Nú á minn herra öngvan vin

Það er auðvitað bara sprenghlægilegt þegar Lilja Rafney Magnúsdóttir formaður sjávarútvegs og landbúnaðarnefndar Alþingis og Ólína Þorvarðardóttir varaformaður bjóðast til þess að sjá um endurskoðun fiskveiðistjórnarlaganna, en eins og allir vita hefur markmið slíkrar vinnu jafnan verið að stuðla að aukinni sátt. Lilja Rafney og Ólína, að vinna að aukinni sátt!! – Áttu annan?

Og svo er þetta þeim mun athyglisverðara að þetta kostaboð er sett fram tveimur sólarhringum áður en umboð núverandi nefndar rennur út og ný nefnd tekur yfir hlutverk sjávarútvegs og landbúnaðarnefndar skv. breyttum þingsköpum Alþingis.

En nú má segja um sjávarútvegsfrumvarpið, eins og Jón Grunnvíkingur er látinn segja í Íslandsklukku Halldórs Laxness. „Minn herra á öngvan vin“. Þær Lilja Rafney og Ólína voru meðal höfunda frumvarpsins, sátu í nefnd þingmanna ásamt fjórum ráðherrum við undirbúning þess og voru í forsvari málsins á Alþingi í vor. Öllum gagnrýnisatriðum sem að frumvarpinu var beint,  hefur verið svarað framundir þetta meðómálefnalegum hætti, með því að reyna að gera gagnrýnendurna tortryggilega, segja þá vinna í þágu annarlegra hagsmuna og og líkja þeim jafnvel við dópista, eins og formaður sjávarútvegs og landbúnaðarnefndar gerði gagnvart málefnalegri gagnrýni Landsbankans, af mikilli smekkvísi.

En nú vaknar spurningin?

Hvers vegna í dauðanum var svo hraklegt frumvarp lagt fram? Frumvarp sem átti að marka nýja heildarlöggjöf um okkar mikilvægustu atvinnugrein, sjávarútveginn. Munum að forsætisráðherra –var vel að merkja einn þeirra ráðherra sem með beinum hætti undirbjó hið illa þokkaða frumvarp. Hún krafðist þess í vor að málið yrði afgreitt fyrir þinglok og beitti sinni alþekktu ýtni til hins ítrasta til þess.

Nú er öllum ljóst að málið er ekki á vetur setjandi. Enginn mælir því bót. Ekki einu sinni höfundarnir. Það á öngvan vin.

Og svo er það hinn kapítulinn. Formaður og varaformaður fagnefnda, sem starfa í umboði flokka sinna í þeim embættum, skrifa harkalega gagnrýni á eigið frumvarp, sem þær höfðu þó unnið að og samþykkt að leggja fram. Þetta er sýnilega gert án þess að fyrir liggi nokkur stuðningur við sjónarmið þeirra.

Björn Valur Gíslason nýr þingflokksformaður VG og nefndarmaður i sjávarútvegs og landbúnaðarnefnd, sem gjörþekkir sjávarútveginn, skrifar eigið álit og tekur undir með okkur Jóni Gunnarssyni, fulltrúm Sjálfstæðisflokksins í nefndinni og Sigurði Inga Jóhannssyni fulltrúa. Framsóknarflokksins í nefndinni að frumvarpið geti ekki orðið grundvöllur endurskoðunar fiskveiðilöggjafarinnar.

Og athygli vekur síðan að tveir fulltrúar Samfylkingarinnar af þremur í sjávarútvegs og landbúnaðarnefndinni standa ekki að álitinu frá formanni og varaformanni. Þetta er greinilega prívat útspil þeirra tveggja, varaformanns og formanns og lýsir pólitískri einangrun þeirra í þessu máli innan flokka sinna.

 

Sterki Jón fer til útlanda

  

 

Það væri óskaplega gott ef ráðamenn létu svo lítið að eyða fáeinum orðum á fólkið sem í atvinnulífinu starfar og innti það fregna af gangi mála. Kannski gæti það orðið til þess að toga fyrirsvarsmenn þjóðarinnar niður á jörðina, í námunda við veruleikann.

Ég sat í gær fund Samtaka atvinnulífsins um atvinnumál. Skilaboðin frá atvinnulífinu til stjórnvalda voru skýr: Hættið að þvælast fyrir. Reynið að vinna með. Þá næst árangur. Landflótti, atvinnuleysi og vandræði fólks og fyrirtækja er óþolandi ástand og það á að vera  sameiginlegt verkefni okkar að vinna að því að breyta þessu. Hætta sóuninni sem felst í fjandsamlegri stefnu ríkisvaldsins í atvinnumálum og hefja hér sókn til uppbyggingar.

Það er greinilega bæði himinn og haf á milli veruleikans sem við atvinnulífinu blasir og sýndarveruleikans sem ráðherrar eru alltaf að teikna upp fyrir okkur.  Þolinmæði atvinnulífsins er ekki lengur á þrotum.  Hún er þrotin.

Lýsingar stjórnvalda um árangur eru eins og ögrun við almenning í landinu. Fólkið veit betur og lætur auðvitað ekki bjóða sér þá veruleikafirringu sem birtist í orðum ráðherranna þessa dagana. Það á ríkan þátt í þeirri hörku sem nú er að birtast gagnvart stjórnvöldum og stjórnmálamönnum þessi dægrin.

Látum nú vera þó þetta orðskrúð væri notað til heimabrúks, en nú bætist það við að ráðherrar fara um lönd og álfur og hafa yfir þessa þulu. Það er auðvitað átakanlegt að lesa og heyra af frægðarsögunum sem sagðar af meintum árangri, þegar allt hið gagnstæða blasir við hverjum manni sem við býr, hér heima á Fróni.

Við Íslendingar höfum lengi skemmt okkur yfir Jóni sterka, sögupersónunni úr Skugga Sveini, sígildu leikriti eftir þjóðskáldið Matthías  Jochumsson. Öllum var ljóst að rembingssögur Jóns karlsins voru innistæðulausar. Nú er Jón sterki hins vegar lagstur í ferðalög til útlanda, skreyttur ráðherranafnbótum frá Íslandi. Þaðan berast fréttirnar með haustskipunum og framkalla bjálfahroll á Íslandi.

Það hefur að vísu verið sagt að upphefðin komi að utan og kann það að skýra tíðar utanferðir ráðamanna um þessar mundir, í því skyni að segja frægðarsögur af sjálfum sér. En hér heima þekkja menn veruleikann og hann rímar illa við sögurnar sem roggnir menn ofan af Íslandi segja útlendingum.

 

Við munum hafna öllum gervilausnum í samgöngumálum

  

 

 

Nú er orðið ljóst að tillaga Ögmundar Jónassonar innanríkisráðherra varðandi vegagerð á Vestfjarðavegi 60 í  Gufudalssveitinni gengur ekki upp. Sú tillaga var auðvitað alltaf andvana fædd og aðeins spurning hvenær ráðherrann og samgönguyfirvöld  áttuðu sig á því. Útför þessarar tillögu fór síðan endanlega fram á mjög fjölsóttum íbúafundií Bjarkarlundi á mánudaginn var og á Patreksfirði á sögulegum og gríðarlega  fjölmennum fundi í gær,  þriðjudag.

Þetta var allt viðblasandi. Það hefur verið reynt ítrekað að fá okkur til þess að fallast á það að  vegur yrði lagður um Ódrjúgsháls og Hjallaháls. Heimamenn hafa alltaf hafnað því og við sem höfum stutt þá afstöðu höfum aldrei ljáð því máls að leggja veg, sem ekki gerði sitt gagn, yfir fjöll og hálsa þegar aðrir kostir væru til.

Auðvitað væri skynsamlegast að fara svo kallaða B leið, um Þorskafjörðinn vestanverðan og með þverun  Gufufjarðar og Djúpafjarðar. Sú leið myndi leysa vandann. Það er þarflaust að tala um einhverjar tafir. Sá möguleiki er nefnilega alltaf til staðar að setja um þá leið sérlög, eins og við Ásbjörn Óttarsson og Gunnar Bragi Sveinsson höfum lagt til, með frumvarpi sem við höfum lagt fram á Alþingi.

Innanríkisráðherra hefur ekki  treyst sér til þess að fylgja þeim ráðum. Því miður. Þá verða menn að skoða líka aðra kosti. Til þess höfum við þrjú ár. Ekki deginum meira. Á næstu þremur árum munu standa yfir vegaframkvæmdir á leiðinni frá Eiði við Vattarfjörð í Kjálkafjörð. Á þeim tíma verðum við að komast til botns í leiðarvali  vegna vegagerðar í Gufudalssveitinni.

Gaumgæfa þarf kostina sem eru í stöðunni. Rannsaka ber jarðgangamöguleikann undir Hjallaháls. Á honum eru annmarkar, eins og ég hef rakið í grein sem hér má lesa. Því þarf líka að skoða A leiðina, sem er þverun frá Reykjanesi að Skálanesi, en einnig aðra kosti með þverun í Þorskafirði. Þessar athuganir eru tímafrekar, kostnaðarsamar og þeim fylgja öllum álitamál. En úr því að stjórnvöld virðast ætla að heykjast á B leiðinni er ekkert annað í stöðunni en að skoða jafnframt aðra kosti.

Stjórnvöld hljóta núna að skynja þann alvöruþunga sem er í kröfu almennings á Vestfjörðum um vegabætur á Vestfjarðavegi 60.

Og það skyldu menn muna að þetta er ekki bara krafa íbúanna í Barðatrandasýslum. Sú krafa er studd af Vestfirðingum öllum og nýtur víðtæks stuðnings almennings í landinu. Svo mikið veit ég af þeim viðbrögðum sem ég hef heyrt frá fólki víðs vegar að af landinu síðustu dægrin.

Nú eiga stjórnvöld næsta leik og það vita þau nú að heimamenn á Vestfjörðum fylgjast vel með því hvernig á þessum málum verður haldið. Vestfirðingar munu nefnilega ekki una neinum gervilausnum.

Hvar liggur hundurinn grafinn?

  

 

Stóra spurningin sem vakir yfir allri umræðunni um Stjórnarráðsfrumvarpið er þessi: Af hverju er þessi ofuráhersla á að ljúka þessu máli núna fyrir mánaðarmótin? Það er ekkert augljóst svar við þessari spurningu. Engir tímafrestir eru í frumvarpinu. Það rekur því ekki á eftir því, ólíkt því sem er á ferðinni í gjaldeyrishaftamálinu.  Ríkisstjórnin ætti að hafa vald á þessu máli í haust; geti hún á annað borð reitt sig á sinn veika þingmeirihluta og hjálparkokka sína á Alþingi, í þessu máli.

En samt er þybbast við af hálfu stjórnarliða. Málið er umdeilt, það er meira að segja mjög umdeilt á meðal stjórnarliða. Einn ráðherra er andvígur og annar sat hjá við afgreiðslu þess úr ríkisstjórn. Slatti af þingmönnum stjórnarinnar skilaði nefndaráliti með fyrirvara.

Ein skýringin á ofsa ríkisstjórnarinnar í þessu máli gæti því verið sú að hún treysti því ekki að málið fái brautargengi frá sínu eigin fólki. Ríkisstjórnarforystan óttist því  að málið brenni inni í ríkisstjórn eða þingflokkum stjórnarflokkanna.

Önnur skýring gæti verið sú að málið sé metnaðarmál forsætisráðherrans. Við vitum raunar að svo er. En ótrúlegt er það samt sem áður að metnaður forsætisráðherrans í þessu tiltekna máli sé svo blindur að starfsfriðnum á Alþingi sé hleypt í uppnám.

Þriðja skýringin gæti síðan leynst í efni málsins sjálfs. Frumvarpið mun auka völd framkvæmdavaldsins á kostnað Alþingis. Það er óumdeilanlegt og sést best á hinni umdeildu 2. grein þess sem felur það í sér að völd sem áður voru hjá löggjafanum verða í höndum forsætisráðherrans.

Vitaskuld getur ráðherrann hverju sinni ekki farið með þetta vald að vild sinni. En með samþykkt frumvarpsins fær forsætisráðherra engu að síður stóraukið hótanavald; valdið til að deila og drottna. Og þar er núverandi forsætisráðherra á heimavelli , eins og alþjóð veit.

Í breytingartillögum meirihluta allsherjarnefndar Alþingis er síðan opnað á það að hægt sé að hafa hvern þann fjölda ráðherra og ráðuneyta, sem menn vilja. Ráðuneytin geta teórítiskt orðið allt frá einu og upp í hið óendanlega og ráðherrafjöldinn sömuleiðis. Síðan er líka lagt til að  skipta megi upp ráðuneytum, allt eftir vild þeirra sem að völdum eru hverju sinni. Það verður sem sé hægt að taka einstök verkefni út úr ráðuneytunum og flytja þau í önnur ráðuneyti. Með öðrum orðum: Það er verið að safna saman gríðarlegu valdi á nánast eina hendi.

 Og þá vaknar sú spurning sem hefur þráfaldlega verið  borin upp í umræðunni: Liggur hundurinn grafinn þarna? Er þetta sú hugsun sem verið er að innleiða; að greiða leið að því að taka tiltekin viðfangsefni frá óþægum ráðherrum og setja þau í annarra hendur?

Við þessu fást engin svör. Stjórnarliðar hafa haft endalaus tækifæri til þess að veita þau, en þeir hafa bara lagt kollhúfur. Þeim er greinilega nokk sama um lýðræðislega umræðu. Þeir vilja bara beita valdi.

Hættið þessu rugli

  

 

Nú hlýtur öllum – líka hinum hörðu ESB sinnum – að vera það orðið ljóst hversu mikið feigðarflan það var að ana af stað í viðræður við ESB án þess að hafa fengið til þess skýrt umboð þjóðarinnar. Því þó kosningar hafi verið ný afstaðnar þegar ákvörðunin var tekin og meirihluti Alþingis samþykkt aðildarumósknina, þá var það í raun gert með fölsunum gagnvart þjóðinni.

Sá stjórnmálaflokkur sem í raun tryggði það að aðildarumsóknin var send, braut þar með trúnað sinn við kjósendur. VG hafði nefnilega háð kosningabaráttu sína á vagni eindreginnar andstöðu við aðildarumsókn. Þingmenn hans og frambjóðendur  fóru um allar grundir landsins og hvísluðu í eyru kjósenda og básúnuðu á torgum, að þeim einum væri treystandi þegar kæmi að staðfestu í andstöðu við ESB aðild.

Því miður ginu alltof margir við þeirri flugu. Þetta fólk hefur nú verið svikið í hinum pólitísku tryggðum og bíður nú færis til þess að launa lambið gráa.

Umsóknin og allt það bix er orðin að hreinum skrípaleik. Jafnvel hinir eindregnustu ESB sinnar fyrirverða sig. Erlendir sendimenn sem koma hingað til lands til þess að kynna sér málin, vita ekki hvað á þá stendur veðrið. Þeir fara héðan  og telja sig vita ennþá minna um þetta mál, en þeir álitu þegar þeir komu hingað.

Það er hins vegar ekki að undra þótt þetta ágæta fólk leggi kollhúfur , eftir að hafa farið á milli manna til þess að reyna að átta sig á hvað í ósköpunum sé eiginlega á ferðinni, þegar ESB málið er annars vegar. Þeir skilja það ekki, stjórnvöld vita það ekki og við hin horfum á í forundran og biðjum þess að menn hætti þessu rugli.

En það þarf svo sem engan að undra. Nú er rýnivinnan búin og komið að alvöru málsins. Nú er verið að byrja samningaviðræður. Hið yfirlýsta markmið er að ljúka þeim með samningi. En þá byrja vandræðin. Um hvað ætla menn að semja? Hvernig á að svara sendimönnum ESB? Það veit enginn. Ríkisstjórnin svarar út og suður og veit ekkert í sinn haus.  Þessum ósköpum verður að linna áður en meiri skaði er skeður.

Blekkingarleikir blása engum kraft í brjóst

 

 

Það er í besta falli aumkunarvert að fylgjast með málsvörn stjórnarliða þessi dægrin. Þar má líta innistæðulausa upphafningu eigin gjörða, steinblinda þegar kemur að mati á stöðu efnahagsmála og þjóðfélagslegt mat sem er víðs fjarri öllu því sem fólkið í landinu upplifir.

Eitt mega þeir vita sem þannig skrifa. Blekkingarleikir af þessum toga blása engum kraft í brjóst. Þeir megna heldur ekki  að slá ryki í augu almennings. Fólkið í landinu veit einfaldlega betur. Samtöl við það fólk, eða forráðamenn fyrirtækja myndi sýna fram á að glansmyndateikningar í fjölmiðlum og upphöfnum blaðamannafundum eru ekki í samræmi við þann veruleika sem birtist almenningi.

Grein Helga Magnússonar formanns Samtaka Iðnaðarins í Morgunblaðinu í gær, er einmitt boðskapur af því tagi sem þyrfti að komast í námunda við skilningarvit stjórnvalda. Þar talar maður sem þekkir til veruleika atvinnulífsins.

Hann bendir á margt athyglisvert:

1.       20 þúsund störf hafa tapast, atvinnuleysi er í hæstu hæðum, langtímaatvinnuleysi er orðið að veruleika og fólk flýr land unnvörpum.

2.       Kaupmáttur fólks hefur fallið um tugi prósenta og stórhætta á að unga fólkið okkar hasli sér ekki hér völl.

3.       Í stað vaxtalækkana, eru nú vextir farnir að hækka á ný.

4.       Verðbólgan er á uppleið. Það er ekki vegna þenslu, heldur vegna skorts á fjárfestingum og hagvexti

5.       Fjárfestingar skoðaðar á 70 ára tímabili eru í sögulegu lágmarki

6.       Hagvöxtur er varla mælanlegur og dugir hvergi nærri til þess að auka kaupmátt eða slá á atvinnuleysi.

7.       Lítt gengur í skuldaúrlausnum fyrirtækja og almennings

8.       Gjaldeyrishöftin sem áttu að vera tímabundin, eru ekkert á förum.

9.       Ríkisvaldið þvælist fyrir fjárfestingum, svo sem í stóriðju og samgöngum.

10.   Vaðið er í sjávarútveginn þegar síst skyldi. Vegna þess er ríkjandi skaðleg óvissa í sjávarútvegi og forsendur þar til framkvæmda, fjárfestinga og ákvarðana eru brostnar í bili.

11.   Skattpíningarstefna ríkisstjórnarinnar hefur haft lamandi áhrif á hag almennings og stöðu fyrirtækja.

Þetta er einvörðungu hluti þess sem fram kemur í grein formanns Samtaka Iðnaðarins, sem segir ennfremur: „Er nú ekki kominn tími til að hætta að framfylgja rangri efnahagsstefnu á Íslandi? Er ekki rétt að hefja hér uppbyggingu af fullum krafti, ryðja hindrunum úr vegi og taka höndum saman um öfluga hagvaxtarstefnu sem gæti skilað okkur upp úr hjólförunum á skömmum tíma? Hagvöxtur er undirstaða þess velferðarsamfélags sem við viljum standa fyrir hér á landi. Án hagvaxtar verður velferðarstefnan innstæðulaus.“

Er ekki mál til komið að stjórnvöld dragi höfuð sitt úr sandinum og horfi framan í raunveruleikann, í stað þess að stunda blekkingarleiki.

 

 

 

Út með sprokið, Össur!

 

 

Flokksráð VG kaus að álykta um Líbýumál einmitt dagana sem uppreisnarmenn voru að ná undirtökunum í baráttunni við harðstjórann Gaddafí. Það er óumdeilt að lykillinn að sigri  uppreisnarmanna í Líbýu, var atbeini vestrænna ríkja, sem haldið hafa uppi hernaðaraðstoð og loftárásum gegn Gaddafístjórninni.  Ályktun VG er enn ein birtingarmynd þeirrar skoðunar flokksins að ekki megi fara með vopnum gegn harðstjórum, né beita þá yfirhöfuð neinum þrýstingi.  

 Er þó ljóst að án atbeina erlendra ríkja væru Gaddafí og nótar hans enn við völd. Þeir hefðu í krafti hernaðarmáttar síns brotið niður uppreisn almennings með skelfilegum afleiðingum fyrir íbúa Líbýu.

 Nú er þess krafist að fram fari sérstök rannsókn á þeirri ákvörðun íslenskra stjórnvalda að styðja við uppgjör almennings í Líbýu gegn alræmdum harðstjóra sem hefur haldið þjóð sinni í heljargreipum í áratugi og ber ábyrgð á hryðjuverkum, meðal annars á Vesturlöndum.

 Þetta er auðvitað líka ótrúlegt í ljósi þess að Vinstri grænir eiga aðild að ríkisstjórn sem var í liði með öðrum NATÓ þjóðum í baráttunni gegn harðstjóranum. Flokkurinn getur því ekki þvegið hendur sínar af málinu.

 Halda mætti að flokkurinn sem mætti um síðustu  helgi til þess að álykta væri ekki aðili að ríkisstjórnarsamstarfinu!

 Ályktunin um síðustu helgi var augljóslega eins konar friðþæging gagnvart öflum sem undu því illa að ríkisstjórn sem flokkurinn á aðild að, hefði kosið að fara sömu leið og ríkisstjórnir alla NATÓ ríkjanna, svo sem Noregs þar sem systurflokkur VG er í ríkisstjórn.

 Viðbrögð Össurar Skarðhéðinssonar utanríkisráðherra eru athyglisverð. Hann  sagði í útvarpsfréttum í gær:  „Ég er ekkert hræddur við svona rannsóknarnefnd og ef að félagar mínir í VG hafa sérstakan áhuga á að leggja fram rannsóknarnefnd til að skoða mínar gerðir, þá segi ég bara: Verði þeim að góðu. Það hafa aðrir en ég ástæðu til að óttast það."

 Þetta er athyglisvert. En hvað á utanríkisráðherra við? Hverjir hafa ástæðu til að óttast slíka rannsókn? Eru það kannski félagar hans í VG? Hér duga engar óljósar pillur, né að tala eins og véfréttin frá Delfí. Utanríkisráðherra þarf að segja okkur hvað hann eigi við. – Út með sprokið, Össur!

Þrískipting ESB?

 

Það er stundum sagt að engin keðja sé sterkari en veikasti hlekkurinn. Þetta er rétt og á afskaplega vel við þegar rætt er um Evrópusambandið. Veikleikar þess hafa komið  skýrt í ljós síðustu mánuðina. Þversögnin í starfi ESB er auðvitað sú að það getur ekki staðist nema að miðstjórnarvaldið verði aukið.

Sameiginleg mynt og peningamálastefna gengur ekki upp nema að samræmis sé gætt í fjármálastjórn ríkjanna. Það krefst stóraukins miðstjórnarvalds og að hlutverk þjóðþinganna verði veikt. Niðurstaðan á tveggja tíma fundi Merkel og Sarkozy fól í sér var skref í þessa áttina. Engin niðurstaða varð hins vegar varðandi hugmyndina um útgáfu evrópuskuldabréfa sem þjóðirnar tækju ábyrgð á. Það stóra mál er ennþá óleyst, en mun ekki víkja af dagskrá evrulandanna.

Williams Rees Mogg ritstjóri The Times til áratuga skrifar í sitt gamla blað athyglisverðar vangaveltur um þessi mál. Hann veltir þar upp íhugunarverðum kosti. Rees-Mogg segir að ef ESB takist ekki að leysa vandræði sín sé ekki ólíklegt að ESB verði í reynd þrískipt. 1. Skandinavísku löndin, Bretland og írland. 2. Hin sterku ríki Mið Evrópu . 3 Hin veikari hagkefi í ríkjunum við Miðjarðarhafið.

Kostir þessa fyrir evrópusamstarfið segir hinn gamli ritstjóri að geti verið margháttaðir.

Norðurlöndin og, Bretland og Írland gætu fengið tækifæri til þess að ráða sínum eigin málum í samræmi við aðstæður ríkjanna. Gömul og söguleg hefð sé að baki samstarfi þessara ríkja, sem meðal annars megi skýra með tilvísun til sameiginlegrar menningararfleifðar.

Þessu gætu líka fylgt kostir fyrir Frakka og Þjóðverja, sem þá gætu þróað evrusamstarfið að eigin vild, án þess að taka á sig mögulegrar byrðar vegna vandræða annars staðar á evrusvæðinu. Og loks  væri hægt að þróa stuðning við Miðjarðarhafsríkin án þess að það setti mögulega efnahagsstöðu annarra ríkja í uppnám.

Og greininni lýkur Willam Rees – Mogg svona: “Svo er að sjá sem kerfið í Brussels é orðið að “veika manninum í Evrópu”. En við höfum hins vegar enga hugmynd um hvernig við getum komið því úr bælinu, þar sem við kúrum öll núna”.

 

Ljósi varpað á hjaðningavígin í ríkisstjórnarflokkunum

   

Farsakenndir stjórnarhættir sem innleiddir hafa verið af núverandi stjórnarflokkum hafa sennilega gert það að verkum að menn átta sig ekki á helstu tíðindunum,  þegar ráðherra í ríkisstjórninni er leiddur fyrir stórskotaliðssveit úr eigin herbúðum. Hér er átt við þá ótrúlegu uppákomu sem varð þegar Jón Bjarnason sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra var bombarderaður af meintum félögum sínum úr stjórnarflokkunum á fundi þriggja þingnefnda í síðustu viku.

 Hér er ekki bara átt við Mörð Árnason þingmann Samfylkingarinnar. Hann var bara samur við sig.

 Stóru tíðindin eru auðvitað þau að ráðherrann mætti óvigum her eigin flokksmanna, í sömu erindum. Þetta voru svo sem ekki neinir aukvisar, eða léttavigtarfólk. Þarna voru komnir í þessum tilgangi, formaður utanríkisnefndar, formaður þingflokksins og fyrrverandi ráðherra úr sama stjórnmálaflokki og sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra.

 Tilefnið var að ávíta ráðherrann fyrir það eitt að hann stóð í lappirnar og fylgdi áratuga stefnu okkar í auðlindanýtingarmálum á ársfundi Alþjóðahvalveiðiráðsins. Það var nú allur glæpurinn. Og þó að fundir sem þessir séu haldnir undir merkjum trúnaðar fór efni hans  fljótt í opinbera umræðu jafnt á bloggsíðum sem og í prent- og í ljósvakamiðlum.

 Þessi uppákoma lýsir  inn í það ástand sem er á stjórnarheimilinu. Hvernig  klofningur birtist okkur í aðskiljanlegum málum og segir okkur það sem er viðblasandi. Hér er við völd ríkisstjórn sem er ófær um að stjórna vegna innbyrðis ósamkomulags, tortryggni og hjaðningavíga.

 Að nafninu til styðst ríkisstjórnin við eins manns meirihluta. Það hefur gefið einstökum þingmönnum tækifæri til þess að láta kné fylgja kviði í einstökum málum. Og nú er svo komið að blóðbragðið er komið í munninn. Menn sæta lagi, eins og dæmin eru þegar farin að sanna.

 Inn í þetta blandast auðvitað alþekktur klofningur í röðum VG. Sá flokkur er í rauninni klofinn ofan í rót. Það kristallast meðal annars í heiftarlegum átökum um ESB. Og þar blandast mál eins og rétturinn  til hvalveiða inn í. Sú umræða er í grunninn umræðan um réttinn til sjálfbærrar og ábyrgrar auðlindanýtingar. Allir vita að einmitt þar stendur hnífurinn í ESB kúnni.

 Hvalveiðar eru bannorð í ESB. Átökin við ESB í aðildarviðræðum VG- og Samfylkingarstjórnarinnar, snúast um rétt þjóðarinnar til nýtingar og stjórnunar á eigin auðlindum. Það er því mikið í húfi núna  fyrir aðildarsinnana í stjórnarflokkunum að gera hvalveiðarnar  tortryggilegar. Og í þessu ljósi þurfa menn þess vegna að skoða atlöguna að Jóni Bjarnasyni sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra.

Uppgjafarflaggið reist við hún

 

 Það fór eins og vænta mátti. Ríkisstjórnin dró upp hvíta flaggið og játaði uppgjöf sína varðandi ríkisfjármálin. Yfirlýsingarnar varðandi fjárlögin sýna það svo ekki verður um villst að ríkisstjórnin hefur gefist upp.

 Því var spáð, meðal annars á þessari síðu, að aðferðafræði ríkisstjórnarinnar gæti einfaldlega ekki gengið upp. Fyrr eða síðar rækist hún á vegg. Spírallinn sem efnahagslífið er komið í, leiðir  bara í eina átt. Niður á við. Þess vegna var ekki við öðru að búast en ríkisstjórnin gæfist upp.

 Það vantaði ekki. Fyrirsvarsmenn ríkisstjórnarinnar töluðu um það fyrir fáeinum vikum að það væri ábyrgðarlaust að slá nokkuð undan varðandi fjárlögin. Bæði Steingrímur J. Sigfússon fjármálaráðherra og Árni Páll Árnason efnahags og viðskiptaráðherra fluttu fyrir því sannfærandi rök að ríkisstjórnin ætti einskis annars úrkosta en að standa í lappirnar. Ella yrðum við kaffærð í skuldum og fjármagnskostnaði, auk þess sem trúverðugleikinn væri veg allrar veraldar.

 En þessir herramenn urðu að láta undan.

 Inn í þetta spilar auðvitað pólitískur veruleiki, sem gerir ríkisstjórninni það ómögulegt að ráða við verkefni sitt.

 Í fyrsta lagi styttist nú til kosninga. Næsta ár, sem er fjárlagaárið sem nú er verið að undirbúa,er síðasta heila árið sem ríkisstjórnin getur setið. Kosningar verða í síðasta lagi á vordögum 2013. Ríkisstjórnin er farin að hyggja að slíku og treystir sér því ekki í aðhaldsaðgerðir.

 Svo er stjórnarmeirihlutinn orðinn svo naumur að hver og einn hinna 32 meintu stuðningsmanna ríkisstjórnarinnar hefur  neitunarvald í öllum málum. Það hefur þegar sýnt sig hvernig því neitunarvaldi verður beitt. Þráinn Bertelsson byrjaði og aðrir munu fylgja í kjölfarið ef þeir svo kjósa.

 Þegar þetta bætist við efnahagsstefnu sem hefur framkallað samdrátt og stöðnun er verkið vitaskuld vonlaust. Við munum því um sinn búa við ríkisstjórn sem  er handónýt og grefur efnahagslífið dýpra ofan í samdráttarpyttinn.