Hvað ætli yrði gert við svona sveitarstjóra?

 

Hvað ætli myndi henda einn sveitarstjóra ef hann legði af stað með tillögu um að útsvarið yrði á næsta ári 10%, en útreikningar sýndu svo að um 20% útsvar yrði að ræða? Það væri gaman að velta því fyrir sér.

Fyrstu viðbrögðin yrðu örugglega undrun alls almennings og félaga viðkomandi í sveitarstjórninni. Svo yrði kannski dálítill kjánahlátur og síðan myndu menn örugglega velta því fyrir sér hvort hann væri örugglega rétti maðurinn í djobbið. Væri svo sveitarstjórinn kjörinn fulltrúi, er ekki líklegt að hann yrði talinn líklegur til árangurs í framtíðinni sem sveitarstjórnarmaður.

Setjum þetta svo í annað samhengi. Segjum að ekki væri um að ræða sveitarstjóra. Gefum okkur að þetta væri fjármálaráðherra, sem kynnti tekjufrumvarp á Alþingi og segði okkur að skattlagningarprósentan væri 40%, en svo kæmi í ljós að hún væri helmingi hærri. Svona um 80%. Ætli viðbrögðin yrðu ekki eitthvað svipuð og í tilviki sveitarstjórans.

Svo ekki sé nú talað um ef tölurnar væru ennþá glannalegri. Að við værum að tala um skatta sem væru svona 40% hærri, en gjaldstofninn sem skattaprósentan væri reiknuð af. Svona til dæmis 140%.

Það vita allir svarið.

En nú eru svona hlutir nákvæmlega að gerast. Sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra hefur lagt fram frumvarp um veiðigjöld í sjávarútvegi. Veiðigjöld eru samt ekki réttnefni, þó frumvarpið beri þetta heiti. Þetta er skattur. Sértækur veiðiskattur.

Þessi veiðiskattur átti að nema um 70% af því sem menn kalla í skjalinu rentu. Nú er það að vísu svo að þeir sem gleggst þekkja til, svo sem hinn þekkti hagfræðingur á sviði auðlindahagfræði Ragnar Árnason, sem segja að þetta sé ekki réttnefni. Þetta komist hvergi nærri því að geta kallast skattur á rentu. Þetta sé nær því að vera veltuskattur.

Sjá HÉR á bls. 2

Og síðan koma til skjalanna tveir valinkunnir fræðimenn á þessu sviði, sem atvinnuveganefnd kallaði eftir sér til ráðgjafar, og segja að allir útreikningarnir séu á svo vitlausum forsendum reistir. Þeir þýði ekki skattlagningu upp á 70%, heldur 140% !  Afleiðingin sé síðan að stór hluti útgerðanna ráði ekki við þetta og fari í gjaldþrot.

Sjá skýrslu Daða Más Kristóferssonar og Stefáns Gunnlaugssonar, HÉR á bls 27

Og hvað segir þá ráðherrann? – Jú þetta voru tæknileg mistök!! Það er nefnilega það.

En látum í góðsemi okkar ráðherrann njóta vafans. Þetta voru tæknileg mistök; en bara mistök upp á svona 100%.

En þá er bara það eftir að leiðrétta mistökin. Ekki með einhverjum skilyrðum, eins og tveir þingmanna stjórnarflokkanna sögðu í Morgunblaðinu  í gær. Heldur skilyrðislaust. Og eftir það getum við svo farið að leiðrétta annað dellumakerí, sem er mýgrútur af í veiðiskattsfrumvarpinu og frumvarpinu um breytingu á lögum um stjórn fiskveiða.

Ríkisstjórnin kýs átök

 

Við þekkjum það að mál ríkisstjórnar hafa forgang á Alþingi hverju sinni. Í þeim á að endurspeglast hinn pólitíski meirihluti sem á Alþingi er hverju sinni. Stjórnarandstaðan á hverjum tíma hefur viðurkennt þetta og svo er enn, þó hún kunni að vera efnislega andvígmálunum sem frá ríkisstjórninni koma.

En til þess að lýðræðið sé virkt, þurfa mál að koma fram í björgulegum búningi og á skaplegum tíma. Þá er  ekki verið að vitna til hinnar pólitísku stefnumótunar sem birtist í þeim.  Á þetta hefur mjög skort.

Glöggt og nýlegt dæmi er málatilbúnaðurinn í kring um stjórnlagaþingstillögurnar. Þar sáum við slík fúsk vinnubrögð, að hrollvekjandi hlýtur að teljast, í ljósi þess að við erum þar að fást við sjálfa stjórnarskrána okkar. Stjórnarmeirihlutinn hugðist leggja spurningar um stjórnarlagaráðstillögurnar fyrir þjóðina. Þær voru svo illa úr garði gerðar að allt kunnáttufólk taldi þær gjörsamlega óbrúklegar. Fyrsta árs nemi í aðferðarfræði í menntaskóla hefði verið felldur fyrir svona bögutexta, hefði hann litið dagsins ljós í prófúrlausnum.

Og ekki nóg með þetta. Heilu þingnefndirnar voru hálf verklausar ( svo sem atvinnumálanefndin)  lungann af vetrinum. Svo daginn fyrir lokafrest var málum hrúgað inn í belg og biðu, þannig að  allar hirslur yfirfylltust !

Kemur svo ekki blessaður forsætisráðherrann og segir að allt þetta og meira til ætti að klára og afgreiða eins og við ynnum við lagasetningu í uppmælingu. Það er eins og breyta eigi Alþingi úr lýðræðislegum vettvangi í einhvers konar hraðsuðuketil, eða færibandavinnu og að þingmenn verði nýtt afbrigði af uppmælingaraðli.

Þetta minnir helst á hina ágætu og sígildu mynd Chaplins Modern times, eða Nútímann, sem var ógleymanleg lýsing á færibandavinnu samtímans.

Það eru þessi vinnubrögð sem kalla fram átökin, sem nú setja svo mjög mark sitt á þingstörfin og hafa verið gagnrýnd. Frá þessum vinnubrögðum verðum við að hverfa.

Það er hins vegar ekki ætlun stjórnarflokkanna. Átökin eru orðin sjálfstætt markmið ríkisstjórnarinnar. Hún virðist kjósa átakastjórnmálin og jafnvel átök um mál sem hægt er að vinna í skaplegri sátt. Þetta sjáum við á því að ríkisstjórnin lagði fram 54 þingmál á síðasta degi sem slíkt er heimild án afbrigða. Það sama gerðist í fyrra og einnig í hitteðfyrra.

Þessi vinnubrögð ríkisstjórnarinnar eru þess vegna dæmigerð; stefna hennar. Hún kýs átökin og reynir allt sem hún getur til þess að kalla þau fram. Ríkisstjórnin er þess vegna vandamálið, alveg bókstaflega talið og holdgervingur þess.

 

Hvers vegna eru þessi miklu átök á Alþingi?

  

 

Spurt er þessa dagana: Hvers vegna eru þessi miklu átök á Alþingi? Það er eðlilegt að spurt sé. Og undir það má mjög taka að sú staða sem er uppi á Alþingi er afleit og ekkert minna.

 

 Það hefur verið fyrirsjáanlegt um rúmlega mánaðarskeið að í þetta stefndi. Sá bragur á Alþingi sem birtist okkur,  - bæði okkur sem þar störfum og öllum almenningi – er afleiðing þess algjöra forystuleysis sem við búum við í landstjórninni. Ríkisstjórnin ræður ekki við verkefnin sín, hefur ekki innri styrk til þess að forgangsraða og innanmeinin og bræðravígin innan ríkisstjórnarflokkanna gera síðan ástandið allt ennþá óbærilegra.

 

Alþingi situr frá því í október og fram til loka maí. Sem betur hafði það tekist að hafa nægjanlega gott skipulag á Alþingi þannig að starfsáætlun hélt og mál voru kláruð á tilsettum tíma.

Við upphaf kjörtímabilsins voru hafðir uppi miklir svardagar um góð vinnubrögð, skipulag og vandaða málsmeðferð. Ekkert hefur gengið eftir, þrátt fyrir mikla viðleitni núverandi þingforseta sem hefur kostað kapps um að vera þingforseti alls þingsins. Við þingforsetann er ekki að sakast, né forystu þingsins að nokkru leyti.

Vandinn er hin veika forysta sem nú er fyrir landstjórninni.

Heilu þingnefndirnar voru hálf verklausar ( svo sem atvinnumálanefndin)  lungann af vetrinum. Svo daginn fyrir lokafrest var málum hrúgað inn í belg og biðu, þannig allar hirslur yfirfylltust.

Koma svo ekki blessaður forsætisráðherrann og sagði að allt þetta og meira til ætti að klára og afgreiða eins og við ynnum við lagasetningu í uppmælingu.

Þetta getur ekki gengið svona. Við svona aðstæður á stjórnarandstaðan einn möguleika. Móast við. Og það höfum við gert. Átök skapast og sá leiðindabragur sem  þessi ósköp kalla fram birtist almenningi og angrar okkur þingmenn.

 

Við eigum öll betra skilið en þetta. Þingmenn jafnt og aðrir. Við eigum sem sagt skilið betri stjórnvöld. Ekki stjórnvöld sem henda inn vanbúnum málum á síðustu stundu og heimta að þingmenn standi við færibandið og afgreiði fúskið, umræðu og umhugsunarlaust og án þess að almenningur hafi lýðræðislega aðkomu að máltilbúnaðinum.

 

 

Þetta er vandinn sem við glímum við. Þetta er afleiðingin af því að yfir okkur drottna núna handónýt stjórnvöld, sem ekki geta skipulagt verkefni sín og líta á Alþingi sem illa nauðsyn, sem best sé að vaða yfir á skítugum skónum, hvenær sem því verði við komið.

 

"Munu leiða til gjaldþrota nokkurs stórs hluta sjávarútvegsfyrirtækja“

 

 

Fiskveiðifrumvörp ríkisstjórnarinnar hafa fengið herfilega útreið í umsögnum nær allra þeirra sem kynnt hafa álit sín fyrir atvinnuveganefnd Alþingis. Þau eru talin brjóta stjórnarskrána í veigamiklum atriðum og áhrif þeirra á þjóðarhag eru talin neikvæð. Sem þýðir auðvitað það að sá arður sem rennur til þjóðarinnar að lokum af nýtingu fiskveiðiauðlindarinnar mun minnka. Gagnstætt því sem ætlað var. Verra getur það því ekki verið.

Um áhrifin á fyrirtækin þarf ekki að fjölyrða.

Tveir sérfræðingar voru kallaðir til af hálfu atvinnuveganefndar til þess að vega og meta  efnahgslegar og byggðalegar afleiðingar frumvarpanna.  Þetta voru þeir Daði Már Kristófersson dósent við Háskóla Íslands og Stefán Gunnlaugsson lektor við Háskólann á Akureyri. Þeir eru báðir sérfróðir um þessi mál og hafa áður verið kallaðir til ráðslags um fiskveiðifrumvörp ríkisstjórnarinnar.

Niðurstöðu sína ramma þeir inn með þessum orðum: „Áhrif frumvarpanna eru það mikil að þau munu leiða til gjaldþrota nokkuð stórs hluta íslenskra sjávarútvegs fyrirtækja.“ Viðbrögð stjórnarliða eru þannig að ekki verður séð að þessar hrollköldu staðreyndir hruggi mikið við þeim.

Rétt er það sem haldið hefur verið fram. Nokkur hluti sjávarútvegsfyrirtækja er svo skuldugur að hæpið er að geta staðið undir skuldum sínum. Önnur geta það með erfiðismunum, en eiga samt vegna góðs rekstrar alla möguleika á að lifa af að óbreyttum lögum og ná vopnum sínum.

En þá koma nýju frumvörpin til skjalanna. Þau gera úti um það.

Þetta á  alveg sérstaklega við um þorskveiðifyrirtækin. Nú vitum við að allt stefnir í að úthlutaður þorskkvóti muni aukast á komandi árum. Sem að óbreyttu myndi þýða auknar tekjur þessara fyrirtækja. En með nýju sjávarútvegsfrumvörpunum er girt fyrir það. Aflaaukningin í þorski mun ekki nema að hálfu renna til þessara fyrirtækja. Hinn hlutinn fer í pottasjóði ríkisins.

Sérfræðingarnir kveða upp úr um að þetta ráðslag muni gera það að verkum að fyrirtækin sem nú eiga lífsvon, komist í þrot.

Þetta er auðvitað sérstaklega alvarlegt fyrir hefðbundnar þorskveiðiútgerðir. Þetta þýðir á mæltu máli, t.d byggðir á norðvestanverðu landinu, smábáta, einyrkja  og raunar víðar. Þetta fyrirkomulag er sem sagt bein árás á þessa framangreindu aðila.

Það eru pólitísk inngrip með nýju frumvörpunum, sem valda munu því hruni þessara útgerða alveg sérstaklega. Það eru hin pólitísku inngrip sem munu gera það að verkum að fjöldi útgerða um land allt fer í þrot sem ella myndu lifa. Það verður þá á ábyrgð ríkisstjórnarinnar og þeirra þingmanna sem að málinu standa.

Óstjórn og afneitun

Ríkisstjórnin hefur enga stjórn á efnahagsmálum. Það eru svo sem engin ný tíðindi. En hagtölur síðustu viku sýndu það svo glögglega og sýndu um leið þá algjöru afneitun sem ráðherrarnir eru staddir í þegar að þessum málum kemur.

Hagstofan birti tölur um verðbólgu í síðustu viku. Þeir voru hörmulegar. Þrátt fyrir áralangan samdrátt og þröngar aðstæður heimila og fyrirtækja veður verðbólgan upp. Svör ráðherranna voru að þetta væri nú allt að koma; ástandið færi að lagast.

Við höfum heyrt þetta rugl áður. Það er búið að forrita inn í ráðherranna þessi sömu og innistæðulausu svör um að þetta sé nú allt að lagast. Þetta er enn eitt dæmið um afneitunina, firringuna og sjálfsblekkinguna.

Hér erum við orði föst í verðbólgu sem er langt yfir verðbólgumarkmiðum Seðlabankans. Bankinn grípur til stjórntækja sinna og hækkar vexti. Það hefur áhrif á heimilin og fyrirtækin. Óverðtryggð  lán eru nú orðin miklu almennari en áður og því munu vaxtahækkanir að lokum skila sér í því að það herðir að. Rétt eins og tilgangur aðhalds Seðlabankans er.

Og ekki nóg með þetta. Seðlabankinn boðar áframhaldandi og frekari vaxtahækkanir. Minnast menn nú nokkuð yfirlýsingar forsætisráðherra og fjármálaráðherra fyrir fáeinum mánuðum um að við værum komin inn í fasa vaxtalækkana? - Þetta væri allt saman að lagastÞað var þá enn eitt dæmið um firringuna.

Á sama tíma lækkar gengi krónunnar. Þvert ofan í það sem stjórnvöld og efnahagsstofnanir fullyrtu. Það gerist þrátt fyrir góða makrílvertíð, búbót í formi loðnuvertíðar, metfjölda erlendra ferðamanna í vetrarferðamennsku og ýmislegt annað sem hagstætt er í ytra umhverfi þjóðarbúsins.

Og þá er enn gripið til þess sama. Friðþægingartalið veður upp úr ráðherrunum. Þetta mun allt lagast.

En þetta er bara ekkert að lagast. Við erum föst í verðbólgu, hækkandi vöxtum og lágu gengi. Og sú hætta er orðin mjög raunveruleg að framundan geti orðið erfiðir tímar á vinnumarkaði, vegna óstjórnarinnar í efnahagsmálunum.

Agnes biskup

Það er ánægjulegt til þess að vita hve kjöri Agnesar M. Sigurðardóttur sem biskups hefur verið almennt vel tekið. Það er líka verðskuldað. Agnes verður góður biskup og hefur það til að bera sem prýða má forystumann íslensku þjóðkirkjunnar.

Ég veit það, ég þekki hana. Man fyrst eftir henni á Ísafirði, sem lítilli stúlku ( hún er ári eldri en ég). Síðar kynntist ég þeim systrum, Hólmfríði píanóleikara og henni, þegar við settumst öll í nýstofnaðan Menntaskólann á Ísafirði haustið 1971. Þar kynntist ég heilsteyptri, duglegri manneskju og góðum húmorista, sem þó leit lífið alvarlegum augum, eins og okkur ber að gera.

Og loks var ég í hópi hinna lánsömu íbúa Bolungarvíkur, sem fengum Agnesi sem sóknarprest árið 1994.

Agnes hefur reynst vinsæll prestur og stendur sig vel í öllum kirkjulegum athöfnum. Jafnt á gleðistundum, sem á sorgarstundum og í hefðbundnum kirkjulegum athöfnum. Reynsla hennar sem prófasts mun síðan reynast henni vel.

Við Bolvíkingar munum auðvitað sakna hennar, þegar hún tekur við biskupsdómnum, þann 1. júlí næst komandi. En ég tek líka undir með Elíasi Jónatanssyni bæjarstjóra okkar Bolvíkinga, sem sagði í viðtali við mbl.is í gær og orðaði hygg ég hugsanir okkar bæjarbúa: „Við erum óskaplega stolt af okkar sóknarpresti og okkur finnst alls ekki að við séum að missa hana, heldur munum við deila henni með íslensku þjóðinni.“

Íslenska þjóðkirkjan hefur gengið í gegn um erfiða tíma. Að henni hefur verið óvægilega vegið með oft með ómálefnalegum  og ósanngjörnum hætti. Þjóðkirkjan er samfélagi okkar hins vegar ómetanleg og brýnt að við styðjum við hana sem eina af grunnstoðum samfélags okkar. Hennar er ekki síst þörf núna á þeim upplausnartímum sem við lifum, þegar rótleysið markar þjóðlífið, hatrið og hefnigirnin grefur um sig og umburðarlyndi og fyrirgefning er af svo sorglega skornum skammti.

En til þessa verkefnis þarf nýr biskup góðan stuðning innan úr kirkjunni, frá okkur almennu safnaðarfólki, frá stjórnvöldum og þjóðinni allri.

Ég er viss um að hún Agnes, verður okkur mikilvæg í því að takast á við þjóðfélagsmeinin, sem forystumanneskja þjóðkirkunnar, einnar meginstoðar okkar samfélags.

Ps

Og nú verðum við Bolvíkingar að fara að venja okkur af því að tala um Agnesi prest. Nú förum við brátt að segja eins og öll þjóðin: Agnes biskup.

 

Þeir kunna ekki að skammast sín

 

 

Það er rétt sem Geir H. Haarde fyrrverandi forsætisráðherra hefur sagt í dag. Þeir sem reiddu hátt til höggs með ákærunni á hendur honum hafa farið algjöra sneypuför. Þeirra er þá skömmin.

 

Landsdómur vísaði frá, snemma í ferlinu, tveimur stórum ákæruatriðum. Þremur var svo hafnað í dag. Eitt stóð þá eftir til sakfellingar. Landsdómur mat hins vegar málið þannig að það varðaði ekki refsingu.

Geir H.Haarde getur því staðið uppréttur eftir allt það sem á undan er gengið. Því er öðruvísi farið með ábyrgðarmenn þessa máls. Þeir ættu auðvitað að skammast sín. Það gera þeir hins vegar ekki, af því að þeir kunna það ekki.

Dettur einhverjum það í hug að Alþingi hefði látið sér til hugar koma að fara af stað með ákæru, ef undir væri einn ákæruliður? Sem sagt sá að Geir hefði þurft að hafa fleiri formlega fundi um stöðuna í efnahagsmálunum!

Spurningin svarar sér sjálf. Jafnvel hinir forhertustu hefðu hikað við slíka vitleysu; jafnvel þó hefndarþorstinn hefði verið sár, sem hann svo sannarlega var.

Hér á eftir er yfirlit yfir sakarefnin sem málshöfðun Alþingis byggðist á og sömuleiðis er getið um afdrif þeirra.

 

•  Fyrir að hafa sýnt af sér alvarlega vanrækslu á starfsskyldum sínum sem forsætisráðherra andspænis stórfelldri hættu sem vofði yfir íslenskum fjármálastofnunum og ríkissjóði.VÍSAÐ FRÁ.

 

•  Fyrir að hafa látið undir höfuð leggjast að hafa frumkvæði að því, annaðhvort með eigin aðgerðum eða tillögum um þær til annarra ráðherra, að innan stjórnkerfisins væri unnin heildstæð og fagleg greining á fjárhagslegri áhættu sem ríkið stóð frammi fyrir vegna hættu á fjármálaáfalli. VÍSAÐ FRÁ.

 

• Fyrir að hafa vanrækt að hafa frumkvæði að virkum aðgerðum af hálfu ríkisvaldsins til að draga úr stærð íslenska bankakerfisins með því til að mynda að stuðla að því að bankarnir minnkuðu efnahagsreikning sinn eða einhverjir þeirra flyttu höfuðstöðvar sínar úr landi. HAFNAÐ.

 

•  Fyrir að hafa ekki fylgt því eftir og fullvissað sig um að unnið væri með virkum hætti að flutningi Icesave-reikninga Landsbankans í Bretlandi yfir í dótturfélag og síðan leitað leiða til að stuðla að framgangi þessa með virkri aðkomu ríkisvaldsins. HAFNAÐ.

 

•   Fyrir að hafa vanrækt að gæta þess að störf og áherslur samráðshóps stjórnvalda um fjármálastöðugleika og viðbúnað, sem stofnað var til á árinu 2006, væru markvissar og skiluðu tilætluðum árangri. HAFNAÐ.

 

•  Fyrir að hafa á framangreindu tímabili látið farast fyrir að framkvæma það sem fyrirskipað er í 17. gr. stjórnarskrár lýðveldisins um skyldu til að halda ráðherrafundi um mikilvæg stjórnarmálefni.SAKFELLT – EKKI DÆMT TIL REFSINGAR.

 

 

Siðrof samfélagsins

 

Hvert stefnir þjóðfélagið?  Það stappar nærri að daglega komi upp mál sem litla athygli vekja, en hefðu fyrir skemmstu  talist stórtíðindi. Við ypptum öxlum og svo heldur þetta áfram. Virðingarleysið fyrir grundvallaratriðum veður uppi og skeytingarleysið gagnvart því þegar ráðist er að helstu stoðum samfélags okkar er orðið yfirgengilegt.

 

Það er til dæmis hrollvekjandi, að litla athygli vekur þegar forsætisráðherrann okkar, Jóhanna Sigurðrdóttir, segir frá því, eins og ekkert sé sjálfsagðara að hún hafi ákveðið að brjóta Stjórnarskrána. Ég hrökk við þegar ég heyrði þetta á Alþingi og tók þetta upp í andsvari. Svo birtist ein frétt í Morgunblaðinu og síðan ekki söguna meir. Ekki fyrr en ég tók málið upp á Alþingi að til þess að vekja athygli á þessu ótrúlega máli. Þá birtist ein frétt  í Ríkisútvarpinu , sem og Morgunblaðinu og mbl.is.

Forsætisráðherra í lýðræðisríki, sem segir frá því kæruleysislega og eins og ekkert sé sjálfsagðara, að hafa vísvitandi ætlað að brjóta stjórnarskrána, og hafi staðið við það að eigin mati, er auðvitað stödd á einhverju stórfurðulegu pólitísku tilverustigi. En samfélag þar sem þvílík og önnur eins yfirlýsing vekur litla sem enga athygli; hvar er það statt. Samfélag þar sem umræðan snýst um allt aðra og smásmyglislegri hluti, er líka á einhverri óskiljanlegri vegferð.

Hafa öll grunngildi og virðing fyrir þeim, beðið slíkt skipsbrot, að okkur þyki það ekki umræðunnar virði þegar forsætisráðherrann upplýsir að hún hafi af ásetningi brotið stjórnarskrána, að eigin mati?  Svo er því miður að sjá.

Setjum þetta í annað samhengi. Ímyndum okkur að Helle Thorning Schmidt, Friedrich Reinfeldt, Angela Merkel eða David Cameron, sem öll eru forystumenn þjóða sinna, hefðu með sama hætti lýst því yfir að þau hefðu lagt fram þingmál og samþykkt lög sem stönguðust á við stjórnarskrá landa sinna. Hvað hefði gerst?

Pólitískir dagar þeirra hefðu verið taldir fyrir dagslok, svo mikið er víst.

En hér á landi hefur orðið svona mikið siðrof, að forsætisráðherranum finnst ekkert sjálfsagðara en að brjóta að eigin mati stjórnarskrána vísvitandi. Og siðrofið virðist svo gróið inn í umræðuvitundina og samfélagið, að svona yfirlýsing hruggar tæplega við nokkrum manni.

Þetta er mikið áhyggju- og umhugsunarefni og eiginlega verra en maður hugði nokkurn tímann. Innan tíðar verður þetta allt orðið gleymt. Og þetta skýra merki um hið pólitíska siðrof samfélagsins, verður fyrr en varir orðið gleymt og grafið og er það sennilega nú þegar.

"Breytingar sem gera uppbyggingu að engu"

  

„Það er aðdáunarvert hvernig menn sem hafa staðið fyrir útgerð í Bolungarvík hafa byggt sig upp og borið heill og hag bæjarfélagsins fyrir brjósti. Þeim mun sorglegra finnst manni að við stöndum frammi fyrir mögulegum breytingum sem kunna að gera þessa uppbyggingu að engu,“ sagði Einar K. Guðfinnsson, alþingismaður og fyrrverandi sjávarútvegsráðherra, í samtali við Fiskifréttir er rætt var við hann um þróun aflaheimilda í Bolungargvík sem fjallað er um í opnugrein hér að framan.

 

 Breyting fyrir minni byggðarlög

„Þetta hefur fyrst og fremst gerst fyrir dugnað einstakra manna en auðvitað er það líka þannig að við gerðum á sínum tíma grundvallarbreytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu sem höfðu það að markmiði að efla og bæta samkeppnisstöðu minni byggðarlaga. Það var gert með því að koma krókaaflamarkinu á. Einnig var línuívilnun innleidd en hún skilaði á síðasta ári ígildi aukinna aflaheimilda í Bolungarvík upp á 1.000 tonn. Þetta sýnir að mínu mati að tekist hefur að búa til aðstæður fyrir minni byggðarlög sem eru næst miðunum,“ sagði Einar.

 Fórnarlömb stjórnvalda

Einar vék síðan að áformum ríkisstjórnarinnar og sagði að fyrirhuguð hækkun á veiðigjaldi legðist sérstaklega þungt á þær útgerðir sem hefðu skuldsett sig vegna kvótakaupa. Þá væri ætlunin að skerða línuívilnun um fjórðung, koma í veg fyrir að smábátar gætu leigt aflaheimildir úr stóra kerfinu og auk þess eigi þeir ekki að njóta aukins þorskafla nema að hluta til.

 „Það er ömurlegt til þess að vita að menn sem hafa byggt upp atvinnu í sinni eigin byggð í góðri trú, eins og gerst hefur í mínum heimabæ Bolungarvík, skuli verða sérstök fórnarlömb aðgerða stjórnvalda sem í orði kveðnu er ætlað að bæta hag byggðarlaga“, sagði Einar K. Guðfinnsson.

 

 

 

Ríkisstjórnin er eins og gömul tómatssósuflaska

 

Ég líkti ríkisstjórnini og verklagi hennar við gamla tómatssósuslösku þegar ég ræddi dæmalaust verklag hennar undir dagskrárliðnum Fundarstjórn forseta á Alþingi í gær og sagði: „Það er að verða með þessi vinnubrögð ríkisstjórnarinnar, hún er mest farin að minna mig núna á gamla tómatsósuflösku. Fyrst reyna menn að hrista eitthvað, [Hlátur í þingsal.] lítið kemur úr þessu þangað til allt í einu þá spýtist allt innihaldið út úr flöskunni á síðustu stundu. Þannig er ríkisstjórnin farin að vinna, þetta er að verða ein allsherjarsósugerð (Forseti hringir.) af hálfu ríkisstjórnarinnar og þá er auðvitað ekki við góðu að búast.“ (Gripið fram í: Heyr, heyr.)

 

Sjá HÉR og einnig HÉR.

Áður sagði ég: „Hér í hliðarsal mér á vinstri hönd er myndarlegur rekki sem geymir þingskjöl og dagskrárskjöl Alþingis. Þegar maður hefur litast um í þessum rekka nú í vetur og leitað eftir þingmálum ríkisstjórnarinnar hefur verið frekar tómlegt yfir að líta þangað til núna, nokkrum mínútum áður en 1. apríl rann upp. Þá gerðist það skyndilega að rekkinn fylltist, öll borð og bekkir, gluggakistur og gólf, af þingmálum sem komu hér inn á síðustu stundu. Núna standa eftir rúmlega 20 þingdagar af störfum Alþingis þar til Alþingi fer í sitt hefðbundna frí í lok næsta mánaðar.“

Ríkisstjórnin hefur verið mjög verkasmá það sem af er þessu þingi. Frægt hefur það orðið að endemum að sjálf atvinnuveganefndin hefur verið atvinnulaus vegna þess að ríkisstjórnin hefur varla lagt fram nokkur mál á þessu málasviði sínu. En svo gerist það rétt áður en lögbundinn frestur er liðinn, að málum er hrúgað inn, en nú eru einungis ríflega 20 þingdagar eftir þar til þingi lýkur í vor.

54 málum var dembt inn í þingið rétt fyrir lögbundinn frest. Grípa varð til þess ráðs að setja á sérstakan fund á Alþingi, þar sem forseti las í belg og biðu heiti allra þessara mála, í samræmi við þingsköp, svo ekki yrði tekinn dýrmætur tími frá öðrum þingstörfum!!

Þetta er svo sem ekki einsdæmi. Þvert á móti. Þetta er orðinn plagsiður ríkisstjórnarinnar.

Í fyrra var 52 þingmálum stjórnarinnar varpað inn í þingið með sama hætti og árið þar á undan 53 málum.

Svo bætir ríkisstjórnin gráu ofan í svart. Þannig var í gær mælt fyrir þingsályktun um breytingar á Stjórnarráðinu. Málið var gjörsamlega óundirbúið. Greinargerð tillögunnar var svo illa úr garði gerð, að ekkert var á henni að græða. Þegar ráðherrar voru spurðir út í efni tillögunnar var öllu svarað út í hött og greinilegt að efni málsins þoldi ekki dagsljósið.

Augljóst er að ríkisstjórnin er með allt niður um sig í þessu máli, sem og öðrum. Í umræðunni kom fram að tveir fyrrverandi ráðherrar, Árni Páll Árnason og Jón Bjarnason eru málinu andsnúnir og því augljóst að ríkisstjórnin hefur ekki þingstyrk úr eigin röðum til þess að knýja það fram

Orð forsætisráðherra verða ekki skilin öðruvísi en svo að hún reiðir sig á varadekk úr röðum annarra flokka  til þess að tryggja framgang málsins. Fróðlegt verður að sjá hvort henni verði að ósk sinni.

Svona framgangsmáti er ekki líklegur til þess að greiða fyrir þingstörfum. Það er auðvitað lágmarkskrafa að spurningum sé svarað og málin upplýst. Pukur og leyndarhyggja, aðalsmerki núverandi ríkisstjórnar, eru ekki góðir vegvísar fyrir góðar og gagnlegar umræður.