem sagt örlög vinstri stjórnarinnar tæru, að marka sérstaka stefnu um að fá hingað útlendinga til fjárfestinga.

Baráttan gegn ásælni erlendra auðhringja ( eins og það hét í den) er grafin. Vinstri menn segjast vilja heilsa nýjum tímum og laða til sín útlendinga til þess að fjárfesta í íslensku atvinnulífi.

 Þar kom að því!

Rétt eins og risaeðla frá forsögulegri tíð

  

 

Það blæs ekki byrlega í heimsbúskapnum.  Það hagkerfi sem lengstum hefur verið ríkjandi í heiminum, Bandaríkin, á í miklum vanda. Hagvaxtartölur eru slakar og atvinnuleysið virðist vera orðið fast í sessi, þrátt fyrir gríðarlegar upphæðir sem ríkisstjórn Obama hefur dælt inn í hagkerfið.

Nýju hagkerfin sem hingað til hafa dregið áfram hagvöxtinn, eru mun veikari en menn töldu.  Hagvöxtur í Kína fer sýnilega minnkandi og þar hafa margir áhyggjur á að sú mikla aukning í þjóðarframleiðslu sem við höfum séð á undanförnum árum, kunni að vera bóla sem gæti sprungið. Indland, hitt stóra nýja hagkerfið sýnir líka mikil þreytumerki, með minnkandi hagvexti, lítilli fjárfestingu í  atvinnulífinu og lækkandi gengi  gjaldmiðilsins. Og stóra hagkerfið í Suður Ameríku, Brasilía, er núna með hagvöxt sem er minni en í Japan, sem þó hefur verið í stöðnunarástandi meira og minna frá tímum fjármálakreppunnar í Asíu og það þrátt fyrir nánast 0 vexti á útlánum.

En þó þetta sé slæmt, er það ekkert í samjöfnuði við evrusvæðið. Þar rambar Grikkland á gjaldþrotsbrúninni og önnur ríki nálgast þessa sömu bjargbrún. Bankar kalla eftir stuðningi ríkisstjórna, sem bera nú í vaxandi mæli ábyrgð á skuldbindingum einkafyrirtækja, sem fyrr eða síðar getur breyst í hrein útgjöld  og þar með skattahækkanir í kjölfarið.

Hið mikla vald, evran, hefur augljóslega ekki reynst sú lausn sem að var stefnt. Innri mótsagnir svona fjölþjóða peningakerfis virðast vera að leiða það í hreina glötun, eins og ýmsir spáðu svo sem fyrir um.

Þær lausnir sem menn sjá á þessu ástandi, fela í sér stórauknar sameiginlegar skuldbindingar evruríkjanna. Þar má nefna dæmi eins og um útgáfu sameiginlegra evruskuldabréfa innan vébanda evrópska seðlabankans. Endalaust vakir svo yfir krafan um samræmingu peningamálastefnu evrusvæðisins og ríkisfjármálastefnu einstakra ríkja.

Gallinn er hins vegar sá að þetta mun leiða til aukins valdaframsals sjálfstæðra þjóðríkja til ESB, evrópska seðlabankans og yfirþjóðlegra stofnana sem ekki hafa lýðræðislegt umboð. Og þar stendur hnífurinn í hinni frægu kú. Engin þolinmæði er gagnvart slíku á meðal íbúa Evrópu.

Sem sagt. Það er uppi algjört ráðleysi. Við höfum heyrt um fleiri björgunarpakka frá ESB en nokkur hefur tölu á. Trúverðugleikinn er horfinn og hið mikla ríkjasamband og hin sameiginleg mynt þess  evran,stendur uppi sem eins konar risaeðla frá fornri tíð, sem  vaxandi efasemdir eru um að eigi sér mikla framtíð. Ekki frekar en risaeðlurnar á forsögulegri tíð.

Eru mótmælin gegn kvótafrumvörpunum aðgerðir gegn þingræðinu?

 

Illskiljanleg eru þau orð Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra í hádegisfréttum Ríkisútvarpsins að mótmæli útvegsmanna sjómanna séu harkalegar  aðgerðir gegn þingræðinu og lýðræðinu í landinu sem eigi ekki að viðgangast. Eða hvernig má það vera að fundur, eins og sá sem boðað var til á Austurvelli í gær, geti beinst að þingræðinu og lýðræðinu?  Öðru nær. Friðsamleg mótmæli fólks eru hluti af lýðræði okkar og því getur enginn mótmælt.

Hinar talandi stéttir vinstri manna leggja sig fram um að gera lítið úr fundinum í gær. Þetta er angi  þess sama og birtist okkur á fundinum sjálfum, þegar fámennur hópur fólks, hélt uppi háreysti, til þess að koma í veg fyrir að boðskapur þeirra sem boðað höfðu til fundarins heyrðust. Nær væri að segja að slíkt háttalag væri aðgerð gegn lýðræði og því frelsi manna að geta fengið að tjá skoðanir sínar.

Ofan í þetta bætist síðan ótrúleg árátta einstakra þingmanna stjórnarliðsins að tala niður til starfsfólks sjávarútvegsfyrirtækjanna, sveitarstjórnarmanna, sjómanna og þeirra annarra sem hafa mótmælt hafa kvótafrumvörpum ríkisstjórnarinnar. Með því að uppnefna það taglhnýtinga útgerðarmanna, eða eitthvað álíka, er verið að segja að það hafi ekki frjálsan vilja og ekki sé orð að marka það sem það segir.

Þetta viðhorf lýsir þvílíkum hroka, yfirlæti og drambi, að engu tali tekur. Langt er síðan að álíka dreissugheit hafa heyrst og sést  í opinberri umræðu hér á landi og vekur spurningar um hversu mjög það fólk hefur fjarlægst almenning í landinu sem leyfir sér svona málflutning. Og eitt fullyrði ég. Þetta fólk talar ekki í nafni þjóðarinnar, svo mikið er víst.

Látum vera að menn haldi áfram ófrægingarherferð sinni gegn útgerðarmönnum. Það er nú orðið að föstum lið eins og venjulega. En að tala með þessum hætti til sveitarstjórnarmanna, talsmanna landverkafólks og sjómanna eða þá þess fólks sem hefur áhyggjur af framtíð sinni og vinnur í þjónustufyrirtækjum sjávarútvegsins, er aldeilis makalaust.

Þess vegna var það dapurlegt, á annars mjög góðum og fjölsóttum baráttufundi fólks í sjávarútvegi á Austurvelli í gær og sem ég sótti, að verða vitni að því að örlítill hópur fólks, reyndi allt hvað það gat til þess að koma í veg fyrir að forystumaður skipstjórnarmanna, útgerðarmaður, trillukarl í Þorlákshöfn , sveitarstjórnarmaður úr litlu byggðarlagi í Eyjafirði, fulltrúi þjónustufyrirtækis við sjávarútveginn, eða fulltrúi verkafólks í Vestmannaeyjum gætu sagt skoðanir sínar. Það tókst þó hins vegar sem betur fer ekki, en jafn skammarlegt  var tiltækið engu að síður.

Ríkisstjórnin fær að kenna á sínum eigin bellibrögðum

 

Pólitísk herstjórnarlist þeirra Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar hefur beðið slíkt skipsbrot að undrun sætir. Þessir tveir reyndustu stjórnmálamenn þjóðarinnar hafa staðið svo sérkennilega að málum, að þjóðinni ofbýður bersýnilega.

 

Fólki ofbýður  þegar stórmál eru sett fram sem liður í pólitískri herstjórnarlist, til þess að treysta stöðu ríkisstjórnarinnar. Þess vegna hefur ríkisstjórnin fengið þessar tilraunir sínar beint í andlitið; hefur fengið að kenna á sínum eigin bellibrögðum.

Það blasti við hverjum manni að herstjórnarlistin gekk út á að sýna óbilgrini í garð stjórnarandstöðunnar og keyra áfram þingmálin sín í sem mestu ósætti. Þetta sáum við í umræðunum á Alþingi um stjórnarskrármálið, þar sem stjórnarskráin sjálf varð leiksoppur stjórnarflokkanna. Þetta sáum við líka þegar rætt var um breytingar á stjórnarráðinu, þar sem allir sáu að markmiðið var það eitt að búa til fléttur til þess að framlengja líf hinnar óvinsælu ríkisstjórnar.

Og síðan var gefinn út stór kosningavíxill, þar sem Guðmundur Steingrímsson og hans Bjarta framtíð var í hlutverki ábekingsins. Hið formlega heiti víxilsins var framkvæmdaáætlun og átti að koma til innlausnar á kosningaári og greiðast af framtíðinni.

Loks hefur ríkisstjórnin keyrt áfram af óbilgirni sjávarútvegsmálin sín, þvert ofan í álit allra þeirra sem tjáð hafa sig um málin, jafnt sérfræðinga, sem hagsmunaaðila, sveitarfélaga, launþega  og raunar allra þeirra sem um málið hafa tjáð sig. Nema með einni heiðarlegri undantekningu; stjórn samfylkingarfélags suður í Keflavík!

Og nú hefur almenningur lagt mat á frammistöðu ríkisstjórnarflokkanna.

Ríkisstjórnin er rúin trausti. Var þó ekki á það bætandi. Samfylkingin hefur tapað 40% fylgis síns frá kosningum og Vinstri grænir um helmingi, skv. þjóðarpúlsi Gallup. Ábekingur víxilsins nær ekki lágmarksfylgi. Athyglisvert er að þessi könnun er einmitt gerð þegar þessi stórumál sem hér var vísað til yfirgnæfðu hina pólitísku umræðu. Málin sem áttu að skapa ríkisstjórninni nýja viðspyrnu.

Almenningur sér auðvitað í gegn um allt þetta sjónarspil ríkisstjórnarflokkanna. Fólki ofbýður hreinlega að stjórnarskráin sé gerð að leiksoppi, stjórnarráðið sé notað í einhverju innanfjarðarbakkelsi ríkisstjórnarflokkanna, menn reyni að traktera almenning með augljósum kosningavíxli og stundi síðan purkunarlausa tilraunastarfsemi með sjálfan sjárútveginn.

Fólkið í landinu sér að stórmál eru sett fram sem hluti af spuna og pólitískri herstjórnarlist og á þeim háskatímum sem við upplifum núna kunna fáir að meta slík vinnubrögð.

 

Sjómannadagurinn í skugga hótana ríkisstjórnarinnar - enn og aftur

 

Sjómannadagurinn er nú haldinn í skugga hótana ríkisstjórnarinnar, sem birtast í fiskveiðifrumvörpunum sem liggja fyrir Alþingi. Verði þau frumvörp að lögum, munu laun sjómanna og fiskverkafólks skerðast, atvinnuöryggi minnka og hagur sjávarbyggðanna versna. Það er því í hæsta máta ósvífið að ræða þessi mál um það leyti sem sjómannadagshelgin er að ganga í garð.

Þetta er endurtekið efni frá því í fyrra. Þá lá fyrir Alþingi frumvarp ríkisstjórnarinnar, sem hefði haft sömu afleiðingar. Eini munurinn er að þá flutti Jón Bjarnason frumvarpið í nafni ríkisstjórnarinnar. Nú var flutningsmaðurinn Steingrímur J. Sigfússon. Báðir raunar í þingflokki VG, en að vísu í sitt hvorum arminum.

Og smekkleysi ríkisstjórnarinnar ríður ekki við einteyming. Þessi frumvörp,  jafnt í fyrra og nú, eru til meðferðar í þinginu, rétt ofan í Sjómannadaginn.

Í fyrra var ætlun ríkisstjórnarinnar að ræða þessi mál inn í sjómannadagshelgina.  Ásamt félögum mínum mótmælti ég því þá og með þessum orðum:

„Virðulegi forseti. Ég tek undir það sem hér hefur verið sagt um lengd fundartímans í dag. Nú hefur hæstv. forseti upplýst að ekki er komin niðurstaða í það hversu lengi þingfundur muni standa í dag. Við þekkjum það að þótt sjómannadagurinn hinn formlegi sá ávallt fyrsti sunnudagur í júní hafa málin þróast þannig að æ stærri hluti af hátíðahöldum sjómanna hefur færst líka yfir á laugardaginn. Eins og við vitum er þetta kannski stærsti hátíðisdagur ársins í sjávarbyggðunum. Við sem komum úr sjávarbyggðunum höfum alltaf tekið þátt í þessum hátíðahöldum og teljum það meðal annars mikilvægan hlut af þingmannsstarfinu að geta gert það og því er mikilvægt fyrir okkur að hafa tækifæri til þess. Þar fyrir utan finnst mér ekki gott yfirbragð á því að við ræðum þetta umdeilda mál hérna um það leyti sem fólk er að tygja sig til þessara hátíðahalda og undirbúa þau. Það færi betur á því að við reyndum að haga skipulagi fundanna betur svo við gætum með eðlilegum hætti lokið þessum umræðum í dag á skikkanlegum tíma.“

 Nú er ríkisstjórnin enn að. Í gær var því aftur hótað að við ræddum þessi mál inn í sjómannadagshelgina. Við stjórnarandstæðingar mótmætlum þessu harðlega. En óskammfeilni stjórnarliða er ótakmörkuð. Eftir að hafa haft í gegn vilja sinn til kvöldfundar, hurfu þeir hér um bil allir úr salnum, fóru út í sólina og að grillum sínum. Jafnvel meirihlutafólkið úr atvinnuveganefndinni, sumt hvert, lét lítt sjá sig, þó það ætti ekki við um formann nefndarinnar og talsmann málsins.

Sem betur fer tók forseti þingsins af skarið og lét slíta fundi upp úr miðnætti. Þingforseti sýndi að hún hefur skilning á stöðu Sjómannadagsins og sjómannadagshelgarinnar, þó það eigi ekki við um ríkisstjórnarforystuna og þeirra taglhnýtinga.

Þetta er helber dónaskapur

 

Mér telst svo til að í umfjöllun sinni um veiðigjaldafrumvarpið og frumvarpið um stjórn fiskveiða hafi atvinnuveganefnd Alþingis haldið 18 fundi; margir þeirra stóðu klukkutímum saman og örugglega engir undir tveimur tímum. Fjöldi þeirra sem sendu nefndinni umsagnir um málin sýnist mér að hafi verið um 80. Sumir sendu inn umsagnir um bæði frumvörpin í einu, aðrir álit um hvort frumvarp fyrir sig. Til nefndarinnar voru svo kvaddir um 70 gestir. Margir þeirra komu um langan veg. Rifu sig upp frá daglegum störfum sínum, lögðu land undir fót, ýmist akandi eða fljúgandi, með ærnum tilkostnaði og kynntu mál sitt með miklum ágætum.

Við nefndarmenn spurðum gesti okkar. Óskuðum eftir rökstuðningi og kölluðum eftir viðbótar upplýsingum. Gestir okkar stóðu örugglega í þeirri trú að hér væri alvara á ferðum. Og vissulega var tilefnið brýnt. Við vorum að ræða nýja heildarlöggjöf um sjávarútvegsmálin; hvorki meira né minna.

Að fundi loknum hafa gestir nefndarinnar örugglega farið heim í þeirri von og trú að eitthvað mark yrði tekið á málflutningi þeirra. Þeir gætu haft áhrif á gang málsins, eins og hið lýðræðislega fyrirkomulag slíkra funda hefur að tilgangi.

Það vantaði svo sem ekki að fulltrúar stjórnarmeirihlutans hafi gefið slíkt til kynna. „Þetta er ekkert „skuespil“ (þýðing mín, leikrit)  hóf einn fulltrúa stjórnarmeirihlutans einlægt mál sitt og horfið í augu gestanna, til þess að árétta að hér væri um mikið alvörumál væri að ræða og að viljinn væri einlægur.

Og ofan í allt þetta vorum við í atvinnuveganefndinni lestuð með þverhandarþykkum, vel unnum greinargerðum, sem menn höfðu lagt mikinn kostnað í, enda gerð af miklum metnaði.

Og svo birtust viðbrögð stjórnarmeirihlutans.

Tjöldin voru dregin frá. Og þá kom það í ljós, að allt þetta hafði bara verið eitt risastórt „skuespil“. Leikrit. Farsi, þar sem í raun og veru var verið að hafa allt þetta góða fólk að háði og spéi.

Ferðirnar suður voru til einskis. Skýrslurnar höfðu verið settar í tætarann. Og rökin sem sett höfðu verið fram af alvöruþunga þess fólks sem við á að búa, höfðu greinilega ekki verið virt viðlits. Breytingartillögurnar voru hvorki fugl né fiskur, nema það sem laut að rekstrarumhverfi smábátaflotans. Þeim málum hefur verið hleypt í uppnám.

Þetta er auðvitað helber dónaskapur og lofar ekki góðu um önnur stór mál sem nú er verið að véla um í þinginu og meðal annars á vettvangi atvinnuveganefndar.

 

Látið eins og ekkert sé

 

Ein afdrifaríkustu mistök Vinstri hreyfingarinnar græns framboð urðu þegar flokkurinn sveik eitt sitt helgasta kosningaloforð og kastaði ESB andstöðunni fyrir róða. Flokkurinn hafði notið álits fyrir stefnufestu fram að því; einnig hjá mörgum pólitískum andstæðingum. Með þessum brigðum við sitt stóra loforð um andstöðuna við ESB, er þessi orðstír flokksins nú fyrir löngu fyrir bí.

 

Forystumenn VG héldu að aðgöngumiðinn að ríkisstjórnarborðinu með Samfylkingunni  yrði greiddur með því að svíkja þetta stóra kosningaloforð sitt. Það var hins vegar mikill misskilningur. Samfylkingin gat hvorki stillt VG né nokkrum öðrum flokki upp við vegg með ESB kröfunni. Samfylkingin hafði einfaldlega enga stöðu til þess. Flokkurinn var einangraður í afstöðu sinni til ESB og hafði því enga samningsstöðu í málinu. En svo mjög var VG orðið mál að komast í ríkisstjórn að þar á bæ voru menn tilbúnir til þess að kasta sínu stóra kosningaloforði á glæ, fyrir ESB – baunadiskinn.

En það er of seint að iðrast eftir dauðann. VG er komið á fulla ferð í herleiðingunni. Talsmenn flokksins eru manna harðastir í því að keyra áfram aðildarviðræðurnar. Sama hvað á gengur. Viðskiptahótanir ESB virðast þannig engu breyta og þó að allt sé á hverfandi hveli í Evrópu er enn haldið áfram.

Evran laðaði marga að ESB fyrir nokkrum misserum. Eftir hrun krónunnar sáu menn skjól á bak við múra evrunnar, sem margir töldu óvinnandi. Atburðir síðustu vikna og mánuða gera flestum ljóst nú orðið að þar er lítið skjól að finna.

En ekki öllum.

Hér uppi á íslandi situr að völdum ríkisstjórn sem lætur ekki finna á sér nokkurn bilbug. Ríkisfjármálasáttmáli Evrópusambandsins er augljóslega í fullkomnu uppnámi. Frakkar sem voru önnur helsta stoð evrusambandsins  hafa nú kosið sér forseta sem vill ekkert með þennan sáttmála gera. Í Grikklandi ríkir stjórnleysi og enginn veit með vissu til hvers það leiðir. Á morgun fellur stór skuld ríkisins í gjalddaga, án þess að vitað sé hvernig hún verður greidd. Myndarlegur hluti eignasafns grísku bankanna er fólginn í grískum ríkisskuldabréfum, sem falla stöðugt í verð.

 

En á meðan býst ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms til þess að halda áfram viðræðunum um að komast í þennan klúbb. Enginn munur er á stjórnarflokkunum í þessum efnum. Ekkert skilur þá að. VG er ekki síður áfram um ESB aðildina en Samfylkingin.

Það eina sem hefur gerst er að Hreyfingin er kominn endanlega til liðs við ríkisstjórnina og ætlar að hjálpa til við herleiðinguna; rétt eins og lofað var um áramótin, þegar ráðherrakapallinn var lagður.

 

 

Köllum spaðann, spaða

Þingsályktunatillaga ríkisstjórnarinnar um sameiningu ráðuneyt var samþykkt í dag, eftir miklar umræður. En hvers vegna er verið að ráðast í uppstokkun á Stjórnarráðinu þegar svo stuttur tími lifir af líftíma ríkisstjórnarinnar?

Við skulum kalla hlutina sínum réttu nöfnum. Þessi uppstokkun Stjórnarráðsins á uppruna sinn í því að ákveðið var að leggja ráðherrakapal einn heilmikinn nú um síðustu aðventu. Úr ríkisstjórninni voru teknir tveir ráðherrar, þeir Árni Páll Árnason og Jón Bjarnason sem ekki létu viljalaust að stjórn forystumanna ríkisstjórnarinnar.

En það er með ráðherrakapla eins og aðra kapla sem menn leggja; þeir ganga ekki allir upp og þá þurfti að stokka spilin. Og fyrir barðinu varð þá Stjórnarráðið. Þar með hófst þessi uppstokkun ráðuneyta, til þess að ráðherrakapallinn gengi eftir.

Vitaskuld reyndu stjórnarliðar að færa þetta stell sitt allt í hinn fegursta búning. En sannleika málsins þekkja allir. Þessar tilfæringar eiga rót sína rekja til þess sem allir sáu um áramótin, þegar ráðherrakapallinn hafði gengið upp. Þjóðin veit vitaskuld hvað að baki býr.

Í Bretlandi segja þeir; Let‘s call the spade a spade. Köllum spaðann, spaða. Eða sem er miklu íslenskulegra. Köllum hlutina sína réttu nöfnum. Það á við um þetta mál. Við skulum tala um þessi mál eins og þau voru í raun. Þetta var forsenda þess að hægt væri að leggja ráðherrakapalinn og láta hann ganga upp.

Ráðherrakapallinn og uppstokkun Stjórnarráðsins, er dýrkeyptur afrakstur valdatafls og hrosskaupa. Aðili að því máli, er hinn nýji stuðningsfulltrúi ríkisstjórnarinnar, Hreyfingin, sem gengur til liðs við ríkisstjórnina, þegar ráðherrarnir hóa.

Það er sennilega ekki að ástæðulausu að búið er að innleiða nýtt hugtak í stjórnmálaumræðuna; þríflokkurinn, Samfylkingin, VG og Hreyfingin.